బిల్లియార్డ్స్ - కథానిక -

 

 

రెండురోజుల బట్టీ పోరాడుతున్నా, సైనికులు పూర్తిగా అలసిపోయి ఉన్నారు. వర్షం పడుతూ, క్రిందనుండి నీళ్ళు ప్రవహిస్తున్నా లెక్కచెయ్యకుండా వాళ్ళు వీపులకి తగిలించిఉన్న సంచీలతోనే నిద్రపోతున్నారు. ఆయుధాలు పక్కనబెట్టి, చెరువులయిపోతున్న రాజమార్గం మీదా, నీరు ఊరుతున్న బురద పొలాలల్లోనూ ప్రాణాలు ఉగ్గబట్టుకుని అలాగే మూడు గంటలపాటు అలా నిరీక్షించవలసి వచ్చింది.

అలసటవల్ల, నిద్రలేమివల్ల, యూనిఫారంలతో నిలువునా తడిసిముద్దయిపోవడం వల్లా శరీరం కొంకర్లుపోయి వెచ్చగా ఉండడానికి ఒకరికొకరు దగ్గరగా ఆనుకుని పడుకున్నారు;  కొందరయితే ఒకరి భుజానికున్న సంచికి మరొకరు చేరబడి నిలబడే నిద్రపోతున్నారు; ఆ నిద్రలో ప్రశాంతంగా వాళ్ల ముఖాలు కనిపిస్తున్నా, వాళ్ళల్లో అలసటా, ఆకలీ కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తున్నాయి.

తెరిపిలేకుండా కురుస్తున్న వర్షం… ఎక్కడచూసినా బురద, తినడానికి ఏమీ లేకపోవడం, కొండదిగిన నల్లని మబ్బులు, ఎప్పుడు వచ్చి మీదపడతాడో తెలియని శత్రుభయంతో… చుట్టూ మృత్యువాతావరణం అలముకుని ఉంది.

వాళ్ళక్కడ ఏం చేస్తున్నట్టు? అక్కడ ఏం జరుగుతోంది? ఫిరంగులు వాటి మూతులు అడవిపక్క గురిపెట్టి చూస్తూ, అక్కడ వేటినో పరీక్షగా చూస్తున్నట్టు కనిపిస్తున్నై. ఆకస్మికంగా దాడి చెయ్యడానికి పొదల్లో మెషిన్ గన్ లు ఆకాశంవంక నిరీక్షిస్తూ సన్నద్ధంగా ఉన్నాయి. అన్నీ దాడి చెయ్యడానికి ఆయత్తమయి ఉన్నాయి. అలాంటప్పుడు మరి ఎందుకు దాడి చెయ్యడం లేదు? దేనికోసం నిరీక్షిస్తున్నట్టు?

వాళ్ళు ఉత్తరువులకోసం ఎదురుచూస్తున్నారు… కేంద్ర కార్యాలయం ఏ ఉత్తర్వులు పంపదు. పోనీ అదేమన్నా చాలా దూరంలో ఉందా అంటే అదేం లేదు. లూయీ XIII  కోట కనుచూపు మేరలో కొండ మధ్యలో ఉంది… వానకడిగిన ఎర్రని కోట ఇటుకలు చెట్లమధ్యనుండి మెరుస్తున్నాయి. అది నిజంగా రాజభవనమే… సేనాధిపతి నివాసం అన్న ముద్ర ధరించడానికి తగిన యోగ్యత కలిగి ఉంది. రోడ్డుకి దూరంగా, ముందున్న వెడల్పైన కందకాన్నీ వెనకున్న రాతిగోడనీ వేరుచేస్తూ మెత్తని తివాచీలాంటి పచ్చిక … తలవాకిలి వరకూ వరసగా పువ్వులతో అలంకరించినట్టు వ్యాపించి ఉంది.

రెండోపక్క, ఆ భవనానికి వెనకభాగంలో, ఏకాంతంగా ఉండే స్థలంలో చుట్టూ కంచెలా నిలబడ్డ చెట్ల మధ్య ఖాళీలు కనిపిస్తున్నాయి; అక్కడ హంసలు ఈదుతున్న చిన్న కొలను అద్దంలా మెరుస్తోంది; గోపురంలా ఉన్న అసంఖ్యాకమైన పక్షులు వసించే చూరు క్రింద, చెట్టుకొమ్మల మధ్య, నెమళ్ళూ,అడవి కోళ్ళూ తమ పురులు విప్పి సోయగాలు ప్రదర్శన చేస్తూ, సన్నగా క్రేంకారాలు చేస్తున్నాయి. యుద్ధం వల్ల యజమానులు ఇల్లువీడి వెళ్ళిపోయినా, అక్కడ మనుషులెవ్వరూ లేనట్టూ, ఆలనాపాలనా చూసేవాళ్ళెవరూ లేనట్టూ కనిపించడం లేదు. దేశపతాకం చలవ వల్ల పచ్చికబయళ్ళలో అతిచిన్న పువ్వు కూడా చెక్కుచెదరకుండా పరిరక్షింపబడి ఉంది. యుద్ధభూమికి సమీపంలో చక్కగా తీర్చినట్టున్న పొదలతో, గంభీరమైన నిశ్శబ్దం అలముకున్న రాచబాటలతో  అంత మనోహరమైన  ప్రశాంతత లభించడం అరుదే.

దూరంగా కనిపిస్తున్న రోడ్లని చికాకుకలిగించేలా బురదతో ముంచెత్తుతూ, లోతుగా గోటులుతవ్వుతున్నట్టు కురుస్తున్న ఆ వర్షమే, ఇక్కడకొచ్చేసరికి రాజసంగా సన్నని చిరుజల్లులా కురుస్తూ, పచ్చికకి పచ్చదనాన్నీ, ఇటుకలకి పూర్వపు ఎర్రదనాన్ని తెస్తూ, హంసల రెక్కలనీ, నారింజ బత్తాయిచెట్ల ఆకుల్ని మెరుగుపెడుతోంది. ప్రతీదీ తళతళలాడుతూ, అంతా ప్రశాంతంగా ఉంది. నిజానికి ఇంటికప్పుమీద ఎగురుతున్న జండా, గేటుకి ముందు పహారా కాస్తున్న ఇద్దరు జవానులేగనక లేకపోతే అది సైనికాధికారి కేంద్రకార్యాలయమని ఎవరూ తెలుసుకోలేరు. గుర్రాలు అశ్వశాలలో విశ్రాంతి  తీసుకుంటున్నాయి. అక్కడక్కడ ఉండీ ఉడిగీ  మనకి  ఒక అశ్వ రక్షకుడో, వంటగది దగ్గర పచార్లూ చేస్తూ యూనిఫారంలో లేని ఆర్డర్లీనో, విశాలమైన ఆవరణలో ఎర్రని ఫేంటు తొడుక్కుని నిర్లిప్తంగా అరగొర్రు లాగుతూ తోటమాలీవో కనిపిస్తున్నారు.

