కథ
విలువ
- చెంగల్వ
నమస్కారమండి!" అన్న గొంతు విని తలెత్తి చూసాను. "ఓఁ. మీరా! రండి" అంటు ఎదురు వెళ్లి సాదరంగా ఆహ్వానించాను.
వచ్చింది శరత్చంద్ర. అతనితో నా పరిచయం ఏమంత ఎక్కువ కాదు. అయినా అతనో రచయిత అని తెలిసాక అదో రకమైన ఆత్మీయత లాంటిది ఏర్పడింది. నాకున్న సాహిత్యాభిరుచి అందుకు కారణమేమొ ! లేదా నాకు తెలిసిన రచయిత అతనొక్కడే కావటమొ!
"బావున్నారా? ఏంటి సంగతులు" అడిగాడు శరత్ చంద్ర.
"బావున్నానండి, ఎవరి దగ్గరకి వచ్చారు? "
డైరెక్ట్ గా ఎందుకని అడగలేక అలా అడిగాను. అతన్ని కలిసి దాదాపు ఓ రెండు నెలలు అయివుంటుంది. ఏం మాట్లాడక పోవటం చూసి అతని మొహంలోకి చూసాను. ఎటో చూస్తున్నాడు. మనిషి కాస్త చిక్కి పోయాడు. గడ్డం చేసుకో లేదు.
"ఒక్క నిమిషం" అని లేచి లోపలికి నడిచాను. ఏదో అడగటానిక వచ్చి మొహమాట పడుతున్నట్లున్నాడు.
అమ్మో! ఒక వేళ అదే అడగటానికి వచ్చాడేమొ.... నా గుండె వేగం ఒక్క సారిగా పెరిగిపోయింది.
స్వతహాగా నేను మంచివాడినే. ఆ ఒక్క విషయంలో తప్పించి చేతనైనంతగా సహాయపడాలనే మనస్తత్వం నాది. నాకున్న ఇన్ ఫ్లూయెన్స్ తో చాలా మందికి ఉద్యోగాలు ఇప్పించాను. . ఎన్నో వ్యాపార ఒప్పందాలు కుదిర్చాను. ఎందరివో కూలిపోతున్న సంసారాలు నిలబెట్టాను. నా సలహాలు పాటించి ఎందరో బాగు పడ్డారు. ఎటొచ్చి ఆ ఒక్క విషయంలో మాత్రం ఎవరికి ఇంత వరకు సహాయం చేయలేదు. అందుకే నన్ను కొందరు పిసినారి శ్రీకాంతరావు అని అంటారు. అదేంటో ఎవ్వరైనా సరే నన్ను డబ్బు అడిగితేచాలు, ఏదో చేదు తిన్నట్లు అయిపోతుంది. ఎంత ప్రయత్నించినా "లేదు", "సారీ", "ఆ విషయం తప్పించి ఇంకేమున్నా సరే అడగండి, తప్పకుండా చేసి పెడతాను" అన్న మాటలు తప్పించి ఇంకేవి రావు. అందుకే పిసినారి శ్రీకాంతరావు పెళ్లి చేసుకోక పోవటానికి కారణం కూడా అదే అంటారు. కాస్త సహృదయులు అంటే నా సహాయం పొందిన వారు మాత్రం చంద్రుడికి మచ్చలాగా శ్రీకాంతరావు గారికి పిసినారి తనం అదో రకమైన శోభ తెచ్చింది అనటం కూడా విన్నాను. ఇక్కడ శోభ అంటే అవి తిట్టో మెచ్చుకోలో అర్థం సందర్భానుసారం మారుతు ఉంటుంది.
ఓ గ్లాసులో మంచినీళ్లు తీసుకెళ్లి "తీస్కోండి"
అని శరత్ చంద్ర చేతికి అందించాను.
" అవసరం లేదండి" అంటూనే
అందుకున్నాడు.
అవి త్రాగాక, సాలోచనగా అడిగాను "ఇందాక ఏదో చెప్పారు."
