Thursday, December 9, 2021

వయోవృద్ధుల ఊత కర్ర- సాంకేతిక పరిజ్ఞానం -కర్లపాలెం హనుమంతరావు

 వయోవృద్ధుల ఊత కర్ర- సాంకేతిక పరిజ్ఞానం

రచన: -కర్లపాలెం హనుమంతరావు

( సూర్య దినపత్రిక - కాలమ్ ) 

 

వినడానికి విడ్డూరంగానే ఉన్నా.. వయో వృద్ధుల జీవన ప్రమాణాలను పెరుగుతోన్న సాంకేతిక పరిజ్ఞానం  మెరుగుపరుస్తుందన్న మాట నిజం. ఆరంభంలో అలవాటు లేని అవుపాసనలా అనిపిస్తుంది; మాలిమి చేసుకున్న కొద్దీ వయసు వాటారే వృద్ధులకు  అదే ఊతకర్రకు మించి మంచి తోడు అవుతుంది.

గడచిన ఒకటిన్నర శతాబ్ద కాలంగా మానవ జీవనస్థితిగతుల్లో కనిపించే గణనీఉయమైన మెరుగుదల హర్షణీయం. అందుకు కారణం  పారిశుధ్యం పైన మునపటి కన్నా పెరిగిన శ్రద్ధ; అదనంగా నాణ్యమైన వైద్య సంరక్షణ.  మానవ  ఆయుర్దాయం  క్రమంగా పెరగడం ప్రపంచ ఆరోగ్య సంస్థ గణాంకాలలో కూడా ప్రస్ఫుటంగా కనిస్తుందిప్పుడు

విశ్వవ్యాప్తంగా మనిషి సగటు జీవితకాలంలో  చెప్పుకోదగ్గ పెరుగుదల కొత్త శతాబ్దం నుండి ఆరంభయింది. 2016 మధ్య వరకు దొరుకుతున్న లెక్కల ప్రకారం ఈ పెరుగుదల ఐదు సంవత్సరాల ఐదు నెలలు. గత శతాబ్ది ’60 ల తరువాత నమోదైన  అత్యంత వేగవంతమైన పెరుగుదలలో ఇదే గరిష్టం. దేశ జాతీయ గణాంకాలు ఇంతకు మించి ఘనంగా మోతెక్కడం మరో విశేషం.  నేషనల్ హెల్త్ ప్రొఫైల్ 2019 రికార్డులు చూసుకుంటే, భారతదేశంలో ఆయుష్షు  ప్రమాణం ‘70-‘75లలో 49 సంవత్సరాల ఏడు నెలలుగా ఉంటే, అదే జీవితకాలం 2012-2016ల మధ్యలో  ఏకంగా 68.7 సంవత్సరాలకు ఎగబాకింది. ఇంత పెరుగుదల వల్ల  తేలిన పరిణామం ఏమిటంటే,    జాతీయ జనాభా మొత్తంలో సీనియర్ సిటిజన్ల సంఖ్య గణనీయంగా పెరగడం! ఇవాళ దేశ జనాభాలో వయోవృద్ధుల వాటా ఒక బలమైన స్వతంత్ర వర్గంగా తయారయింది.  సమాజంలోని ముఖ్యాంగాలలో ఒకటిగా లెక్కించక తప్పని పరిస్థితి కల్పించింది. అదే సమయంలో ప్రపంచ వ్యాప్తంగా సాంకేతిక పరిజ్ఞానమూ  అనూహ్యమైన వేగంతో అభివృద్ధి పథంలో  దూసుకురావడం..  అదృష్టం. 

 

ఆధునిక సాంకేతిక జ్ఞానం సాయం లేకుండా  రోజువారీ దినచర్య క్షణం ముందుకు సాగని పరిస్థితులు ఇప్పడున్నవి. అంతర్జాల పరిజ్ఞానం ఆధారంగా అభివృద్ధి చేసే ఉపకరణలు(యాప్స్)  ఉనికిలో లేనట్లయితే ప్రపంచానికి ఏ గతి పట్టి ఉండేదో ఊహించడం కష్టమే! సాంకేతికత సాయం వినా  కోవిడ్- 19 వంటి  మహమ్మారులు ఇప్పుడు సృష్టించే  లాక్-డౌన్లు, ఐసొలేషన్  ఉపద్రవాలను  ఏ విధంగా తట్టుకోవడం? 

 

ఉత్పాతాలు ఒక్కటనే కాదు, మహమ్మారులు జడలు విదల్చని ముందు కాలంలో కూడా మనిషి జీవితంలో సాంకేతిక అనివార్యత కొట్టొచ్చినట్లు కనిపిస్తుంది. ఆధునిక వైజ్ఞానిక పరిజ్ఞానం ఆధారంగా మెరుగయ్యే  జీవనశైలి పైన మారుమూల పల్లెజీవి కూడా మోజుపడే తరుణం ఒకటుంది. అయినా సాంకేతిక రంగ సంబంధిత మార్కెట్  అన్ని రిస్కులు ఎందుకు ఎందుర్కొంటున్నట్లు? క్షణక్షణం మారే ఆ సాంకేతిక పరిజ్ఞానం సృష్టించే అనిశ్చిత వాతావరణమే అందుకు ప్రధాన కారణం.  రైడ్‌-ఆన్-కాల్  సౌకర్యం అందించే ఉపకరణలు ముమ్మరం అయిన తరువాత మధ్యతరగతివారి కార్ల కొనుగోళ్ల వాటా అథఃపాతాళానికి అణగిపోవడమే అందుకు ఉదాహరణ! వంటిఆరోగ్యం నుంచి ఇంటిపనుల వరకు అన్నింటా టెక్నాలజీ నీళ్లలో పాలలా కలగలసిపోయి ఉన్న నేపథ్యంలో.. సాంకేతిక పరిజ్ఞానం వయసు మళ్లినవాళ్లకు వాస్తవంగా ఒక గొప్ప వరం కావాలి. కానీ క్షేత్రస్థాయి పరిస్థితులు చూస్తే అందుకు విభిన్నంగా ఉన్నాయి. అదీ విచిత్రం! 