ముఖద్వారంవైపు కిటికీలు తెరుచుకున్న భోజనాలగదిలో, సగం శుభ్రంచేసి ఉన్న ఒక టేబిలు కనిపిస్తోంది; దానిమీద నలిగిపోయిన గుడ్డా, ఇంకా మూతతియ్యని సీసాలూ, ఖాళీవీ, మరకలుపడిన సగం తాగి వదిలేసినవీ గ్లాసులు ఉన్నాయి; అక్కడనుండి అతిథులందరూ  నిష్క్రమించడంతో విందు ముగిసినట్టు తెలుస్తోంది. దాన్ని ఆనుకుని ఉన్న గదిలోంచి పెద్దగా మాటలూ, నవ్వులూ, గ్లాసులు ఒకదాన్ని ఒకటి సున్నితంగా తాకినపుడు చేసే ఘల్లుమన్న చప్పుడుతోపాటు, బంతులు ఒకదాన్ని ఒకటి ఢీకొడుతున్న చప్పుడుకూడ వినవస్తోంది. సైన్యాధ్యక్షుడు(మార్షల్) ఇక్కడ బిలియర్డ్స్ ఆడుతున్నాడు… అందుకనే అక్కడ సేన అతని ఉత్తర్వులకోసం ఎదురుచూస్తోంది. అతను ఒకసారి ఆట ప్రారంభించేక, మిన్ను విరిగి మీద పడ్డా, అది పూర్తిచెయ్యకుండా ప్రపంచంలో ఏదీ ఆపలేదు.

బిలియర్డ్స్! ఆ యోధుడికున్న ఒక పెద్ద బలహీనత. అతను ఆటకు వచ్చేడంటే, పూర్తి యూనిఫారంలో, గుండేమీద పతకాలు వేలాడుతూ, యుద్ధానికి వచ్చినంత గంభీరంగా ఉంటుంది అతని ముఖం;  విందు భోజనమూ, త్రాగుడూ, ఆటా ఇచ్చిన ఉద్రేకంతో కళ్ళు నిప్పుల్లా వెలుగుతూ, బుగ్గలు ఎర్రబారి ఉంటాయి. అతని అంగరక్షకులు వెన్నంటే ఉంటారు… భక్తీ, వినయమూ చూపిస్తూ అతను “క్యూ”తో కొట్టే ప్రతి దెబ్బకీ మెచ్చుకోలుగా చప్పట్లు చరుస్తూ. మార్షల్ ఒక పాయింటు సాధించేడంటే అది ప్రత్యేకంగా చెప్పుకుంటారు; అతనికి దాహం వేస్తే అతనికి మదిర అందించడానికి సిద్ధపడతారు. ఇక్కడ భుజకీర్తుల రాపిడులూ, తురాయిల కదలికలూ, ఒంటిమీద పతకాలపట్టీలు చేసే గలగలలూ నిరంతరాయంగా సాగుతూ ఉంటాయి. ఉద్యానవనాలకీ ఉన్నతమైన దర్బారులకీ ఎదురుగా ఉంటూ, గోడలకు ఓకు పలకలు తాపడంచేసి ఉన్న విలువైన ఆ మందిరంలో అందమైన చిరునవ్వులూ, సభాసదులు చేసే వినయపూర్వక వందనాలూ, సరికొత్త యూనిఫారాలూ, వాటిమీది బుటాలనగిషీలూ చూస్తుంటే, కాంప్య్ర్న్యూ (Compiègne)లోని రోజులు గుర్తొస్తూ, అదిగో అక్కడ దూరంగా రోడ్లమీద, వర్షంలో తడిసి వణుకుతూ, బట్టలు మట్టికొట్టుకుపోయిన బాధాకరమైన దృశ్యం నుండి కళ్ళకి కాస్త  ప్రశాంతత లభిస్తుంది.

మార్షల్ ప్రత్యర్థి ఒక యువ కేప్టెన్… ఉంగరాలజుట్టుతో, తేలికైన చేజోళ్ళు ధరించి బిలియర్డ్స్ ఆటలో ప్రపంచంలోని అందరు మార్షల్స్ నీ ఓడించగల సత్తా ఉన్న అగ్రశ్రేణి బిలియర్డ్స్ ఆటగాడు. అయితే అతనికి మన మార్షల్ నుండి ఎంత గౌరవప్రదమైన దూరంలో ఉండాలో ఆ మెలకువ బాగా తెలుసు. తన శక్తినంతా ఆట ఎలా గెలవకూడదో దానికి వినియోగిస్తున్నాడు. అలాగని సులువుగా ఓడిపోవడమూ లేదు. సరిగ్గా చెప్పాలంటే, మంచి భవిష్యత్తు ఉన్న అధికారి అతను.

ఓ యువకుడా, బహుపరాక్! అప్రమత్తంగా ఉండు. మార్షల్ వి పాయింట్లు పదిహేనూ, నీవి పదీను. అసలు విషయం ఏమిటంటే, చివరిదాకా ఈ ఆటని అలాగే కొనసాగనివ్వాలి. అలా చేస్తే నీ పదోన్నతికి, అదిగో బయట మిగతా వాళ్లతోపాటే దిక్కుల్ని ముంచెత్తుతున్న వర్షంలో తడుస్తూ, నీ యూనిఫారాన్నీ దానిమీది ఉపకరణాల్నీకుళ్ళు చేసుకుంటూ, రాని ఉత్తర్వులకోసం ఎదురుచూస్తూ చేసినదానికంటే …. ఎక్కువ చేసినట్టే.

ఆట నిజంగా ఆసక్తికరంగా ఉంది. కర్రబంతులు దొర్లుకుంటూ, ఒకదాన్నొకటి ఢీకొట్టుకుంటూ రంగులు కలగలుపుకుంటున్నట్టున్నాయి. అంచున ఉన్న మెత్తలు వాటిని వెనక్కి పంపుతున్నాయి. ఉండుండి ఆకాశంలో ఒక ఫిరంగి పేలిన చప్పుడు(కేనన్-షాట్)తోపాటు ఒక మెరుపు మెరుస్తుంది. దానితో పోలిస్తే కిటికీలు బహు నెమ్మదిగా కొట్టుకుంటై. అందరూ ఒక్కసారి ఉలిక్కిపడి ఒకరి వంక ఒకరు చూసుకుంటుంటారు ఆందోళనగా. ఒక్క మార్షల్ కే అతని ఏకాగ్రతలో ఏదీ వినిపించదు,కనిపించదు; టేబిలుమీద ఆనుకుని అతనిప్పుడు అద్భుతమైన డ్రా-షాట్ ఎలా కొట్టడమా ఆలోచనలో నిమగ్నమై ఉన్నాడు. డ్రాషాట్లు కొట్టడంలో అతను నేర్పరి.