"ఏం లేదండి! మీరు కొంచెం సహాయం చేయాలి". అన్నాడు చాలా ఇబ్బంది పడిపోతున్నట్లు.
" ఏం చేయమంటారు చెప్పండి!" సవినయంగా
అడిగాను.
ఒక్క విషయం అంటే ధన సహాయం తప్పించి" రెండో మాట నా గొంతునుండి బయటకి వచ్చినట్లు లేదు. కారణం శరత్చంద్ర పట్ల నాకున్న గౌరవ భావం కావచ్చు లేదా అతన్నా స్థితిలో చూడటం వల్ల జాలి వేసిందనచ్చు.
అలాగని నేనతనికి ధనసహాయం మాత్రం చేయలేను. డబ్బంటే నాకు ప్రాణం, ఎలా ఇవ్వగలను చెప్పండి.
అంతెందుకు ఒక సారి మా నాన్నగారు వచ్చి "ఒరెయి! క్రితం సంవత్సరం పంట సరిగ్గా లేదు. ఈ సంవత్సరం కూడా వర్షాలు తగినంత పడే అవకాశాలు లేవని అంటున్నారు. అందుకే మన పొలానికి బావి తవ్వించి పంప్సెట్ వేయించాలనుకుంటున్నాను, ఓ ఏడెనిమిది వేలు నువ్వు సర్దాలిరా!" అన్నారు.
నాకు ఏడెనిమిది వేలు ఓ లెక్క కాదు. ఆయన తదనంతరం ఆ పొలం- ఆస్తి నాకే వస్తాయని నాకు తెలుసు. కానీ అవేవి నాకు వద్దని ఏనాడో నాన్నగారికి చెప్పేసాను ఎందుకంటే నాకు నైతికంగా వాటిమీద ఏ హక్కులేదు. కారణం ఎప్పుడో, నాకు పది పన్నెండేళ్ల వయసులో ఓ సారి పొలానికి వెళ్లాను. ఆ తరువాత ఇంత వరకు వాటి ఛాయలకి వెళ్లలేదు.
నిర్మొహమాటంగా నేను డబ్బు సర్దను అని చెప్పేసాను. ఆయన ఆశ్చర్యపోయారు. ప్రలోభ పెట్టారు. నేను లొంగలేదు.
బెదిరించాడు. నేను భయపడలేదు. చివరికి తనాస్తి అంతా అనాధశరణాలయానికి రాసేస్తా నన్నాడు. నేను సంతోషంగా అంగీకరించాను.
కొన్ని శాపనార్ధాలు పెట్టి మరీ వెళ్లి పోయాడు. అలాంటి నేను ఇంకెవరికన్నా ధనసహాయం చేయటం అన్న మాట వట్టిది.
ఇక్కడ ఇంకో విషయం మీకు తెలియాలి. మా అమ్మా నాన్నలకు నేను ఒక్కడినే సంతానం. నాకు పదేళ్ళ వయస్సులోనే అమ్మ మరణించింది. పన్నెండు ఏళ్లు వచ్చేవరకు మా ఊరి బడిలో నే చదువుకున్నాను. ఆ తరువాత చదువుకోటానికి దగ్గర్లోనే ఉన్న టౌన్ కు పంపించారు నాన్నగారు.
పోను నాలుగు మైళ్లు, రాను నాలుగు మైళ్ళు ప్రయాణం. దాంతో చాలా అలసిపోయే వాడిని. అది గమనించిన నాన్నగారు నన్ను టౌన్ లో ఉంటున్న మా ఊరి మునసబు గారి అబ్బాయి సుందరంతో పాటే ఉంచేసారు .