 

గడప దాటి  కాలు బైటపెట్టలేని వయోవృద్ధులకు  కుటుంబ సభ్యుల నిరంతర సేవలు ఎల్లవేళలా  లభ్యమయ్యే కాలం కాదు ఇప్పటిది.  ఇంటి పట్టున ఒంటిగా మిగిలుండే వృద్ధులకు అభివృద్ధి చెందుతోన్న టెక్నాలజీ నిజానికి ఎంతో అండగా ఉండాలి.  కానీ,  పాతకాలపు ఆలోచనలు ఒక పట్టాన  వదలుకోలేని ముసలివాళ్ల సంశయాత్మక మానసిక బలహీనత సాంకేతిక పరిజ్ఞాన పరిపూర్ణ  వినియోగానికి అవరోధంగా మారుతున్నది.   మొబైల్ అంటే కేవలం టెక్స్టింగ్ మాత్రం చేసుకునే ఓ చేతిఫోన్ సౌకర్యం.. అనుకునే తాతా అవ్వలే జాస్తిగా కనిపిస్తున్న పరిస్థితి ఇప్పటికీ. యాప్ లంటే కుర్రకారు ఆడుకుందుకు తయారయ్యే ఏదో ఫోన్ సరదాలని గట్టిగా నమ్మినంత కాలం టెక్ ఆధారిత  వేదికలను నమ్మి ఆమ్మమ్మలు, తాతయ్యలు గాడ్గెట్లను నిత్యజీవితావసరాలకు ధీమాగా వాడటం  కల్ల. వయసు పైబడినవారిలో  టెక్నాలజీ మీద ఉండే అపనమ్మకం ఎట్లా తొలగించాలన్నదే ఈనాటి టెక్ మార్కెట్లను తొలిచేస్తున్న ప్రధాన సమస్య.  

 

కాలిఫోర్నియా శాన్డియాగో విశ్వవిద్యాలయం ల్యాబ్ డిజైనర్  షెంగ్జీ వాంగ్ ఇటీవల వయసు వాటారిన వాళ్ల మీద సాంకేతిక పరిజ్ఞానం చూపించే ప్రభావాన్ని గురించి ఓ పరిశోధన పత్రం వెలువరించాడు.  పదే పదే ఎదురయ్యే పలు సందేహాలకు సులభంగా సమాధానాలు రాబట్టే సౌలభ్యం తెలీకనే సీనియర్ సిటిజన్లు సాధారణంగా కొత్త టెక్ అంటే చిరాకుపడతారన్నది  షెంగ్జీ వాంగ్  థియరీ. ఇటు ఉత్సుకత ఉన్న ముసలివాళ్లనైనా  ప్రోత్సహించనీయని చిక్కుముళ్లు అనేకం  పోగుపడటమే వృద్ధజనం ఆధునిక సాంకేతికత వాడకానికి ప్రధానమైన అడ్డంకి అని కూడా అతగాడు తేల్చేశాడు. 

 

తరచుగా మారిపోయే అప్ డేట్స్, తత్సంబంధమైన మార్పులు చేర్పులు పెద్దవయసువారికి ఒక పట్టాన అర్థం కావు.    ఉదాహరణకు,  ‘బటన్స్’ ఒక క్రమంలో నొక్కి కోరుకున్న సేవలు పొందటం అలవాటు పడ్డ తరువాత, అవే సేవల  కోసం ఆవిష్కరించిన మరో కొత్త ‘బటన్ లెస్’ విధానం మళ్లీ మొదటి నుంచి నేర్చుకోవడం వృద్ధుల దృష్టిలో  విసుగు పుట్టించే వృథా ప్రయాస. ఒక వయసు దాటినవారి మానసిక ఏకాగ్రతలో వచ్చే సహజ మార్పులను పరిగణనలోకి తీసుకోని పక్షంలో అధునాతన  విజ్ఞానం ఎంత ఘనంగా పురులు విప్పి ఆడినా పెద్దలకు ఆ భంగిమల వల్ల ఒనగూడే లాభాలు ఒట్టిపోయిన గోవు పొదుగు పిండిన చందమే.  గొప్ప సాంకేతిక విజయంగా నేటి తరం భావిస్తున్న స్మార్ట్ ఫోన్ టెక్నాలజీ పెద్దలను ఇప్పటికీ జయించలేని ఒక మాహా మాయామృగంగానే భయపెట్టేస్తోంది. కృష్ణారామా అనుకుంటూ ప్రశాంతంగా కాలం గడపే   వయసులో మొరటు మృగాలతో పోరాటాలంటే ఏ ముసలిమనిషికైనా ఉబలాటం  ఎందుకుంటుంది?!

 

పొద్దస్తమానం కొత్త కొత్త పాస్ వర్డ్స్ ఎన్నో పరిమితులకు లోబడి నిర్మిస్తేనే తప్ప  సేవలు అందించని యాప్ లు వయసు మళ్లినవాళ్ల దృష్టిలో ఉన్నా లేనట్లే లెక్క.  జ్ఞాపకశక్తి, నిర్మించే నైపుణ్యం సహజంగానే తరిగిపోయే ముసలివగ్గులకు ఈ తరహా పాస్ వర్డ్ ‘ఇంపోజిషన్స్’ శిక్ష దాటరాని ఆడ్డంకిగా తయారవుతున్నది. లాగిన్ కాకుండా ఏ సేవా లభించని నేపథ్యంలో అన్ని వెబ్ కాతాలకు ఒకే తరహా లాగిన్ ఉంటే  వృద్ధజనాలకు ఎక్కువ సౌలభ్యంగా ఉంటుంది. ఆ తరహా వెసులుబాటుకు గూగుల్ వంటి పోర్టల్సు ఒప్పుకుంటున్నా, సెక్యూరిటీ కారణాలు అవీ ఇవీ చెప్పి   చుక్కలు చూపించే అప్రమత్తత వాటిది. దిక్కులు చూస్తూ కూర్చునే దానికా    వేలు పోసి  స్మార్ట్ ఫోనులు పెద్దలు కొని ఒళ్లో పెట్టుకొనేదీ! ఎన్నో రకాల అంతర్జాల వేదికలు(ఇంటార్నెట్ ఫ్లాట్ ఫారమ్స్)! అంతకు వంద రెట్లు అయోమయ ఉపకరణలు(యాప్స్)! ఒక్కో  అంతర్జాల కాతా కు ఒక్కో తరహా నియమ నిబంధనలు! సాంకేతిక సంక్లిష్టత   కురుక్షేత్ర యుద్ధం నాటి అభిమన్యుడి సంకట స్థితి తెచ్చిపెడుతుంటే, తాజా టెక్నాలజీ వల్ల వృద్ధజనాలకు ఒనగూడే  ప్రయోజనం ఏమిటన్నది జవాబు దొరకని ప్రశ్నయింది.  