కాని ఇంతలో ఒక దాని తర్వాత ఒకటి మెరుపులూ, వెనకనే ఫిరంగులు పేలడమూ వినిపిస్తోంది. అతని అంగరక్షకులు కిటికీలదగ్గరకి పరిగెడుతున్నరు. కొంపదీసి ప్రష్యన్లు గాని దాడి చెయ్యడం లేదుకదా!

“వాళ్లు దాడి చేస్తే చెయ్యనీయండి!” అన్నాడు మార్షల్ క్యూకి సీమసున్నం పూస్తూ. “కేప్టెన్, ఇప్పుడు మీ వంతు.”

అక్కడి ఉద్యోగులు ఆనందంతో పులకలెత్తారు. యుద్ధ భూమిలో ఉంటూ కూడా అంత ప్రశాంతంగా బిలియర్డ్స్ ఆదగలుగుతున్న తమ మార్షల్ ధైర్యం ముందు ఫిరంగులు మోసుకెళ్ళే వాహనం మీదే పడుక్కున్న టూరెన్ (1611-75 మధ్య జీవించి, 30 సంవత్సరాల యుద్ధంలో ఫ్రాన్సు సైన్యాధ్యక్షుడుగా ఉన్నాడు)సాహసం ఏమీ కాదు అనుకున్నారు. ఫిరంగి గుళ్ళమోతతో మెషీన్ గన్లూ, తుపాకులమోత కలగలిసిపోయి వినిపిస్తోంది. ఈ మధ్యలో ఇక్కడ కోలాహలం కూడా రెట్టింపవుతోంది. అంచులంట నల్లగా ఉంటూ ఎర్రని కాలువల ప్రవాహం పచ్చికనానుకుని ప్రవహించడం ప్రారంభించింది. పక్షిశాలలో నెమళ్ళూ అడవికోళ్ళూ భయంతో అరుస్తున్నాయి. అరబ్బీ గుర్రాలు తుపాకుమందు వాసన పసిగట్టడంతో గుర్రాలశాలలో అసహనంగా వెనకకాళ్ళమీద లేస్తున్నాయి. కేంద్రకార్యాలయంలో ఆందోళన ఎక్కువయ్యింది. కబురు తర్వాత కబురు వస్తోంది. వార్తాహరులు ఒకటే పరుగులు. సైన్యాధ్యక్షుడు ఎక్కడ అని అడుగుతున్నారు.

కానీ మార్షలు కనిపించడే. నే చెప్పలేదూ, అతను ఆట ప్రారంభించేక ముగించేదాకా ఏదీ అడ్డదని?

“కేప్టెన్! ఇప్పుడు మీ వంతు.” అన్నాడు మార్షల్ మళ్ళీ.

కానీ కేప్టెన్ బాగా కలవరపడుతున్నాడు. కుర్రతనం అంటే అదే. లేకపోతే చూడండి. అతని మనసు మనసులో లేదు. వ్యూహాలు మరిచిపోయేడు. వరసగా రెండు పాయింట్లు సాధించి ఆట గెలిచేసేంత పని చేశాడు. దాంతో మార్షలుకి పట్టలేని కోపం వచ్చింది. ఆశ్చర్యం, ఆగ్రహం అతని ముఖంలో స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నాయి. సరిగ్గా అదేక్షణంలో ప్రాంగణంలోకి బాగా పరిగెత్తి నిట్టూరుస్తున్న గుర్రం ఆగింది. మట్టికొట్టుకుపోయిన ముఖంతో అతని సంరక్షకుడొకడు కాపలాదారులందర్నీ తప్పించుకుంటూ ఒక్క ఉదుటులో మెట్లన్నీ ఎక్కి వచ్చేడు. “మార్షల్! మార్షల్!”… అతను ఎలా అభివాదం చేశాడో చూసితీరవలసిందే. కోపంతో ఊగిపోతూ, కోడిపుంజులా ముఖం ఎర్రబారిపోయి మార్షల్ చేతిలో క్యూతో కిటికీ దగ్గరకు వెళ్ళేడు.

“ఏమిటి సంగతి? ఇదంతా ఏమిటి? అక్కడ కాపలాదారులెవ్వరూ లేరా?” అని అరిచేడు.

“కానీ, మార్షల్…” అంటూ అతనేదో చెప్పబోయాడు.

“సరే, ఒక్క క్షణం; నేను ఉత్తర్వులిచ్చేదాకా నిరీక్షించు.”

కిటికీ దభాలుమని మూసుకుంది.

అతని ఉత్తర్వులకోసం నిరీక్షించాలి! పాపం, సైనికులు. ఇంత సేపూ వాళ్ళు చేస్తున్నపని అదే. గాలి వర్షాన్నీ, తుపాకీ గుళ్ళనీ వాళ్ల ముఖాలమీద కొడుతోంది. కొన్ని బెటాలియన్లకి బెటాలియన్లు అప్పుడే తుడుచుపెట్టుకు పోయేయి; కొన్ని ప్రతిచర్యకి సిద్ధంగా ఉన్నా తమ అచేతనకి కారణం తెలియక నిరర్థకంగా నిలబడి ఉత్తర్వులకోసం నిరీక్షిస్తున్నాయి.  చచ్చిపోడానికి ఏ ఉత్తర్వులూ అక్కరలేదు కనక, వందలకొద్దీ సైనికులు పొదల్లోనూ, కందకంలోనూ, ప్రశాంతంగా ఉన్న ఆ కోట ముఖద్వారందగ్గరా చచ్చి పడి ఉన్నారు. వాళ్ళు చచ్చిపోయినా, నిర్దాక్షిణ్యంగా ఫిరంగులు వాళ్ళని చీల్చి ముక్కలుచేసి పారెస్తున్నాయి; తెరిచి ఉన్న వాళ్ల గాయాల్లోంచి ఫ్రాన్సు రక్తం మౌనంగా పారుతోంది. పైన, బిలియర్డ్స్ గది మాత్రం ఆట తీవ్రతతో వేడేక్కిపోతోంది. మార్షల్ మళ్ళీ తన ఆధిపత్యాన్ని చేజిక్కించుకున్నాడు; అయితే, కేప్టెన్ మాత్రం సింహంలా పోరాడుతున్నాడు.

పదిహేడు. పద్ధెనిమిది. పంథొమ్మిది.