సుందరం నాకంటే ఓ ఆరేడు ఏళ్లు పెద్ద, చాలా విశిష్టమైన వ్యక్తి. పగలంతా ప్రెస్ లో పని చేసి రాత్రిళ్లు కాలేజిలో చదువుకునే వాడు. అతని సహచర్యం నా జీవితాన్ని ఓ మలుపు తిప్పిందని చెప్పచ్చు. కొన్ని' రోజులు గడిచాక చిన్నగా అన్ని విషయాలు చెప్పసాగాడు. స్వశక్తిపై ఆధారపడి చదువుకోవటం చాలా గొప్ప విషయం అని, అందరు అలా చేయలేరని చెప్పాడు. తల్లితండ్రులపై ఆధార పడకుండా వారి కోరికలు తీర్చగలగటం, అంటే బాగా చదువుకొని మంచి ఉద్యోగం సంపాయించటం లాంటివి, ఇలాంటి అవకాశాలు చాలా అరుదుగా వస్తాయని అన్నాడు. ఊరందరికి ఆదర్శం అవుతామని చెప్పాడు. ఉపదేశాల్లో ని ఆ లోటుపాట్లు తెలిసే సరికి ఆలస్యం అయిపోయింది అనుకోండి. అది వేరే విషయం.
మరో సంవత్సరం గడిచింది. సుందరం నా మనసుని పూర్తిగా ఆక్రమించుకున్నాడు. ఊరు వెళ్లినప్పుడు నాన్నగారు ఇచ్చిన డబ్బుని తిరస్కరించాను. సుందరం బ్రతకటానికి నిశ్చయించినట్లు చెప్పాను. ఆయన ఆశ్చర్యపోయారు. అంత వరకు స్వతంత్రంగా బ్రతుకుతున్నట్లు ఆయనకి కూడా తెలియదు. మునసబు గారే చదివిస్తున్నారు. అనుకున్నారు. “పిచ్చి పిచ్చి వేషాలు వేయక, డబ్బు తీసుకెళ్లి వళ్లు దగ్గర పెట్టుకొని చదువు కో" అన్నారు.
నేను ఒప్పుకోలేదు. అది మొదటసారి నేను ఆయన్ని ఎదిరించటం. మాట మాట పెరిగింది. ఆయన నాపై చేయి చేసుకున్నారు. నాకు పౌరుషం వచ్చి ఆ రాత్రే ఎవరికీ చెప్పకుండా టౌనుకు చేరుకున్నాను. సుందరం తనతోటే ఉండమన్నాడు. మళ్లీ నాన్నగారు వచ్చి బలవంతంగా తీసుకు వెళతారేమో అన్న భయం వ్యక్త పరిచి, అతనికి తెలిసిన వారున్న వేరే టౌన్ ఏదన్నా ఉంటే అక్కడ వారి ఎడ్రస్ చెప్ప మన్నాను. ముందు సుందరం ఒప్పుకోలేదు. నాన్నగారు చెప్పినట్లు వినమని సలహా ఇచ్చాడు. కానీ నేను పట్టు బట్టటంతో విజయవాడలో ఓ హోటల్ సర్వర్ గా పని చేస్తున్న స్నేహితుని ఎడ్రస్ ఇచ్చాడు. అలా ప్రారంభం అయింది నా స్వంత జీవితం.
ఎలాగన్నా సరే కష్టపడి డిగ్రీ పూర్తి చేసి, మంచి ఉద్యోగం సంపాయించి తిరిగి ఊరికి వెళ్లాలన్నది నా ఆశయం. ఎన్నో ఊళ్లు తిరిగాను, ఏమిటేమిటో పన్లు చేసాను. మొత్తానికి గ్రాడ్యుయేషన్ పూర్తి చేసాను. చదువు పట్ల నాకున్న ఆసక్తి గమనించి సదాశివరావు మాస్టారు చాలా రకాలుగా సహాయపడ్డారు. చివరికి ఆయన సహాయంతోటే ఇప్పుడు పని చేస్తున్న కంపెనీలో క్లర్కుగా చేరాను.
నేడు నేనే దానికి మేనేజర్ని.
నా స్వానుభవం మీద తెలుసుకున్న విషయం ఏమిటంటే "ప్రపంచంలో డబ్బు తరువాతే అన్ని."