 

కొత్త టెక్నాలజీ హంగూ ఆర్భాటంగా రంగ ప్రవేశం చేసేది  ముసలితరంగాతమను  మరంత వంటరి చేసేందుకే అని పెద్దలు భావించడంమొదలయితే  నూతన సాంకేతిక పరిజ్ఞాన వికాసం మౌలిక లక్ష్యమేసమూలంగా దెబ్బతిన్నట్లు లెక్క కనీసం డబ్బు చింత లేని పెద్దవారికైనా.. ఆధునిక   సాధనాలతో   ఆ దివి  సదుపాయాలన్నీ భువి మీదకు  దింపుతామనే హామీ  అత్యాధునికమని చెప్పుకునే లేటెస్ట్ టెక్ నిలుపుకుంటుందా?  మనవళ్ల, మనవరాళ్ళ తరం మాదిరి యూజర్ ఫ్రెండ్లీగా ఉన్నప్పుడే కదా ఏ ఆధునిక  పరిజ్ఞానం వాడకం వైపుకైనా అవ్వాతాతల ఆసక్తులు రవ్వంతైనా మళ్లేది!  అట్లాగని సైబర్ నేరాలతో  రాజీపడిపొమ్మని కాదూ.. అర్థం. 

 

తప్పేమన్నా జరిగిపోతుందేమోనన్న భయం  పెద్దవయస్కుల్లో  ఎక్కువ మందిని  స్మార్ట్ ఫోన్  రిస్క్ తీసుకోనివ్వడంలేదు. ఈ కాలంలో పసిపిల్లలుసైతం అతి సులువుగా  ఆడేస్తున్న  విసిఆర్ రిమోట్..  ముందు తరాన్ని విధంగానే మహా బెదరగొట్టిందివాస్తవానికి టచ్,  వాయిస్ వంటిసదుపాయాలతో సీనియర్ సిటిజన్లు అద్భుతమైన సేవలు అందుకునే సౌలభ్యం మెండు ‘హై- టెక్’ అద్భుత దీపంతో  పని చేయించుకునేసులువు సూత్రం ముందు ముసలితరం అల్లావుద్దీన్ తరహాలో స్వాధీనపరుచుకోవాలి.  మొబైళ్లూ, యాప్ ల నిర్మాతలే, టి.వి అమ్మకాల పద్ధతిలో డోర్ స్టెప్ డెమో సర్వీసులు అందించైనా అందుకు పాతతరాన్ని  సిద్ధం చేసుకోవాలి. ఒకే రకం సేవలకు పది రకాల పరికరాలతో ముసలి మనసులను మయసభలుగా మార్చకుండా సీనియర్లే  తమ  అవసరాలు, అభిరుచులకు  తగ్గట్లుగా ప్రత్యేక ఉపకరణాలు  స్వంతంగా ఎంచుకునే తీరులో ఈ శిక్షణా పరంపరలు కొనసాగాలి. పాతతరానికి  కొత్త నైపుణ్యాలు నేర్పించడంలోనే ఆధునిక టెక్నాలజీ విజయ రహస్యమంతా ఇమిడి వుందన్నముఖ్య సూత్రం మరుగున పడటం వల్లే అత్యాధునిక సాంకేతిక పరిజ్ఞానం వృద్ధుల విషయంలో పేరుకు మాత్రమే కాళ్లున్నా కదలలేని కుర్చీలా కేవలం అలంకారప్రాయంగా ఆర్భాటం చేస్తున్నది.

ఖర్చులకు రొక్కం కావాలన్నా కాళ్లు పీకేటట్లు బ్యాంకుల ముందు పడిగాపులు తప్పని కాలం ఒకప్పడిది. తపాలా కార్యాలయానికి వెళ్లి కార్డు ముక్క గిలకనిదే   అయినవాళ్ల సమాచారం అందే  పరిస్థితి లేదు అప్పట్లో! మరి ఈ తరహా  తిప్పలన్నిటినీ తప్పించేటందుకే  నెట్ బ్యాంకింగొచ్చిందన్నారు; ఈ మెయిలింగొచ్చి గొప్ప మార్పులు తెచ్చిందన్నారు!   ఇంటి  కిరాణా సరుకునుంచి బైటకు వెళ్ల దలిస్తే  కావలసిన రవాణా సౌకర్యం వరకు,  సమస్తసర్వీసులు దబాయించి నొక్కే బటన్ కిందనే దాగి ఉండే స్మార్ట్ ఫోన్ సీజన్లో లోకం ఊగిపోతుందంటున్నారు! ఏమేమి సేవలు వచ్చాయో, ఎవరిని మెప్పించే ఏ మహా గొప్ప మార్పులు తెచ్చి ఊపేస్తున్నాయో!?  చురుకుపాలు తగ్గిన పెద్దవాళ్ల అవసరాల గొంగడి మాత్రం ఎక్కడ వేసింది అక్కదే పడి ఉందన్న అపవాదు మాత్రం తాజా టెక్నాలజీ మూటకట్టుకుంటున్న మాట  నిజం. ‘అయ్యో! ఐ-ఫోనుతో పనా ?  అయ్యేదా పొయ్యేదా నాయనా?’ అన్నముసిలివాళ్ల పాత  నసుగుడే  సర్వత్రా ఇప్పటికీ వినవస్తున్నదంటే.. లోపం ఎక్కడుందో లోతుగా తరచిచూసుకొనే తరుణం తన్నుకొచ్చిందనే అర్థం!   