వాళ్లకి పాయింట్లు లెక్కపెట్టడానికి సమయం లేదు. యుద్ధం చప్పుడు మరింతదగ్గరగా వచ్చేస్తోంది. మార్షల్ కి ఇంక ఒక్క పాయింటు మాత్రమే కావాలి. అప్పటికే పార్కులో గుళ్ళవర్షం కురుస్తోంది.  అకస్మాత్తుగా ఫిరంగి గుండు ఒకటి కొలనులో పేలింది. గదిలో అద్దం భళ్ళున పగిలి ముక్కలయింది. రక్తం ఓడుతున్న రెక్కలతో హంస ఒకటి ప్రాణభయంతో అరుస్తూ కొలనులో పిచ్చెక్కినట్టు ఎటుపడితే అటు ఈదుకుంటూ పొతోంది… అదే మార్షలు కొట్టిన చివరి స్ట్రోక్ కూడా.

అంతే! అంతా చెప్పలేని నిశ్శబ్దం ఆవరించింది. వినిపిస్తున్న చప్పుడల్లా కేవలం తుప్పల్లో పడుతున్న వర్షానిది. కొండ మొదలులో ఏదో గందరగోళం; బురదకొట్టుకుపోయిన రోడ్లమీద పరిగెడుతున్న సైనికుల అడుగుల చప్పుడు. సైన్యం పూర్తిగా పలాయనం చిత్తగిస్తోంది. మార్షల్ మాత్రం తన ఆట గెలిచాడు.

.

ఆల్ఫోన్స్ డాడెట్

(13 May 1840 – 16 December 1897)

ఫ్రెంచి నవలాకారుడు

.

 

Alphonse Daudet

 

Alphonse Daudet

French Novelist and Short Story Writer

 

The Game of Billiards

.

As they have been fighting two days, and have passed the night with their knapsacks on, beneath a flood of rain, the soldiers are completely exhausted. And yet for three mortal hours they have been left waiting, with grounded arms, in the puddles of the highroads and the mud of the saturated fields.

Benumbed by fatigue, by sleepless nights, and with their uniforms drenched with rain, they crowd together to warm and comfort one another. There are some who sleep standing, leaning against a neighbour’s knapsack, and weariness and privations can be read distinctly upon those relaxed faces, overcome with sleep. Rain, mud, no fire, nothing to eat, a low, black sky, and the enemy in the air about. It is funereal.

What are they doing there? What is going on? The guns, with their muzzles pointed towards the wood, have the appearance of watching something. The mitrailleurs in ambush stare fixedly at the horizon. Everything seems ready for an attack. Why do they not attack? What are they waiting for?

They are awaiting orders, and headquarters sends none. And yet the headquarters are not far away. They are at yonder stately Louis-Treize château, whose red bricks, scoured by the rain, glisten among the trees half-way up the hill. Truly a princely dwelling, quite worthy to bear the banner of a marshal of France. Behind a broad moat and a stone wall which separate them from the road, smooth green lawns, lined with vases of flowers, extend to the porch. On the other side, the private side of the house, the hornbeam hedges show luminous gaps; the pond in which swans are swimming lies like a mirror, and beneath the pagodalike roof of an enormous aviary, peacocks and golden pheasants flash their wings and display their plumage, uttering shrill cries amid the foliage. Although the owners have gone away, one does not feel the abandonment, the desolation of war. The oriflamme of the leader of the army has safeguarded even the tiniest flowers in the lawns, and it is an impressive thing to find so near the battle-field that opulent tranquillity that is born of perfect order, of the accurate alignment of the shrubbery, of the silent depths of the avenues.

The rain, which fills the roads yonder with such disgusting mud, and digs such deep ruts, here is nothing more than an elegant, aristocratic shower, reviving the red of the bricks and the green of the lawns, polishing the leaves of the orange-trees and the white feathers of the swans. Everything glistens, everything is peaceful. Really, but for the flag floating on the roof, but for the two soldiers on sentry-go before the gate, one would never suspect that it is the headquarters of an army. The horses are resting in the stables. Here and there one sees a groom, or an orderly in undress uniform, loitering about the kitchen, or a gardener in red trousers placidly drawing his rake over the gravel in the great courtyards.

The dining-room, the windows of which look upon the porch, discloses a half-cleared table; uncorked bottles, soiled and empty glasses on the rumpled cloth; the end of a banquet, after the guests have gone. In the adjoining room one may hear loud voices, laughter, the clicking of balls and the clinking of glasses. The marshal is playing his game of billiards, and that is why the army is waiting for orders. When the marshal had begun his game, the heavens might fall, but nothing in the world could prevent him from finishing it.

Billiards! that is the weakness of that great warrior. He stands there, as grave as in battle, in full uniform, his breast covered with medals, with kindled eyes, flushed cheeks, excited by feasting, grog, and the game. His aides-de-camp surround him, zealous and respectful. uttering admiring exclamations at each of his strokes. When the marshal makes a point, they all hasten to mark it; when the marshal is thirsty, they all rush to prepare his grog. There is a constant rustling of epaulettes and plumes, a jingling of medals; and to see all those sweet smiles, those artful, courtier like reverences, all those new uniforms and embroidery in that lofty apartment, with its oaken wainscoting, looking upon parks and courts of honour, recalls the autumn days at Compiègne, and affords the eyes a little rest from the stained cloaks that shiver yonder along the roads, forming such sombre groups in the rain.

The marshal’s opponent is a young captain of the staff, belted and curled and light-gloved, who is in the first rank of billiard-players and capable of beating all the marshals on earth; but he has the tact to keep a respectful distance behind his chief, and devotes his energies to the task of not winning, and at the same time not losing too easily. He is what is called an officer with a future.

Attention, young man, let us be on our guard! The marshal has fifteen, and you ten. The point is to keep the game in that condition to the end; then you will have done more for your promotion than if you were outside with the others, beneath those torrents of water which drown the horizon, soiling your natty uniform, tarnishing the gold of your aiguillettes, awaiting orders which do not come.

It is really an interesting game. The balls roll and clash and mingle their colours. The cushions send them merrily back; the cloth waxes hot. Suddenly the flash of a cannon-shot passes across the sky. A dull sound rattles the windows. Everybody starts, and they look at each other anxiously. The marshal alone has neither seen nor heard anything; leaning over the table, he is busily engaged in planning a magnificent draw-shot; draw-shots are his strong point.

But there comes another flash, then another. The cannon-shots succeed each other in hot haste. The aides-de-camp run to the windows. Can it be that the Prussians are attacking.

“Very well, let them attack!” says the marshal, chalking his cue. “It’s your turn, captain.”

The staff quivers with admiration. Turenne asleep upon a gun-carriage was nothing compared to this marshal, who plays billiards so tranquilly at the moment of going into action. Meanwhile the uproar redoubles. With the roar of the cannon is mingled the tearing sound of the mitrailleuses, the rattle of musketry. A red steam, black at the edges, rises around the lawns. The whole park is on fire. The terrified peacocks and pheasants shriek in the aviary; the Arabian horses, smelling the powder, rear in the stables. The headquarters begins to be excited. Despatch after despatch. Couriers arrive at full speed. They ask for the marshal.

The marshal cannot be seen. Did I not tell you that nothing could prevent him from finishing his game?