మొదట్నించి డబ్బుకై కటకటలాడి పైకి రావటం మూలాన పొదుపు అతి ఎక్కువగా పాటించటం అలవాటైంది. చాలా సార్లు డబ్బు అప్పిచ్చి మోసపోయాను. ఇక జీవితంలో ఎవరికి ధనసహాయం చేయకూడదని నిశ్చయించుకున్నాను.
కొందరు వడ్డీ కూడా ఇస్తామన్నారు. నా దృష్టిలో వడ్డ్నీ తీసుకోవటం జలగలా రక్తాన్ని పీల్చటం లాంటిది. దానికి కూడా ఒప్పుకోలేదు.
ఇక పెళ్లి చేసుకోక పోవటానికి ప్రత్యేకంగా కారణం ఏమిలేదు. చేసుకుందాం , ఇంకా చాలా వయసుంది.
" రావు గారు - రావు గారు" అని నా భుజాల్ని పట్టుకొని ఊపేస్తున్నాడు శరత్ చంద్ర.
అతని ముందు అంతటి ఆలోచనల్లో మునిగిపోవటం కొంచెం సిగ్గుగా తో చింది.
" సారీ! ఏవో జ్ఞాపకాలు- ఆలోచనలు!"అన్నాను.
" అందుకేనండి పెళ్లి చేసుకోమని చెప్పేది." అన్నాడు నవ్వుతు.
నవ్వుతూనే అడిగాను "ఇంతకి ఏంటి చెప్పారు."
అతని మొహంలో నవ్వు మాయమైంది .
" ఏం చెయ్యాలో తోచలేదండీ! ఓ ఎనిమిది వందలు కావాలి, నా రెమ్యునరేషన్ రాగానే ఇచ్చేస్తాను." ఎంతో అవమానం జరిగినట్లు అడిగాడు. నా గుండెల్లో రాయి పడింది.
నేనేం మాట్లాడక పోవటం చూసి తనే చెప్పసాగాడు. దాదాపు మూడు వేలు రావాలండి "కాంతిదీపం" నుండి. వారికేవో ఆర్థిక ఇబ్బందులు . గత ఎనిమిది నెలలుగా అక్కడ నుండి ఏమి రాలేదండి. మిగతా చోట్ల నుండి అప్పుడప్పుడు ఎమ్. ఓ లు వస్తున్నాయి గానీండి సరిపోవటం లేదు. మొన్నీ మధ్యే ఓ నవల "సుప్రభాతం" ఎడిటర్ గారికి ఇచ్చాను. తప్పకుండా పబ్లిష్ చేస్తానన్నాడు. అదే జరిగితే ఓ రెండు వేల వరకు వస్తుందండి. ఇవే కాకుండా ఇంకా చాలా ఎమ్. ఓ రావాలండి. ఒకటే మాత్రం నిజమండి నా రచనలు ఏవి తిరిగి రావు కానీ రెమ్యునరేషనే టైంక్ లేదండి."
ఓ సారి నా మొహ లోకి చూసి తిరిగి మొదలు పెట్టాడు.
" మా ఇంటి అద్దె కట్టి నాలుగు నెలలు అయిందండి. ఇంటాయన వచ్చి కూర్చున్నాడు. అదే ఇవ్వకపోతే సామాన్లు బయట పారేసానన్నాడు. మీరే ఆదుకోవాలి."
నాగుండె వేగం పెరిగి పోయింది. "అది తప్ప ఇంకేమన్నా సరే అడగండి తప్పకుండా చేసి పెడతాను " . నా మాటలకి " మీరలా మాట్లాడకండి, నన్ను ఈ పరిస్థితుల్లో.. ఆదుకోగలిగిన వారు మీరొక్కరే, ఇప్పటికే తెలిసిన వారందరి దగ్గర అప్పు తీసుకున్నాను."
తల పంచుకొని చెప్పాడు.
"తీర్చలేడని " నాకు అర్థమైంది.