వయసు మీద పడే కొద్దీ పంచేద్రియాల పటుత్వం  తగ్గడం సహజం.సౌలభ్యం ఒక్కటే  కాదుపనిసులువూ పెద్దల దృష్టిలో అందుకే ప్రధానంగా ఉంటుందిరవాణాఆరోగ్య సంరక్షణల వంటి ముఖ్యమైన రోజువారీకార్యకలాపాలలో పెద్దవయస్కులకు మద్దతు ఇచ్చే తేలికపాటి డిజైన్ల పైనదృష్టి పెట్టాలిటచ్ బటన్ టెక్నాలజీలో గొప్ప సేవాభావం ఉంటే ఉండవచ్చుకానీముందుతరం అతి కష్టం మీద అలవాటు పడ్డ ‘బటన్’ సిస్టమ్  పూర్తిగా తొలగిస్తే ఎంత ‘స్మార్ట్’ అయివుండీ పెద్దలకు వనగూడే ప్రయోజనంమళ్లీ ప్రశ్నార్థకమే అవుతుంది కదా! విసిగించకుండాకంటినివంటిని అతిగా  శ్రమపెట్టకుండా సేవలు  అందించే ఉపకరణాలు  ఉపయోగంలోకి  తెచ్చినప్పుడే సీనియర్లకు స్మార్ట్ ఫోన్ టెక్నాలజీ మీద మోజు మొదలయేది. వాడకం  పెరిగేది. కోరకుండానే సాయానికి రావడంఆపరేషన్ పరంగా తప్పు జరిగినా ఆంతర్యం గ్రహించి సేవలు చేయడంవేళకు మందులుమాకులుతిండి తిప్పల వంటి విషయాలలో అప్రమత్తంగా ఉండిఆత్మీయంగా సేవలు అందించడం వంటి సామాజిక కార్యకర్తల బాధ్యతలన్నీకుటుంబ సభ్యులను మించి శ్రద్ధగా నిర్వహించే  సాంకేతిక పరిజ్ఞానంసాకారమయిన రోజే  సినియర్ సిటిజన్ల మార్కెట్టూ స్మార్ట్ టెక్నాలజీ రంగంబ్యాలెన్స్ షీటులో క్రెడిట్ సైడుకు వచ్చిపడేది.    వయసు వాటారిన వారి స్మార్ట్ టెక్నాలజీ వాటా  మార్కెట్లో మరంత పుంజుకున్నప్పుడే అటు సీనియర్ సిటిజన్ల సంక్షేమం, ఇటు ఆర్థిక రంగ పునరుజ్జీవం  సమాంతరంగా ముందుకుసాగేది.

వృద్ధాప్యానికి మద్దతు ఇచ్చే బాధ్యత సమాజం మొత్తానిదిమొబైల్కంపెనీలు ముసలివారి ప్రత్యేక అవసరాల కోసం ఉపకరణలు తయారుచేయడమే కాదుఅదనంగా ధరవరలలోనూ ప్రత్యేక రాయితీలు కల్పించాలిఇంటర్నెట్ సర్వీస్ ప్రొవైడర్లు సీనియర్ సిటిజన్లే లక్ష్యంగా  నిర్దిష్ట ప్రచారాలనుముమ్మరం చేసేలా కార్యక్రమాలు రూపొందించాలి.  సరసమైన ధరకునాణ్యమైన వైఫై అంతరాయం లేకుండా అందుబాటులో ఉన్నప్పుడే  పెద్దవయసువారి అడుగులు ప్రధాన సాంకేతిక స్రవంతి వైపుకు నిమ్మళంగాపడే అవకాశం

ఉమ్మడి కుటుంబ వ్యవస్థలు దాదాపు విచ్ఛిన్న దశకు చేరి దశాబ్ద కాలందాటిపోయిన మన దేశంలో పెద్దవయస్కుల  పట్ల పిన్నవారి ప్రేమానురాగాలప్రదర్శనల్లోనూ పెనుమార్పులు తప్పటంలేదుకాలం తెచ్చే మార్పులనుమనస్ఫూర్తిగా అంగీకరించడం మినహా మరో ఐచ్ఛికం లేని నేపథ్యంలో.. సమాజం తీరును   వేలెత్తి చూపే కన్నా    వేలు కింది బటన్ నొక్కడం ద్వారా  కుటుంబానికి మించి  సమాజం అందించే సేవా సౌకర్యాలుఅనుభవించడమే కుటుంబాలలోని పెద్దలకూ మేలువృత్తి వత్తిళ్ల మధ్యనే  వీలయినంత శ్రద్ధ తీసుకుని కన్నబిడ్డలుదగ్గరి బంధువులే ఇంటిపెద్దలనునవీన టెక్నాలజీకి దగ్గర చేయడం . 


రచన: -కర్లపాలెం హనుమంతరావు

( సూర్య దినపత్రిక - కాలమ్ ) 

 

 

ఈనాడు - సంపాదకీయం జీవన వేదం రచన- కర్లపాలెం హనుమంతరావు ( ఈనాడు - 06 - 09 - 2009 న ప్రచురితం )

 ఈనాడు - సంపాదకీయం 

జీవన వేదం

రచన- కర్లపాలెం హనుమంతరావు 

( ఈనాడు - 06 - 09 - 2009 న ప్రచురితం ) 


మనం ఎంతగానో ప్రేమించేవారిని ఆ దేవుడు మన దగ్గర్నుంచి తీసుకుపోతే... ఆ మోసానికి విరుగుడేమిటో తెలుసా! 'మనం ప్రేమించేవారు ప్రేమించినవన్నీ మనమూ ప్రేమిస్తూ ఉండటమే' అంటాడు ఆస్కార్ వైల్డ్. భారతంలో యక్షుడు ప్రపంచంలో కెల్లా వింత ఏది?' అనడిగితే 'రేపు పోయేవాడు ఇవాళ పోయేవాడిని గురించి ఏడుస్తూ కూర్చోవడమే!' అంటాడు ధర్మరాజు. నిజం కదా! అసలు 'జీవితం ఒక నాటకం' అని షేక్స్పియర్ లాగా  మనమూ అనుకోగలిగితే పుట్టటం, గిట్టటమనేవి దేవుడు చేసే ప్రక టనలు అని ఇట్టే అర్థమైపోతుంది. ఆవేదన సద్దుమణుగుతుంది. విశ్వవిజేతగా మారాలనుకున్న అలెగ్జాండర్ చలిజ్వరంతో 'హతీతో క్రతిస్తో' అంటూ ఖాళీ చేతులు చూపించి వెళ్లిపోయాడు! ఎలా పోయారన్నది కాదు లెక్క . ఎలా బతికారన్నది ముఖ్యం. తనకోసం అమృతం తాగిన ఇంద్రుడికి, లోకంకోసం విషాన్ని మింగిన శివుడికున్న విలువుందా? మిన్నాగులాగా కలకాలం బతికేకన్నా మిణుగురులాగా క్షణకాలం మెరిసినా మిన్నే! అసలు మృత్యువనేది ఒక్క దుఃఖాన్ని తప్ప మరేదీ దక్కనివ్వదా?! రెండో ప్రపంచ యుద్ధ కాలంలో ఓ జర్మనీ చెరసాలలో ఖైదీలు కిక్కిరిసిపోయి ఉన్నారు. ఇంకొక్క కొత్తబందీ వచ్చి చేరినా అంగుళం స్థలం కూడా లేనంత ఇబ్బందిగా ఉంది పరిస్థితి. ఖైదీల సంఖ్య తగ్గించేందుకు చెరసాల అధికారులు ఓ పథకం పన్నారు. ప్రతి బందీకి ఒక అంకె ఇచ్చారు. రోజూ కొన్ని అంకెలు చీటీలు వేసి తీయడం. ఆ అంకె వాడిని కాల్చిపారేయడం! ఓ రోజు అలాంటి అంకె వచ్చిన ఓ ఖైదీ ఏడుస్తూ కూర్చుని ఉంటే పక్కనే ఉన్న మరో ఖైదీ- ఏడవకు ... ఇంకా ఇక్కడ బందీగా నీకంతగా బతకాలనుంటే చీటీ నాకు ఇవ్వు' అని తాను ఆనందంగా వెళ్ళి తుపాకీ గుండుకు బలైపోయాడు! అతని ఆనందం- అరువు ప్రాణాలమీద బతికే ఆ ఖైదీకి ఉంటుందా ?