“It is your turn, captain.”

But the captain is distraught. That is what it is to be young. Behold he loses his head, forgets his tactics, and makes two runs in succession, which almost give him the game. Thereupon the marshal becomes furious. Surprise and indignation animate his manly face. Just at this moment a horse ridden at a hard gallop rushes into the courtyard. An aide-de-camp covered with mud forces his way past the sentries and ascends the steps at one bound. “Marshal, marshal!” You should see how he is greeted. Puffing with anger and red as a rooster, the marshal appears at the window, his billiard-cue in his hand:

“What’s the matter? What’s all this? Isn’t there any sentry there?”

“But, marshal——”

“All right, in a moment; wait for my orders, in God’s name!”

And the window is violently closed.

Wait for his orders! That is just what they are doing, the poor fellows. The wind drives the rain and the grapeshot full in their faces. Whole battalions are wiped out, while others stand useless, with their arms in readiness, utterly unable to understand their inaction. Nothing to do. They are awaiting orders. However, as one needs no orders to die, the men fall by hundreds behind the shrubs, in the moats, in front of the great silent château. Even after they have fallen, the grape tears them still, and from the open wounds the generous blood of France flows noiselessly. Above, in the billiard-room, it is getting terribly warm too; the marshal has recovered his lead, but the little captain is defending himself like a lion.

Seventeen! eighteen! nineteen!

They hardly have time to mark the points. The roar of the battle draws nearer. The marshal has but one more to go. Already shells are falling in the park. Suddenly one bursts over the pond. The mirror is shattered; a swan in deadly alarm swims wildly about amid an eddy of bloody feathers. That is the last stroke.

Then, a profound silence. Only the rain falling on the hedges, a confused rumbling at the foot of the hill, and, along the muddy roads, a sound like the trampling of a hurrying flock. The army is in full retreat. The marshal has won his game.

 -Alphonse Daudet

(French: [dodɛ]; 13 May 1840 – 16 December 1897)

 French Novelist, Short story Writer and Poet.

Text Courtesy: http://www.bartleby.com/313/4/4.html

కోవిడ్ - పంధొమ్మిది దెబ్బకు కుదేలు

వీధి పట్టున ఎంత బలంగా ఉంటేనేమంట.. ఆ కృష్టయ్యలంతా ఇంటి పట్టునే రామయ్యల్లా పడుండే పాడురోజులు వచ్చిపడ్డాయిప్పుడు. కాలజ్ఞానం మార్కు

బ్రహ్మంగారు కూడా  ఊహించినట్లులేదు ఈ తంటా. ‘గోవిందుణ్ని నమ్ముకో చాలు!

స్వర్గంలో లగ్జరీ బెడ్ ఖాయం’ అని  నమ్మబలికిన  దేవుడి స్పెషల్ ఏజెంట్లూ

ఇప్పటి ఈ కోవిడ్ - పంధొమ్మిది దెబ్బకు కుదేలయి కూర్చోడం విచిత్రం.

సర్వజగత్తునూ కాపాడే డ్యూటీ ప్రస్తుతానికి పక్కనలా పెట్టి గర్భగుడి

తలుపులు గట్టిగా బిడాయించుకోవడమే సర్వదా శుభదాయకమని భగవంతుడే

భావిస్తున్నప్పుడు.. ఆఫ్ట్రాల్ ఆయన ఏజంట్  మాత్రం చేసేదేముంది? రెండు

నిద్ర మాత్రలు మింగి ముంగిలా కొంపలోనే బబ్బోడం మించి!

విధి బలీయం. అయినా సరే! దానికి ఎదురీదడంలోనే ఉంది సరదా అంతా’ అంటూ దసరా

బుల్లోళ్లకు మల్లే కథలెన్నో చెప్పే వికాసగురువుల కత మాత్రం? ఆ విధికి

మించిన బలీయమైన కరోనా వైరస్ బారిన పడిపోతామని భయపడిపోయి ‘ప్రబోధాలు ఫ్రమ్

హోమ్’ స్కీములు మొదలెట్టేసారు కదా ఇప్పుడు!

‘ఇల్లు ఇరకటం.. ఆలి మరకటం’ అంటూ వెటకారాలు వెళ్లబెట్టిన తిరుగుబోతులకు

ఉగాది వేప్పచ్చడి. ఇంటావిడ ‘పంచాంగాల’ శిక్ష వేసి కక్ష తీర్చుకున్నది

విధి, కరోనా వైరస్ పేరు చెప్పి మరీ ఈ ఉగాది శార్వరికి!

సృష్టి సర్వం తనే ప్రకృతి వేసిన బిడ్డింగులో పాడేసుకున్నట్లు ఎంతలా

విర్రవీగాడీ  మానవుడు! ఏ పశువుదో, పక్షిదో కన్ను కుట్టినట్లుంది!

కంటికైనా కనిపించని కరోనా వైరస్ దెబ్బకిప్పుడు వెర్రిమొగం

వేయాల్సొచ్చింది! మానవసంచారం తగ్గుముఖం పట్టేకొద్దీ జంతుజాలం ఆ లోటును

మెల్లగా భర్తీ చేస్తున్నదిప్పుడు తిరుమల ఘాట్ రోడ్ల మీద పులులు తిరగాడడం,

 థాయ్ లాండ్ ప్రధాన వీధులలో కోతులు షికార్లు చేయడం ఇందుకు తాజా ఉదాహరణలు.

పశువును, పక్షిని తరిమికొట్టి కదూ మనిషి ఈ భూగోళాన్నంతా కేవలం తన

మీరాశిగా అనుభవించడం!  వాడి స్థానం భూమండలం మీద ఎక్కడో.. ఏ మేరనో  గీత

గీసి మరీ చూపెట్టే ప్రకృతి చిట్కానే ఏమో  ఈ కొత్త గత్తర కరోనా వైరస్!

'శ్రామికులారా ఏకం కండి!' అంటూ  అదే పనిగా చెండుకుతినేది చైనా. దాని

ప్రసాదం కరోనా దెబ్బకు ఆ చైనా నినాదమే పూర్తిగా మారిందిప్పుడు. 'మనిషికి

మనిషి మీటరు దూరంలో ఉండాలి. శ్రమదామాదులు మరచి కొంపలోనే పడుండాలి!'

అన్నది ఆ కొత్త నినాదం! కారల్ మార్క్సా?  కరోనా వైరస్సా?  దేని ఫోర్స్

ఎక్కువో తేలిపోలేదూ! హ్హా.. హ్హా.. హ్హా!

ప్రపంచం ప్రమాదంలో పడ్డా హాస్యానికి హాల్ట్ ఉండకూడదంటాడు ఛార్లీ

చాప్లిన్.  కరోనా వైరస్ ను కామెడీ దమ్మిడీ లెక్కచేయదు అందుకే. ప్రాణాలు

హరాయించే మహమ్మారి కరోనాకు ప్రాణాలకు తెరిపినిచ్చే థెరిపీ హ్యూమరసమే కదా!

