కొన్ని కథలు ఎప్పుడు చదివినా కొత్త పాఠాలు అప్పగిస్తాయి. అ కథలు కథల కార్పొరేట్ విశ్వవిద్యాలయాల నుంచి తర్ఫీదు పొందినవా.. బతుకు వీధి బళ్లల్లో గుంట ఓనామాలు నానా తంటాలు పడి దిద్ది నేర్చుకొచ్చినవా ఇట్టే వాసనపట్టేయచ్చు. మట్టి రంగు కొట్టుకొచ్చిన ఆ కథల వంటి మీద వెంటనే గుర్తుపట్టే యూనీఫారాలేమీ తొడిగుండవు. అయితేనేం, వానొచ్చినప్పుడు తాటాకు గొడుగేసుకుని, ఎండ ప్రచండంగా నిప్పులు కురిపిస్తున్నప్పుడు మాడు మీద ఇంత ముసుగేసుకొని అయినా పరామర్శకు రాకుండా ఉండవు. చలి బెబ్బులలకు జడిసే రకం కావు బురద మళ్లను దాటుకుంటూ వచ్చే కథలు! బైట పడేందుకు నీరెండ ఎప్పుడు కాస్తుందా .. కాస్తింత వళ్లు ఆరుబయలు వేడిమికి ఆరబెట్టేసుకుని వీలైనంత తొందరగా మళ్లీ గదుల్లో దూరిపోదామనుకునే రకం కథలను వాకిలి ముంగిట్లోనే ఇట్టే గుర్తుపట్టేయచ్చు సులువుగా. ఏ వెన్నెల కోసమో, గంట కూడా కాకుండానే బైటకెళ్లిన మరే మధుర ప్రియభావుకుడి కోసమో విరహాలు నటిస్తో ఎదురు తెన్నులు చూసే నున్నితమైన కథల దారి వేరు. మొరటు కథలు ఎంత మంచు సోనలనైనా, వరద ఉధృతినైనా, అగ్గి గుండం తాకిడినైనా సరే.. ఆటకోటితనంగా తట్టుకుని ఏదో ఓ వేషంలో చదువరి కంఫర్ట్ జోనులోకి జొరబడక మానవు. వెదురు పొదల్లా వేణురాగాలు పలవరించి వలలోకి దింపేసే తరహా కుట్రలు చెయ్యాలని అసలు ఆ పిచ్చి కథలకు తట్టనే తట్టవు. గిరిజనం సంబరాలొచ్చేదాకా ఆగుతుందా ఏమిటీ.. దసరా పండగలకు మాత్రమే సరదాగా కోలాటాలాడుకునే ఖర్మ మాయామర్మమేమీ ఎరుగని అమాయక కథల కేమిటికి? చీమొచ్చి కుట్టినప్పుడు చివుక్కుమని ఎట్లా అనిపిస్తుందో.. చింత చెట్టు చిటారు కొమ్మ మీంచి పండు చేతి కందే లోపే కాల్జారి కిందపడ్డా అట్లాగే అనిపిస్తోందా కథలకు. ప్రకృతి కొట్టే మొట్టికాయల కెప్పుడూ జడిసింది లేదు కానీ.. ఇదిగో ఈ మానవ మృగంగాడె గాడెక్కువై వంటికి చేసే గాయానికి మరో మందేమీ దొరక్క విలవిలలాడ్డం కథలయి పుట్టిన పాపానికి అక్షరాల గుత్తులు! చిన్నబళ్లో పెం బెత్తమాడిస్తూ అయ్యోరు సాయిలెన్స్ అన్నప్పుడే మూతి మీద వేసుకున్న వేళ్ల సందుల గుండా కిసకిసలాడడం ఆపుకోడం రాని పిచ్చి కతలకు.. ఎన్నేళ్లు వంటి మీద కొచ్చి సలపరింఅలు పెడితేనేమి.. కాకీ నిక్కరోళ్ల తోలు బెల్టుల చురుకులకు, లాఠీ కర్రలాడినప్పుడు పిర్రల కయ్యే కమురు దెబ్బలకు వెన్నక్కి తగ్గుతాయనే! పెద్దలు పనులు చక్కబెట్టుకునే వేళ పిన్ డ్రాప్ సైలెన్స్ మెయింటయిన్ చెయ్యాలన్న బుద్ధీ జ్ఞానం మప్పాలంటే ముందీ బుద్ధీ జ్ఞానం కరుడు కట్టిన కథలను కాన్వెంటు నరకాలలోకి తోసి ఏం పెట్టి కొడితె దెబ్బ తగులుతుందో కూడా ఆనవాలు పట్టే వీల్లేని పనిష్మెంటులివ్వడం ఒక్కటే ట్రిక్! కథలు చెప్పడమంటే పిల్లకాయలాడుకునె ఆటపాటలా? కోతి కొమ్మచ్చులా? అని అడిగే బుర్ర బరబరా గొరుక్కొనేదు భయభక్తులు దండిగా మప్పున్న ఫుల్ వైట్ కాలర్డ్ జనాలకు గానీ.. ఎన్ని ధర్నా చౌకుల బహిష్కరణలైనా అణచలేని ఆందోళనలతో ఏదో దిక్కు కుండా కట్టు దిట్టమైన ఖరీదు కాపలాను ఛేదించైనా తెగించి ముళ్ల కంచెలు కూకొచ్చే రణరంగ సిపాయీ కతల బారులకా! పిచ్చోళ్లల్లారా! తీరి కూర్చుని కొలతల లెక్కలేసుకుంటూ ఉత్తమత్వాన్ని కొలుచుకుంటూ ఎక్కించే పుస్తకాల బస్తాలకు ఈ కాయా కసరూ కతలు కనరు అనిపించి చోటివ్వకపోవచ్చును. కథలకు కావాల్సింది చదువుకునే మనిషి బుర్రలోని అన్కంఫర్ట్ జోనులో కాస్తింత తన వేదనాక్షరం ఇరుక్కునైనా సర్దుక్కూర్చునే చోటు. పూల కుండీలల్లో ఖరీదైన ఎరువులేసి ఎండ కన్నెరగక్కుండా వేళ కిన్ని నీళ్లూ నిప్పులు పోసి పెంచుకునే బోన్సాయ్ కథల మీద మోజుంటే ఈ చిట్టడివి ప్రయాణం పెట్టుకోకపోవడమే మేలు! దుబ్బుగా పెరిగి దారెక్కడికో ముందే తెలీని చీకటి కోనలో పెరిగే గద్డీ గదాన్ని పలకరిద్దామంటేనే ఈ తుప్పల్లోకి ఆహ్వానం.