'మృత్యువు నా వాకిట్లో నిలబడితే వట్టి చేతులతో పంపను' అంటారు గీతాంజలిలో టాగోర్. 'జాతస్య: మరణం ధ్రువమ్' అంటుంది గీత. కాలప్రవాహానికెదురు ఈదటం ఎవరి తరమూ కాదు. అందుకే మృత్యువును మన పురాణేతిహాసాలు 'కాలధర్మం' గా వర్ణించాయి. భూవిం పై  కలకాలం సుఖంగా బతకాలని ఎవరి కుండదు? నిజంగా చిరంజీవిగా ఉండాలంటే తుమ్మి చిరంజీవ అనిపించుకోవడం కాదు. చిరకాలం జనహృదయాలలో  సజీవంగా ఉండే సత్కార్యాలు చేయడం అవసరం . మొక్కుబడిగా కీర్తిశేషులనిపించుకోవడం  కాదు. మొక్కి మరీ 'కీర్తి'ని గుర్తుచేసుకునే ఘనకార్యాలు చేయగలగాలి. మనస్సులకు దగ్గరైనవారు దూరమైనారంటే ఒక పట్టాన ఒప్పుకోలేని పిచ్చి ప్రేమభ్రమలు మనిషి పుట్టిననాటినుంచే వెంట వస్తున్నాయి. రోమన్లు చనిపోయినవాళ్ల వేళ్లు కోసి, రక్తం గడ్డకట్టి ఉంటే తప్ప ఆ వాస్తవాన్ని అంగీకరించేవాళ్ళు కాదు. గ్రీకులు చనిపోయిన మనిషి తిరిగి వస్తాడేమోనని మూడురోజుల పాటు భద్రం చేసేవారు. ఎడ్గార్ ఎలాన్ పో తన చిన్నకథా సంకలనం 'మెక్బరి'లో శవపేటిక లోపల మీటలు ఉండే విధానాన్ని సూచించాడు. ఖననమైన తరవాత మృతుడికి ప్రాణంవస్తే ఆ మీట నొక్కి బైటవాళ్ళకు చెప్పే ఏర్పాటు అది! హిందూ ధర్మంలో దింపుడు  కళ్లెం అవారం వెనక ఉన్న  రహస్యం ఈ బతుకుమీద ఆశే. 


శాస్త్రవిజ్ఞానం ఇంతగా అభివృద్ధి చెందిన ఈ కాలంలో ఈ తరహా  ఆ మాటలు వింటే నవ్వులాటగా ఉండవచ్చు . కానీ, నిజానికి గుండె చప్పుడు ఆగిపోయిన కొన్ని క్షణాల వరకు  ఇసిజిని నమోదు చేయవచ్చని ఇప్పుడు వైద్యశాస్త్రం కూడా ఒప్పుకొంటోంది. పైలోకార్పైన్  అనే మందును మృతుడి కంటిలో వేస్తే మూడుగంటల అనంతరం  కూడా కంటిపాప సంకోచిస్తుంది. అసలు మరణమనేది హఠాత్తుగా జరిగే విషాదంకాదు. అదో క్రమంలో భౌతిక దేహంలో జరిగే ప్రక్రియ - అంటుంది మరణశాస్త్రం(థాంటాలజీ). మతాలన్నీ మర ణాన్ని మనకంటికి కనిపించని ఆత్మ శరీరాన్ని విడిచి వెళ్ళిపోవడంగా అభివర్ణించినా- విజ్ఞానశాస్త్రం మాత్రం విశ్లేషించటానికి వీలైన ప్రయోగాలు విజయవంతమైనదాకా అది మనిషికి, మన సుకు సంబంధించి ఒక అత్యంత భావోద్వేగ సంబంధమైన విషాదంగా మాత్రమే గుర్తిస్తుంది. మనకు మరింత దగ్గరగా వచ్చిన మనిషి హఠాత్తుగా ఇంకెప్పటికీ తిరిగిరాని లోకాలకు ఎగిరిపోయాడని వింటే మనస్సు విలవిలలాడకుండా ఎలా ఉంటుంది! అందులోనూ పెద్దమనసున్న పెద్దమనిషి మరణమంటే మామూలు జనానికి పత్రికల్లో నల్లరంగు పూసుకొని వచ్చే పతాక శీర్షికో, టీవీ ప్రసారాలలో  ఆపకుండా చూపించే  రియాల్టీ ప్రదర్శనోకాదు గదా! ఆట ముగిస్తే రాజైనా, బంటైనా ఒకే పెట్టెలోకి పోతారన్న మాట నిజమే కావచ్చు. . కానీ జనం తరపున ఆడే ఆట ముగించకుండానే మధ్యలో వదిలి ఎవరైనా అలా చిరునవ్వులు పంచుకుంటో  పైలోకాలకు వెళ్ళిపోవటం మాత్రం కచ్చితంగా తొండే! ' బతుకు .. బతకనివ్వు'  అన్నది మానవ పరిణామ క్రమం తరంతరంగా నిరం తరంగా వినిపిస్తున్న పాఠం. గుండె దిటవుతో మృత్యుఘోషను ధిక్కరించి నిబ్బరంగా ముందడుగేస్తేనే నవోదయం!