నా నుండి ఏ జవాబు లేదు.
"పోనీ ఓ పని చేస్తాను సార్!" ఎంతటి దీనస్థితిలో ఉన్నాడో ఆ సంబోధన వల్ల
"నా ఎడ్రస్ మారిందని అన్ని పత్రికలకి ఉత్తరాలు రాసి, కొత్త ఎడ్రస్ అని మీ ఎడ్రస్ ఇస్తాను. పోస్ట్ మేన్‌ కు కూడా మీ ముందే చెప్పి కావాలంటే ఆథరైజేషన్ లెటర్ కూడా ఇస్తాను. మీ అప్పు తీరిన తరువాత నాకు వచ్చే రెమ్యునరేషన్ తీసుకుంటాను. కాదనకండి సార్. ఇంకెప్పుడు మిమ్మల్ని ఒక్క నయాపైసా కూడా అడగను-" అంటు కుర్చీలోంచి లేచి నా దగ్గర్కి వచ్చేసాడు.
" నా దగ్గర ఇప్పుడంత డబ్బులేదు" అన్నాను.
ఇవ్వటం నాకిష్టం లేదు.
"మీరు ఆదుకోకపోతే వీధినపడతాను. పోనీ.. ఇంకో పని చేయండి! ఇప్పుడు నా దగ్గర కథలు ఉన్నాయి . అవి మీరు తీసుకుని ఎంతో కొంత ఇవ్వండి. మీకు రచయిత కావాలని ఎంతట కోరికో నాకు తెలుసు సార్! అని ఓ క్షణం ఆగాడు."వాటిలో కొద్దిపాటి మార్పులు మీ ఇష్టం ఉంటే చేస్కోండి. లేదా వాటిని అలానే మీ పేరు మీదే పంపించుకోండి. నేనెవరికి ఈ సంగతి చెప్పను. వాటి మీద ఎంత రెమ్యునరేషన్ వచ్చినా మీరే తీసుకోండి. ఒక్క పైసా కూడా నాకు ఇవ్వవలసిన అవసరం లేదు. నా తల్లి మిద ప్రమాణం చేసి చెబుతున్నాను ఈ విషయం నా ప్రాణం పోయినా ఎవ్వరికి చెప్పను." అతడి గొంతులో నిజాయితీ ఓ రకంగా నన్ను కదిల్చి వేసింది. నాకు రచయిత అవ్వాలన్న కోరిక ఎన్నాళ్లుగానో ఉంది. అప్పుడెప్పుడో ఓ సారి నాక్కూడా కథలు రాయటం నేర్పించమని ఈ శరత్ చంద్రనే అడిగాను. "అదేమంత బ్రహ్మవిద్య . తల్చుకుంటే మీరు కూడా వ్రాయచ్చు" అన్నాడు. తరువాత కొంతకాలం నేను ప్రయత్నించి చేతకాక వదిలేసాను.
అనుకోకుండా ఇప్పుడా అవకాశం వచ్చినట్లు అన్పించింది.
శరత్ చంద్ర రచనలు ఎంత గంభీరంగా ఉంటాయో అంత ఆహ్లాదంగాను ఉంటాయి. నిత్యం మన చుట్టు తిరుగాడుతు ఉండే వారిలో నుండి కొన్ని పాత్రల్ని ఎన్నుకొని వాటి ద్వారా ఏదో ఓ నీతి బోధిస్తునే కథ నడుపుతాడు.
అయినా అతను రాసిన కథల్ని నా పేరు మీద పంపించుకోవటానికి నా మనసు ఒప్పుకోలేదు. కానీ నన్ను కూడా సమాజం రచయితగా గుర్తిస్తుంది. నా కీర్తి పెరుగుతుంది. అసలు నా వంటి బాధ్యతాయుతమైన పదవిలో వుండి రచనలు చేస్తున్నారంటే వారికి లభించే గౌరవాభిమానాలే వేరు.