పద్దాకా ఇంటి పట్టునే పడుంటున్నారంతా. ఎన్ని గంటలని మొగుడూ పెళ్లాల మధ్య

 కీచులాటలు? అందుకే పగటి పూట మందులా  పనిచేసే ఈ వినోదాల విందు!

అందరికీ అ కొరియా కింగు కిమ్ము మాదిరి అతితెలివితేటలు అబ్బవు కదా!

రాసుకోడం పూసుకోడం పనేదైనా సరే పుర్రచేతితో కొనసాగిస్తే కాణీ ఖర్చు

లేకుండా కరోనాని కట్టడిచెయ్యచ్చు అంటున్నాడా చిచ్చరపిడుగు. ఏ

పప్పుగుత్తితోనో మొగుడు నెత్తిన రెండు మొత్తేటప్పడు తప్ప ఆట్టే ఉపయోగపడని

పుర్రచెయ్యి, ఇంతకాలానికి ఇంత వింతగా ఉపయోగిస్తుందని సూరేకాంతమ్మత్తైనా

ఊహించి ఉండదు. బతికుండుంటే ఆ కిమ్ముగాడి పుచ్చె మీదే పుర్రచేత్తో ‘ఆరి..

అబ్బోసి’ అంటూ రెండు తగిలించుండునేమో కూడా కదా మరి!

భగవంతుడికైనా ఆర్తుల  పట్ల  ఒకింత అనురాగం, దుష్టుల పట్ల చచ్చే కోపం

కద్దేమో కానీ కరోనా వైరస్సుకు ఆ తరతమ బేధాలు బొత్తిగా లేవు.  కులం, మతం,

జాతి, రంగు, దేశం తో నిమిత్తాలుండవు. ఒక్క ఆరోగ్యం అంటేనే మహా ద్వేషం.

అనారోగ్యం ఎక్కడుంటే అక్కడే దాని స్వర్గం. పసివాళ్లు, ముసిలాళ్ల మీద  మహా

ప్రాణం దానికి. అన్ని చోట్లా తానుండి భయపెట్టడం కుదరదు కదా పాపం! కాబట్టే

ఆ లోటు తీర్చేందుకు పెనుభూతం లాంటి అనుమానానికి ప్రాణం పోసి మరీ

ఉసిగొల్పేదీ  మహమ్మారి నలు దిశలకూ ఇప్పుడు! నూట తొంభై ఆరు ప్రపంచ దేశాలలో

నూట అరవై ఐదు దేశాలు ప్రస్తుతం కరోనా దెబ్బకు విలవిలలాడడమే అందుకు

ఉదాహరణ.

‘నీ గాలి సోకిన వారు- గాలి దూరని గదిలో/నీ వార్త విన్ననాడు- భయం దూరేను

మా మదిలో’ అన్నాడు ఒక ఆధునిక కవి అర్భకుడు కరోనా సృష్టించే కలవరాన్ని

చూసి. ఏదేమైనా.. లక్షలకోట్లు జనంసొమ్ము కుమ్మేసీ  బాహాటంగా దొరతనం

వెలగబెట్టే బడాబాబులకు ఏళ్ల తరబడి న్యాయం, చట్టం వెయ్యలేని ఏకాంతవాస

శిక్షలు  ప్రస్తుతం వేస్తున్నది ఈ కరోనా మహమ్మారి ఒక్కతే! ఈ మహమ్మారి

వైరస్ వల్లనే   పిల్లల వైముఖ్యం పిజ్జాలు, పబ్బుల పైకి

మళ్లుతున్నదంటున్నారు మెల్లమెల్లగ. వెల్లుల్లి రసం కల్చర్ మళ్ళీ

వెలివిరుస్తుందని మన ఆహారవ్యవహారాలను మహా ఉత్సాహంగా ఆచరించేవాళ్ల ఉల్లాసం

కూడా.

అయినా సరే..

దగ్గద్దు. తుమ్మద్దు. ముక్కులు రుద్దద్దు. అసలు మొహం మీదకే చేతులు

పోనీయద్దు.. అంటూ ఒహటే వేపుకుతింటున్నారే ఎటు వేపు చూసినా ఇంటా బైటా

పెద్దలు! హితం కోరి చెబుతున్నాం.. ఎవరికీ సన్నిహితంగా పోవద్దని

పోరుపెడుతున్నారే ఆరోగ్యశాస్త్రవేత్తలు! నా మొహం.. ఇహ మనిషిగా పుట్టి

మాత్రం ప్రత్యేకంగా పొడిచేదేముందంట? రామాయణంలో అహల్యమ్మలా హాయిగా ఏ

శిలాఖండం మాదిరో ఓ మూల పడుంటే పోలా! అడవిలో మానుగా పుట్టడం ఒక్క ఆడదానికే

కాదబ్బీ .. మనిషన్న ప్రతీవాడికి నయమనే భయానకమైన మూడ్  ప్రపంచమంతా

ప్రస్తుతం మనోవేగంతో విస్తరిస్తున్నది. రామరాజ్యం కోరుకుంటే..  ఇదేమిటి

రామచంద్రా! కరోనా మహాసామ్రాజ్యం అవతరిస్తున్నది! ఇంకెంత కాలమోరా బాబో ఈ

కాష్మోరా  కరోనాల కింద ఆలనా పాలనా?  తల మొత్తుకుందామన్నా చేతులు తలకు

తగలనీయద్దంటున్నారే!

గంటకో సారి కనీసం ఇరవై సెకండ్లకు తగ్గకుండా చేతులు శుభ్రంచేసుకోమని

సూక్తులు!  ప్రబోధం బాగుంది! శుభం! నూట ముప్పై కోట్ల మందీ దేశం జనాభా!

కశ్మీరం నుంచి కన్యాకుమారి దాకా నీళ్ల కోసం కొట్లాడని జాగా గజమైనా లేదు

గదా!  తాగు, సాగు నీటికే తగినంత జలవనరులు దాచుకోడం రాని  దేశంలో ఎన్ని

గంగా గోదావరులు, పెన్నా తుంగభద్రలు ఆటివచ్చేను బాబూ చేతులూ మూతుల

శుభ్రతలకు! ఇన్ని కడగళ్లకు ఉపరి ఇప్పుడు ఈ చేతులు కడుగుళ్లు కూడానా!

భగవంతుడా! నమస్కారం చేద్దామన్నా  భయమేస్తుందయ్యా దయామయా! ఎక్కడ కరోనా

వైరస్ ముక్కూ మూతుల మూలకంగా ఠక్కున అంగిట్లోకెళ్ళి తగులుకుంటుందోనని!