రచన- కర్లపాలెం హనుమంతరావు 

( ఈనాడు - 06 - 09 - 2009 న ప్రచురితం ) 

కోదండం - కర్లపాలెం హనుమంతరావు ( రచన మాసపత్రిక- కథాపీఠం పురస్కారంతో ప్రచురితం)

 కథానిక: 








కోదండం 






- కర్లపాలెం హనుమంతరావు

( రచన మాసపత్రిక- కథాపీఠం పురస్కారంతో  ప్రచురితం) 


శ్రీలక్ష్మీనారాయణ - అది వాడి పూర్తి పేరు.


వట్టి 'లక్ష్మీనారాయణ' అని పిలిస్తే పోట్లాట పెట్టుకునే


వాడు.


'శ్రీ' అంటే వాడికంత ఇష్టం.


'శ్రీ' ఎవరి కిష్టం ఉండదు కనక! కానీ... వాడి ఇష్టం ప్రత్యేకమైనది.


మా ఊరి గడియార స్తంభం సెంటర్లో రామమందిరం వెనకాల ఉండేది వాళ్ల ఇల్లు. రోడ్డు వైపుకి దిగిన పెంకుటిల్లు వసారాలో నాలుగు పాత డబ్బాల వరసల వెనక కాటా ముందు కూర్చునుండేవాడు వాళ్ల నాన్న - శ్రీరాములు.


ముతక బనీను, మోకాలు చిప్పలపై దాకా పంచెకట్టు.. గుళ్లో వినాయకుడికి మల్లే ఎప్పుడు చూసినా అదే ఆయన అవతారం.


వాడి కోసం వెళ్లినప్పుడల్లా ముందు కొట్లో ఈయన ఆపేసేవాడు. నోరారా పలకరించేవాడు.


"సుబ్బారావు పంతులుగారబ్బాయి వచ్చాడ్రా! బైటికిరా!" అని లోపలికి కేకేసేవాడు.


నన్ను మాత్రం ఎప్పుడూ నేరుగా లోపలికి పొమ్మనేవాడు


కాదు. కొట్టు వెనకున్న గదుల్లో ఏముంటుందో!... మాకు అప్పట్లో ఒక పెద్ద సస్పెన్స్,


"వాడిని వాళ్ల నాన్న కోదండం వేయిస్తుంటాడురా! అందుకే ఒక పట్టాన వీడు బైటికి రాడు" అనేవాడు మా కామన్ ఫ్రెండ్ చంద్రశేఖర్.


'కోదండం పేరు వినడమేగానీ... ఎప్పుడూ ఎట్లా ఉంటుందో చూడలేదు.


"రెండు కాళ్లు నడిమికి విరిచి వాటి మధ్యలో నుంచీ చేతులు బయటికి లాగి మెడ చుట్టూ గట్టిగా పట్టుకోనుం డాలి. పోలీస్టేషన్లో మా నాన్న దొంగల్ని అట్లాగే చేయిస్తుం టాడు" అని చెప్పాడు చంద్రశేఖర్.


వాళ్ల నాన్న కానిస్టేబుల్. నమ్మబుద్ధి కాలేదు. నేరుగా ఒకసారి శ్రీలక్ష్మీనారాయణగాడినే అడిగితే అదోలా చూసాడు నా వంక.


రెండు రోజులు నాతో మాట్లాడలేదు.


దొంగలకు పడే శిక్ష వాడికెందుకు వేయాలో అర్థం కాలేదు. తొమ్మిదో ఎక్కం కూడా వెనక నుంచి గడగడా వప్పచెబుతాడు. నోటి లెక్కలు వాడి నాలిక మీదే ఉంటాయి. బుక్కులో ఇచ్చిన లెక్కలయితే వాడికన్నా ముందు చేసి చూపించడానికి చాలా తంటాలు పడాల్సి వచ్చేది మాకు. అట్లాంటి వాడికి మరి ఈ 'కోదండం' ఎందుకో!


హైస్కూల్లో కూడా మా ఇద్దరిదీ ఒకటే సెక్షన్ ప్రతిదానిలో పోటీ ఉండేది మా ఇద్దరి మధ్య.


ఒక్క దాంట్లో మాత్రం వాడి ముందు నేను తేలిపోయే వాణ్ణి.


పైస, రెండు పైసలు, మూడు పైసలు, కొత్త బిళ్లలు ముద్రించేవాళ్ల రోజుల్లో. కొత్త నాణేల కోసం అందరం వెంపర్లాడుతుండేవాళ్లం. వాడు కొట్లో నుంచి కొట్టుకొచ్చిన కొత్త బిళ్లల్ని లాభానికి మారు బేరం చేస్తూండేవాడు. అయిదు పైసలకు మూడు పైసల కొత్త బిళ్ల, మూడు పైసలకి పైస కొత్త బిళ్ల - ఇట్లా సాగుతుండేది 'చిల్లర' వ్యాపారం.


పంతుళ్లకు మాత్రం లాభం చూసుకోకుండా ఇస్తుండే వాడు. వాడి లౌక్యం ముందు 'ముందు నుంచీ' మేం దిగదుడుపే!


మా ఊరి గ్రంథాలయంలో ఒక ఖాన్ మేష్టరుగారు దక్షిణ భారత హిందీ ప్రచార సభ వాళ్ల పరీక్షలకు పిల్లల్ని తర్ఫీదు చేస్తుండేవారు. ఆడపిల్లలే ఎక్కువ ఆ క్లాసుల్లో. మా అక్కకు తోడుగా వెళ్లే నన్నూ పరీక్షలకు కూర్చోబెట్టేరు మేష్టారు. సెకండ్ ఫారానికే మూడు పరీక్షలు పాసయ్యాను. నన్ను చూసి శ్రీ లక్ష్మీనారాయణ కూడా! ఆడపిల్లలతో కలిసి కూర్చోడం నామోషీ అనిపించి నేను క్లాసులకు వెళ్లడం మానేస్తే... వాడు మాత్రం చదువు కొనసాగించి పదకొండో

తరగతికే 'విశారద' పూర్తి చేసేసాడు.


డిగ్రీ చదువుకి నేను బందరు వచ్చేయడం వల్ల వాడి విశేషాలు తెలియడం మానేసాయి. అప్పుడప్పుడూ చంద్ర శేఖరే ఏవో వార్తలు చెవులో వేస్తుండేవాడు. సెవెంత్ ఫారం పూర్తయింతరువాత వాడు చెన్నై పోయి 'విజయచిత్ర' అనే సినిమా పత్రికలో సబ్-ఎడిటర్గా చేరాడని చెప్పాడొకసారి.