నిర్వచనాలు చూసుకుని కథలు పుట్టలేదు. పుట్టిన కథలకే నిర్వచనాలు పుట్టుకొచ్చిన నిజం మర్చిపోరాదు. ఒక్కో మనిషికి, ఒక్కో మనసుకు, ఒక్కో జాతికి, ఒక్కో దెశానికి, ఒక్కో ప్రాంతానికి, ఒక్కో కులానికి, ఒక్కో ధర్మానికి, ఒక్కో నియమానికి, ఒక్కో నీతి రీతికి, ఒక్కో జాతి తీరుకి, ఒక్కో కాలాని బట్టి, ఒక్కో పెత్తనం అనుసరించి, ఒక్కో గుంపు నడకను బట్టి, ఎన్నైనా కథలు వస్తూనే ఉంటాయి. మనిషి ఉంది, మేధస్సు వికాసం చెందుతున్నంత కాలం కాల్పనిక లోకానికి ఎవరం హద్దులంటూ గీయలేం. గీసినా సఫలం కాలేం. ఈ సత్యం సత్యాన్వేషణకై ప్రస్థానించిన వైతాళికుల ప్రయాణం సగం దారిలోనే నిరోధించే ప్రయాస చేసేన గతకాలపు ప్రగతి నిరోధ శక్తుల వైఫల్య పరంపరలను బట్టే అర్థమవాలి నిజానికి. అయినా, తమ ఒక్క మాట మాత్రమే నిత్యం చెల్లుబాటు కావాలని తుళ్లింతలు పోయిన ఏ దుష్టశక్తికీ శాశ్వత సంస్మరణం లభించిన దాఖలాలు చరిత్రలో ఎక్కడా కనిపించవు. వక్రీకరించి మలచబడిన మంచితనం ఎంతకాలమని బలంగా వీచే ప్రకృతి సహజ ధర్మానికి ఎదురీది మనగలుగుతుంది? జీవంలోని సానుకూల పదార్థమేదో ఎవరెంత పన్నాగాలు పన్నినా మానుషత్వ ప్రగతిని నిరోధించలేని అసంకల్పిత శక్తిని కల్పిస్తుంది. కవులు, కళాకారులు ఆ మానుషత్వానికి ఏజెంట్లు ఎప్పుడూ! రాముడిని గూర్చిన రాసిన రామాయణానికి ఎవరి ప్రోద్బలమూ అవసరం లేకుండానే దైవత్వం సిద్ధించింది. తామే కొత్త అధినాయకులమంటూ ఎప్పటికప్పుడు రెచ్చిపోయే రాక్షసత్వ జాతికి ఎప్పుడు సమాజంలో మన్నించే స్థానం దక్కింది కాదు. అయినా రావణుడు, హిరణ్యకశిపుడు, హిరణ్యాక్షుడు, భస్మాసురుడు, నరకాసురుడు .. రావడాలు ఆగిపోలేదు. వారి కథల కో అంత మంటో వచ్చే దాకా రాముడు, కృష్టుడు, నరసింహుడు. బలరాముడు వంటి కథానాయకుల పుట్టుకల కథలూ అగడమూ లేదు. కాకపోతే కాగల సత్కార్యం కాస్తింత ముందుకు లాగేందుకే కళాకారుల సన్మార్గ సూచనలు.. దుర్మార్గ ఆలోచనలను తుంచె ప్రక్రియలు! అందులో ఒక ప్రక్రియ ‘ కథ’ ! మంచిని ప్రోత్సహించడం, చెడు పొడగడితే ఎండగట్టడం.. అందుకే ఏ కథకైనా కంచికి పోయే ముందు ‘జనం మంచి’ లక్ష్యం కావాల్సుంది.
- కర్లపాలెం హనుమంతరావు
జనవరి 21, 2021
- బోథెల్ ; యూఎస్ఎ
16 - 02 – 2021