చేతిలోనే కరోనా భూతాన్ని పెట్టుకుని వేరే భూతాల మీద యుద్ధమంట! కామెడీ!

ఇలాంటి వింత కాలం ఒకటి రాబోతున్నదని కనీసం ఆ నోస్టర్ డ్యాం మహాశయుడు కూడా

పసిగట్టినట్లులేడు!

నలుగురు మించి ఒకే చోట గుమిగూడడం పాపం! నలుగుపెట్టి పంపించడమే ఇప్పటి

ఖాకీల కొత్త రకం ప్రతాపం! ఒకానొక పార్టీ  ఒకే ఒక అధినేతగారు కవితలల్లి

మరీ జనాలను కల్లబొల్లి కబుర్లతో కడుపు నింపేస్తారు. కానీ అదే పార్టీ

కవితమ్మగారు ఊరి బైట రిసార్టు క్యాంపు  రాజకీయం గుమ్ముగా నిర్వహిస్తారు!

ఖాన్ ఒక్కడితోనే కాదు సుమా!  కరోనాతోనూ గేమ్స్ వద్దు!  ఒలంపిక్సునే

డౌట్సులోకి నెట్టిన ఘనత కరోనా  వైరస్సుది!   కోవిడ్ పంథొమ్మిదితోనా కోతి

మార్కు జంప్ పాలిటిక్సు? కోరి ప్రమాదం తెచ్చుకోవద్దు!

అనారోగ్యంతోనే ఆ మాయదారి మహమ్మారికి శాశ్వత మిత్రత్వం! అసమ్మతి రాగంతో

దాన్ని కుదెయ్యాలంటే ఆరోగ్యంతో మినహా మరో వర్గంతో పొత్తు వద్దు. జనాభాలో

ఐదుకు ముగ్గురు, ఒకటికీ, రెంటికీ ఒక్కసారి పోవాలన్నా ఏ గోడచాటుల ఏర్పాటూ

లేని దిక్కుమాలిన దేశమిది బాబూ! ఎన్ని నెలలని ముక్కూ, మూతీ మూసేసుకొని

కొంపలోనే ఓ మూల నక్కి మూలగడం? నక్కడానికైనా నెత్తి మీద గూడు లేని

దౌర్భాగ్యుల ఎక్కడకని చావడం? రెక్కాడితే తప్ప డొక్కాడని బీదా బిక్కీ ఎంత

కాలమని సర్కారువారు ఉదారంగా విదిల్చే ముక్కిన సరుకు మెక్కుతూ బతకడం?

కరోనా వైరస్సుతో ఇప్పుడు పోయే ప్రాణాలు కొన్నే!  వాటికి ఎన్ని రెట్లు

కరువులు కాటకాలు, వానలు వంగడాలు, అగ్నిప్రమాదాలు, భూకంపాలు లాంటి ప్రకృతి

ఉత్పాతాలతో రాలిపోతున్నాయో! కరోనా వైరస్ ప్రభుత్వాల పనితీరును

మారుస్తోంది. మొండికేస్తే ప్రభుత్వాలనే మార్చేస్తుంది అన్నిచోట్లా.

చూస్తున్నారా పాలకులారా! పౌరుల్లా కాదు కరోనా వైరస్! తస్మాత్ జాగ్రత్త!

మనుషులపై కరోనా దాడి! అది చాలక అదనంగా కరోనా వంకన కవులు దాడి! మేడిన్

చైనా అంటే  మహా హడావుడి కదా మన దేశంలో ప్రతి పౌరుడికి! ‘కరోనా  కూడా

మేడిన్ చైనానే! కాబట్టే ఇప్పుడింత అలజడి’ అన్నాడో అర్భక కవి.  ’నువ్వు

పుట్టిన దేశంది /వస్తువు అయితే వారెవ్వా! వైరస్ అయితే ‘ఛీఁ! పోవా!’ అన్న

పొట్టి కవితలో భావం ఎంత దిట్టంగా కూరి దంచాడో మరో గట్టికవి. ‘కరం కరం

కలిపితే మనిషికి హానికరం అన్నావు/మందు బిళ్ళ లేదని మందిలోకి

వెళ్ళద్దన్నావు/ సూది మందు లేదు సుట్టాలింటికి పోవద్దంటున్నావు!/ నువు

తొలిసారి కళ్లు తెరిచింది చైనాలో కదా! అందుకే నీ చుప్పనాతి బుద్ధిని

పోనించుకున్నావు కావు!’ అంటూ సందు దొరికిందే చాలని పక్క దేశాన్ని

నిష్కారణంగా ఆడిపోసుకున్నాడింకో ఢింబకుడు. కొత్తగా వచ్చి పడ్డ ఈ కరోనా

గండ గత్తెరను పాత కవి ‘కుక్కల, నక్కల వదలక/సందుల పందుల విడువక/రంజుగ

నంజుకు తింటివి’ అంటూ చైనావాడి తిండియావకు అంటగడితే, ‘ ‘చైనా హద్దును

దాటావు/స్విస్ ముద్దును ఆపావు/చేతులు పిసుకుట పాయే/మూతులు నాకుట పాయె/

'నమస్తే' నే శ్రేష్ఠంబను/సత్యం అవగతమాయే!’ అంటో మరో  దేశవాళీ కవి

సంస్కృతి మీదున్న తనకున్న మమకారం చాటుకున్నాడు.  ‘డ్రాగన్’కు కన్నబిడ్డవు

నీవు/సామ్రాజ్యవాదానికి ముద్దుబిడ్డవు నీవు /ప్రపంచానికి పాడు బిడ్డవు

నీవు/ స్వార్ధానికి సొంత బిడ్డవు! అయినా కరోనా నీవు వచ్చావు. కరచాలనాలకు

స్వస్తి చెప్పావు/ఇంగ్లీష్ రాజును సైతం/చేతులు జోడించి వందనం చేసేలా

చేసావు/పడమటి దేశాల వ్యవహారాలకు/పాశ్చాత్యదేశ నాగరికతలకు/గులాంగిరీ

చేసే/పద్ధతులకు స్వస్తి పలికించావు’ అంటూ తిట్టి. మెచ్చిన కవులకూ

కొదువలేదు. పబ్బులు, పిజ్జాలు, ఐస్ క్రీంలు, ఏ.సి లకు దూరం చేసినందుకు,

హెల్మెట్, సీట్ బెల్ట్ పెట్టుకోని వారి  ముక్కూ, చెవులూ మూసేసినందుకు

కరోనా భూతం వీపు తట్టిన పెద్దమనుషులూ తక్కువలేరు. బయట తిళ్లకు

మరిగినవాళ్లను ఇంటి దారి పట్టించడం, బస్సుల్లో, రైళ్లల్లో  పైనపడి రాసుకు

పూసుకు తిరిగే పోచికోలుతనాలు మానిపించడం కరోనా వల్ల కాక మన ఖాకీల లాఠీల

వల్ల ఎన్ని యుగాలకవుతుందనీ?!