డిగ్రీ అయి ఉద్యోగం కోసం ప్రయత్నించే రోజుల్లో... మా బాబాయికి వంట్లో బాగోలేదంటే చూడటానికి మా ఊరు వెళ్లా. అనుకోకుండా శ్రీరాములు దుకాణం ముందు


నుంచీ వెళ్లాల్సొచ్చింది. దుకాణం అట్లాగే ఉంది.


మా నాన్నగారొకసారి క్లాసులో వాడి వీపు మీద పేం బెత్తం ఆడించారు. పాపం భయంతో లాగూ తడుపుకు న్నాడు. మూడు రోజుల దాకా బడికి రాలేదు. ఏమయిందో కనుక్కుందామని ఇంటికెళితే... అప్పుడూ శ్రీరాములు నన్ను లోపలికి పోనీయనే లేదు. 'రేపొస్తాడులే' అంటూ ఇంత కలకండ ముక్క చేతిలో పెట్టి పంపిచేశాడు.


ఆ సంగతులన్నీ తలుచుకుంటూ సరదాగా గడిపేశాం ఇద్దరం ట్రయినింగ్ వారం రోజులూ.


అదే ముతక బనీను... మోకాలు చిప్పల పై దాకా మాటల సందర్భంలో మా ఫ్యామిలీ హైదరాబాద్లోనే ఉందని తెలుసుకుని చిరునామా అడిగి తీసుకున్నాడు.


పంచకట్టులో కాటా ముందు శ్రీరాములు!


ప్రాణం ఉసూరుమనిపించింది.


 మా బ్యాంకులోనే అధికార భాష (హిందీ) ఆఫీసరుగా చేరి మూడేళ్లయిందిట. హిందీ క్లాసులు తీసుకోవడానికి ఇట్లా ట్రయినింగ్ సెంటర్ కొస్తుంటానని చెప్పాడు.


లంచ్ అవర్లో పిలిచి కూర్చోబెట్టుకుని, “నా క్లాస్మేట్ నన్ను పేం బెత్తంతో బాది ఇంత పెద్దవాడిని చేసిన మాతరగతికే 'విశారద' పూర్తి చేసేసాడు.


డిగ్రీ చదువుకి నేను బందరు వచ్చేయడం వల్ల వాడి విశేషాలు తెలియడం మానేసాయి. అప్పుడప్పుడూ చంద్ర శేఖరే ఏవో వార్తలు చెవులో వేస్తుండేవాడు. సెవెంత్ ఫారం పూర్తయింతరువాత వాడు చెన్నై పోయి 'విజయచిత్ర' అనే సినిమా పత్రికలో సబ్-ఎడిటర్గా చేరాడని చెప్పాడొకసారి.


డిగ్రీ అయి ఉద్యోగం కోసం ప్రయత్నించే రోజుల్లో... మా బాబాయికి వంట్లో బాగోలేదంటే చూడటానికి మా ఊరు వెళ్లా. అనుకోకుండా శ్రీరాములు దుకాణం ముందు నుంచీ వెళ్లాల్సొచ్చింది. 

దుకాణం అట్లాగే ఉంది. 

"వీడు చెన్నైలో మంచి ఉద్యోగమే వెలగబెడుతున్నాడు గదరా! అమ్మానాన్నల్ని తీసుకెళ్లచ్చు గదా!" అన్నాను చంద్రశేఖర్.


"వాడి తల్లి పోయిందిరా పోయినేడాది వచ్చి వారం రోజులు కూడా లేడిక్కడ. ఇంక తండ్రి నేం తీసుకెళతాడు! తెనాలమ్మాయిని చేసుకున్నాడు. ఇప్పుడంతా ఆవిడదే రాజ్యం అంటున్నారు" అన్నాడు చంద్రశేఖర్.


ఇంక వాడి సంగతి తలుచుకోవాలనిపించలేదు.


బ్యాంకులో ఉద్యోగం వచ్చిన తరువాత పెళ్లి చేసు కున్నాను. కావాలనే వాడిని పిలవలేదు. జీవితంలో మళ్లీ కలవాలనీ అనుకోలేదు.


పదేళ్లు గడిచాయి.


మా బ్యాంకు వాళ్లిచ్చే ట్రైనింగ్ ప్రోగ్రాం కోసం హైదరా బాద్ వచ్చినప్పుడు అనుకోకుండా తగిలాడు మళ్లా శ్రీలక్ష్మీ నారాయణ.


ఫ్యాకల్టీ లిస్టులో వాడి పేరును చూసాను గానీ... క్లాసు కొచ్చిందాకా వాడేనని తెలుసుకోలేకపోయాను. ఇద్దరం కలిసి చదువుకున్నాం. ఇప్పుడు విద్యార్థిగా ముందు వరసలో నేను. హిందీ పాఠాలు చెప్పే ఇన్స్ట్రక్టర్ డయాస్ మీద వాడు!


సుబ్బారావు పంతులుగారబ్బాయి” అని తోటి ఫ్యాకల్టీకి సంతోషంగా పరిచయం చేస్తుంటే... నా మనసులో అప్పటి దాకా ఉన్న వ్యతిరేక భావం కరిగిపోయింది.


మా నాన్నగారొకసారి క్లాసులో వాడి వీపు మీద పేం బెత్తం ఆడించారు. పాపం భయంతో లాగూ తడుపుకు న్నాడు. మూడు రోజుల దాకా బడికి రాలేదు. ఏమయిందో కనుక్కుందామని ఇంటికెళితే... అప్పుడూ శ్రీరాములు నన్ను లోపలికి పోనీయనే లేదు. 'రేపొస్తాడులే' అంటూ ఇంత కలకండ ముక్క చేతిలో పెట్టి పంపిచేశాడు.


ఆ సంగతులన్నీ తలుచుకుంటూ సరదాగా గడిపేశాం ఇద్దరం ట్రయినింగ్ వారం రోజులూ.


అదే ముతక బనీను... మోకాలు చిప్పల పై దాకా మాటల సందర్భంలో మా ఫ్యామిలీ హైదరాబాద్లోనే ఉందని తెలుసుకుని చిరునామా అడిగి తీసుకున్నాడు.


వాడి కారులోనే నన్ను మా ఇంటి దాకా వచ్చి దింపి పోయాడు. మా పిల్లలిద్దర్నీ చూసి బాగా ముచ్చట పడ్డాడు.