"నీ రచనలని నా కెప్పుడిస్తావు!" అంగీకారాన్ని ఇన్ డ్రైరక్టుగా తెలిపాను. ఏకవచనం ప్రయోగించినా ఏం పట్టించుకోలేదు. కాదు పట్టించుకునే స్థితిలో లేడు శరత్ చంద్ర.
" ఇప్పుడే తెచ్చివ్వగలను సార్, కానీ ఇంటాయన కూర్చొనున్నాడు." తన అసమర్థతను తెలియచేసాడు.
"ఎంత కావాలన్నావు? "
"ఎనిమిది వందలు సార్!" గొంతులో కొంచెం అనుమానం. నేను లోపలి గదిలోకి నడిచాను. నేను చేస్తోంది తప్పు అని ఓ ప్రక్క అంతరాత్మ గొంతు చించుకొని అరుస్తోంది. రచయిత అన్న పదం నా పేరుకి జోడించబడితే వచ్చే కీర్తి నాలోని స్వార్థానికి సూర్యుని వెలుగులా కనిపించి అంతరాత్మని తరిమికొడుతున్నది'
బీరువాలోంచి డబ్బులు తీసాను, మూడు వేలకి పైగానే ఉన్నాయి.
బయటకొచ్చి శరత్ చంద్రక్ అందించాను. అతను లెక్క పెట్టుకునే లోపే మిగతావి రేపు పొద్దున్నే వచ్చి తీసుకెళ్లు" అన్నాను.
" రచనలు ఇచ్చాకే మిగతాది" అని అతనికి అర్థం అయ్యే ఉంటుందని నాకు తెలుసు.
అతని కళ్లు అదో రకమైన కాంతి నింపుకోవటం గమనించాను. గండం గట్టెక్కినట్లే అన్న భావం కనపడింది.
అది మొదలు శరత్చంద్ర తను రాసిన ఏ కధైనా. . నవలైనా తీసుకొచ్చి నాకు ఇచ్చేవాడు. అది చదివి నాకు తోచినంత ఇచ్చేవాడిని. ఆ తరువాత మరో రెండు సార్లు చదివి అక్కడక్కడా శైలి మార్చి, ఏవన్నా మార్పులు అవసరం అనుకుంటే అవి కూడా చేసి నా పేరు మీద పత్రికలకి పంపించ సాగాను.
చిన్నగా నాక్కూడా ఓ రచయితగా గుర్తింపు వచ్చింది. నేను పొందిన మరో లాభం ఏమిటంటే ఏ కథకి గానీ నవలకి గానీ నేను శరత్చంద్రకి ఇచ్చిన డబ్బుకంటే నాకు ఎక్కువ పారితోషికమే లభించేది. ఆ రెండిటలో తేడాలన్ని ఓ డైరీలో రాసిపెట్ట సాగాను.
ఓ సంవత్సరం గడిచింది.
ఏ నాడు శరత్చంద్ర ఇంత కావాలి అని అడగలేదు. పైగా ఇచ్చిన మాట ప్రకారం ఎవ్వరికి ఈ విషయం చెప్పలేదు.
హఠాత్తుగా నాకు ఓ రోజున ఓ ఉపాయం తట్టింది.
" నేనే ఎందుకు కథలు రాయకూడదు" అని .
వెంటనే ఆచరణలో పెట్టాను.
శరత్ కథల ప్రభావం దానిపై స్పష్టంగా కనిపించింది. శరత్ కు కబురు పెట్టాను. వచ్చాక నేను రాసిన కథ చూపెట్టాను. చదివి కొన్ని మార్పులు సూచించాడు. అవి అంతవరకు నాకు తట్టనందుకు సిగ్గు పడ్డాను. ఆ రోజే పోస్ట్ చేసాను.
తన స్వంత ఊరిలో ఏదో పని ఉందని శరత్చంద్ర ఆ మర్నాడు రైలు ఎక్కాడు.