ఇప్పటికే వేలాది మందిని గుట్టు చప్పుడు కాకుండా చంపేసింది,

లక్షలాదిమందిని వ్యాధి లక్షణాలున్న అనుమానితులుగా మార్చి రచ్చచేస్తోందీ..

కరోనా రక్కసి! ఇడి, సిఐడి,  సిబిఐ తరహాలో తమాషాగా సాగదు ఈ కరోనా వైరస్సు

దాడి! పంచ ఆరోగ్య సంస్థ మహమ్మారిగా ప్రకటించిన మార్చి 11 కు చాలా ముందు

నుంచే  ప్రపంచాన్ని అరాచకంలో ముంచెత్తేందుకు చాపకింద నీరులా

ముంచుకొచ్చిందీ మహమ్మారి. ప్రపంచ పర్యాటక రంగం మొత్తం కరోనా వేటుకు

కుప్పకూలింది. స్టాక్ మార్కెట్ రంగం కాళ్లు రెండూ కర్కశంగా విరిచేసింది..

కనకనే నడకలో ఎక్కడా నిలకడనేదే లేకుండ పోయింది షేర్లకు.

డైమండ్ ఒక చేత పెట్టి డైఫర్ మరో చేత పెడితే  డైఫరుకే మొగ్గు చూపే

సిగ్గుమాలిన కాలం కరోనా పుణ్యమా అని ఇప్పుడు దాపురించిందన్నది చివరి మాట.

నూట పాతిక  ఏళ్ల పిదప మొదటి సారి తిరుపతి వెంకన్న దర్శనం భక్తులకు

మూతబడింది. కరోనా వైరస్సు  సోకితే పరమాత్ముడికీ పారాసిటమాల్ వాడేసే

శుభఘడియలు ఎంత వేగిరం వచ్చేస్తే లోకానికి అంత  శ్రేయస్కరం! కరోనా- ఫాల్స్

గాడ్ పేరుతో వీడియో గేమ్ విడుదలవడం ముఖ్యమా?  కరోనా వైరస్ పీడ విరగడకు

మందు కనుగొనగొనడం ముఖ్యమా? వార్తాపత్రికలనూ  ఈ కరోనా పాతరేయేకముందే

మనిషి మేల్కొనాలి.

కూడు పెట్టని కులాలు, మనసు నింపని మతాలు, ఆర్థికపరమైన హెచ్చుతగ్గులు..

ఇవా మనుషుల మధ్య మత్సరాలు పెరిగేందుకు కారణాలు కావడం? శుద్ధే కాదు బుద్ధీ

తరిగిన మనిషిని దారిలో పెట్టేందుకు రాలేదు కదా ఈ కరోనా వైరస్ మహమ్మారి?

కరోనా వైరస్  కు కులం అడ్డు రాలేదు. మతం అంటు సోకలేదు. ఆ వర్ణం కావాలని ఈ

వర్ణం వద్దని అనుకోలేదు. డబ్బున్న పెద్దమనిషి కదా అని దయచూపించిందిలేదు.

కళల్లో నిష్ణాతుల మీద కనికరం చూపించింది లేదు. పసిపిల్లల నుంచి, ముదుసలుల

వరకు కరోనా వైరస్ కామించని వర్గం కనిపించదు. మనిషి పశు పక్ష్యాదుల మీద

దౌర్జన్యానికి దిగిన తీరునే కరోనా ఇప్పుడు మనిషి సామర్థ్యం మీద సవాలు

విసురుతున్నది. కరోనా వైరస్ ను తప్పు పట్టే ముందైనా మనిషి  ఆత్మవిమర్శ

చేసుకోవడం అవసరం.

యే కరోనా.. వో కరోనా(ఇది చెయ్యి.. అది చెయ్యి) అంటూ  ఎవరినీ దేబిరించదు

కరోనా. కంటికి కనిపించదు కానీ.. మానవుడు చెయ్యలేని ఘనకార్యాలెన్నే

చిటికెలో చేసేస్తున్నదిప్పుడు. ఎంత కఠినసమస్యలనయినా  ఇట్టే మటుమాయం

చేసేస్తోంది. కేజ్రీవాల్ అంత కష్టపడ్డా సాధించలేని దిల్లీ కాలుష్యాన్ని

చిటికెలో తీర్చేసింది. మనకూ, పాకిస్తానుకు, చైనాకు, మధ్యన సవాలక్ష గగనతల

విమానయాన ఆంక్షలు గదా ఎప్పుడూ! ఇప్పుడు కరోనా వైరస్  దెబ్బకు చడీ చప్పుడు

లేకుండా  ఏ ఒప్పందాలతో పనిలేకుండా ఆ ఆంక్షలన్నీ రాత్రికి రాత్రే రద్దు !

 కరోనా వైరస్ రెండో దశలో భారత్ ఉందిప్పుడు. ఈ దశలో చైనా అప్రమత్తమైతే..ఈ

దశలోనే ఇటలీ, ఇరాన్ నిర్లక్ష్యం చేశాయ్. ఈ దశలో చైనా ప్రజలు ఇంట్లో

ఉంటే.. దశలోనే ఇటలీ, ఇరాన్ ప్రజలు రోడ్లపై తిరిగారు. ఈ దశలో చైనాలో

కేసులు మాత్రమే పెరిగితే.. ఈ దశలోనే ఇటలీ, ఇరాన్ లో మరణాల రేటు

రెచ్చిపోయింది. ఈ రెండు, మూడు దశలే మనకిప్పుడు  కీలకం! ప్రజలకైనా..

ప్రభువులకైనా!

లోకాలకు ఉత్పాతాలు తప్పవని దాదాపు అన్ని మతగ్రంథాలలోనూ హెచ్చరికలు

ఉన్నాయి. క్రీస్తు మతం డూమ్స్ డే అన్నదాన్నే హైందవమతం మహాప్రళయం

అంటున్నదేమో! ఎన్ని ఉపద్రవాలు ముంచుకొచ్చినా సొంత తెలివితేటలు సానబట్టి

బైటపడే గడుసుతనం మనిషిది. ఇప్పటి వరకు. ప్లేగు, కలరా వంటి మహమ్మారులు

ప్రపంచాన్ని వణికించిన రోజుల కన్నానా ఇప్పుడు ముంచుకొచ్చే కరోనా వైరస్

వైభోగం? ఆఖరికి  మనిషి ఎట్లాగో ఈ కష్టాన్నుంచి బైటపడడం ఖామయే! కాని ఈ

కష్టకాలంలో  నేర్చుకున్న జీవిత పాఠాలే కదా భావి ఉజ్వలతకు దోహదించేవి!

అవునా.. కాదా? కరోనా! ఇంతకు మించి క్యా కహోనా?!

***