అనుకున్న విధంగా అనుకోండి, లేదా అంతకు ముఁదు ఉన్న కీర్తి ప్రతిష్ఠల కారణంగా ఆ (స్వంత కథ అంది. ఆ తరువాత సంచికలో నా (స్వంత) కథకి సంబంధించి కొన్ని విమర్శలు వచ్చాయి. ఎప్పటి స్థాయిలో లేదని కొందరు పాఠకులు ఉత్తరాలు రాసారు. అంతకుముందు అంటే ఆ కథని అచ్చులో చూసుకున్నప్పుడు నాకు కలిగిన ఆనందం ఇంతా అంతా కాదు. అది వర్ణించలేను. కానీ దాన్ని పంచుకోవటానికి నాకు ఎవరు కనబడలేదు. ఎవరితోటి ఆ ఆనందానికి కారణం చెప్పలేను. అలాగని మామూలుగా ఉండలేను.
విమర్శలకి సమాధానం చెప్పాల్సిన అవసరం లేక పోయినా, నాకు తెలియాలికదా? శరత్ చంద్ర కోసం కలవరించసాగాను. మరో రెండు రోజుల తరువాత వచ్చాడు అతను.
అతని చేతిలో నా (స్వంత) కథ అచ్చైన సంచిక ఉంది. మొహంలో తాండవిస్తున్న నిష్కపటమైన ఆనందాన్ని చూసి ఆశ్చర్య పోయాను.
నా జీవితంలో అంతగా ఆశ్చర్యపడే అవకాశం లేదు.
"చూసారా మీరు కూడా వ్రాయగలరు అని చెబితే ఆ రోజు నమ్మలేదు. నాకు చాలా సంతోషంగా ఉందండి" అంటూ తను తెచ్చిన ఓ స్వీట్ నాకు అందించాడు.
నాకు మాటలు రాలేదు. ఇక మీదట తన కథలు తీసుకోరేమో (కొనరేమో) అన్న అనుమానం గాని భయం గాని మచ్చుకైనా అతనిలో కనబడలేదు.
నా కథ అచ్చయినందుకు అతడు మాటల్లో వ్యక్త పరచిన దానికంటే ఎక్కువ సంతోషంగా ఉన్నాడు.
నా మనసు వికలమై పోయింది. ఇటువంటి విశాల హృదయం ఉన్న ఉన్నతుణ్ణా నేను ఇంతకాలం స్వార్థానికి వాడుకుంది. సంచలనాత్మక రచయితగా పేరు పొందింది నేను, కృషి ఇతనిది. నాలో అంతర్మథనం ఆరంభమైంది.
"ఒక నిమిషం కూర్చో" అని చెప్పి లోపలి గదిలో కి నడిచాను. బీరువా తెరచి డైరీలో శరత్ ద్వారా సంపాయించింది ఎంతో చూసాను. పెద్ద మొత్తమే. చెక్ బుక్ తీసుకొని ఆ అంకె వేసి సంతకం పెట్టాను. అది తీసుకెళ్ళి శరత్ చేతిలో పెట్టాను.
అతనికి ఏమి అర్థం కాలేదు. "నన్ను క్షమించండి శరత్ చంద్రగారు. దయచేసి మీరేమీ మాట్లాడకండి. మీ దృష్టిలో తప్పు కాదన్నా నేను చేసింది మాత్రం తప్పు... ఇది మీ రచనల ద్వారా నేను సంపాయించిన డబ్బు మాత్రమే. కీర్తికి విలువ కట్టలేను. అందుకని నేనే మీకు రుణపడి ఉన్నాను. మీ కెప్పుడు అవసరం ఉన్నా నిర్మొహమాటంగా అడిగి తీస్కోండి" అన్నాను.
నాకు నిజంగా చాలా సంతృప్తిగా ఉంది ఇప్పుడు.
- చెంగల్వ
( ఆంధ్రపత్రిక- వా - 11 - 05 - 1990 )
సేకరణ - కర్లపాలెం హనుమంతరావు
26 -12-2021 ; బోథెల్, యూఎస్ఎ