"రేపాదివారం నువ్వు ఫ్యామిలోతో సహా మా ఇంటికి భోజనానికి రావాలిరా! మా పిల్లలకి మీ పిల్లల్ని చూపిం చాలి" అని ఇంటి అడ్రసిచ్చాడు.


వీడి కోసం కాకపోయినా శ్రీరాములు కోసమన్నా వెళ్లి చూసి రావాలి. చిన్నప్పుడు ఎప్పుడు ఇంటికెళ్లినా నోరారా ఆప్యాయంగా పలకరించేవాడు. ఇంత కలకండ పలుకో, బెల్లం ముక్కో చేతిలో పెట్టకుండా వదిలిపెట్టేవాడు కాదు.


“మీ నాయన దయవల్లే మా బడుద్ధాయికి ఈ మాత్ర మన్నా అక్షరం ముక్క వంట బట్టింది” అంటూ మా నాన్న గారిని తలుచుకోకుండా మాత్రం వూరుకొనేవాడు కాదు.



ఆ ఆదివారం ఫ్యామిలితో సహా శ్రీలక్ష్మీనారాయణ ఇచ్చిన చిరునామా పట్టుకుని వెదుక్కుంటూ వెళ్లా. ఈస్ట్ ఆనంద్బాగ్ రైలుకట్ట కవతల ఎక్కడో ఉందా ఇల్లు. కొత్తగా కట్టుకున్నాడు లాగుంది - పక్కనున్న ఇంట్లో అద్దెకుంటున్నాడు.


ఆటో శబ్దం విని కూడా ఎవరూ బైటకు రాలేదు. కాలింగ్ బెల్ మోగించిన మూడోసారికి మెల్లగా తలుపు తెరుచుకుంది.


ఆమె శ్రీలక్ష్మీనారాయణ భార్య లాగుంది. మా పరిచయం చెప్పుకున్నా పెద్దగా స్పందన లేదు. “కూర్చోండి....” అంటూ సోఫా చూపించి లోపలికి పోయింది.


లోపలనుంచీ ఏవో మాటలు. పది నిమిషాల తరువాత గానీ శ్రీలక్ష్మీనారాయణ బైటికి రాలేదు.

‘‘శ్రీకనకధారస్తవం' చేస్తున్నారా! మధ్యలో లేవడం అరిష్టం. బ్రాహ్మలబ్బాయివి నీకు తెలేనిదేముంది!"


అన్నాడు. తెలివిగా. అప్పుడొచ్చి పలకరించిపోయింది వాడి భార్య. పిల్లలు కనపడలేదు.


“ఏరీ?” అనడిగితే, "ఆదివారం గదా వాళ్ళ మామయ్య వాళ్లింటికెళ్లారండీ! మీరిట్లా వస్తారని తెలిస్తే ఆపి ఉండే దాన్ని" అంది మళ్లా బైటికొచ్చి, ఆమె వాడిని లోపలికి


తీసుకెళుతూ.


ఇద్దరూ లోపల ఏవో మల్లగుల్లాలు పడుతున్నారు. ముళ్ల మీద కూర్చున్నట్లుంది మాకు. మా ఆవిడ మొహం చూడాలి. పిల్లలకు భోజనాల టైము కూడా దాటి పోయింది. వరస చూస్తే భోజనం ఏర్పాట్లేమీ జరిగినట్లు లేవు. మర్యాద కాపాడుకోవడం మంచిదనిపించింది.


వాడిని బైటికి పిలిచి మా చిన్నాడు కడుపులో నొప్పంటు న్నాడురా! వెంటనే వెళ్లి డాక్టరుకు చూపించాలి. మళ్లీ కలు ద్దాంలే తీరిగ్గా” అని ఎట్లాగో బైట పడ్డాను.


మేం తిరిగి వచ్చేటప్పుడు మొగుడూ పెళ్లాల మొహాల్లో కనిపించిన 'రిలీఫ్ ని నేనెప్పటికీ మర్చిపోలేను. “మా కొత్త ఇల్లు చూపించాలనుకున్నానే!" అని వాడూ, "ఇక్కడే ఉంటున్నాడా... ఇంకా?” అనడిగాను



గృహప్రవేశానికి రమ్మనమని ఫోనులో ఆహ్వానం. “టైం ఎక్కువ లేదురా! పర్సనల్గా వచ్చి పిలవలేదని అనుకోవద్దు. కార్డ్ పంపిస్తా. కంపల్సరీగా రావాలి" అంటూ ఇంకోసారి ఇంటి అడ్రెసు అడిగి తీసుకున్నాడు.


కార్డు రాలేదు. వచ్చినా మేము పోదలుచుకోలేదు. ఇంక జీవితంలో వాడిని తలుచుకోదలుచుకోలేదు.


చంద్రశేఖర్ కొడుకు పెళ్లంటే మళ్లా మా ఊరు పోవాల్సొచ్చింది చాలా ఏళ్ల తరువాత.


మాటల మధ్యలో వాడే శ్రీలక్ష్మీనారాయణ ప్రసక్తి తీసు కొచ్చాడు.


వాడి ఇంట్లో మా అనుభవాన్ని గురించి చెప్పాను. “శ్రీరాముల్ని చూస్తావా?” అన్నాడు చెప్పిందంతా ఓపిగ్గా విని చివరకు.










మాటల మధ్యలో వాడే శ్రీలక్ష్మీనారాయణ ప్రసక్తి తీసు కొచ్చాడు.


వాడి ఇంట్లో మా అనుభవాన్ని గురించి చెప్పాను. “శ్రీరాముల్ని చూస్తావా?” అన్నాడు చెప్పిందంతా ఓపిగ్గా విని చివరకు. 

" ఇక్కడే ఉంటున్నాడా.. ఇంకా? " అనడిగాను 

ఆశ్చర్యంగా.


పెళ్ళి హడావుడి తగ్గింతరువాత బైక్ మీద నన్నొక చోటికి తీసుకెళ్లాడు.


బెస్తపాలెం వెళ్లే దారిలో ఉన్న ఆశ్రమం అది. ఊరుకు బాగా బయటగా జీడి మామిడి తోపుల మధ్యలో ఉందది. ‘వృద్ధాశ్రమం' బోర్డు చూసి, "శ్రీరాములు ఉంటుంది ఇక్కడా?" అని నివ్వెరపోయాను.


“మరి!” అన్నాడు చంద్రశేఖర్.


విశాలమైన ఆవరణలో మూడు వైపులా చిన్న చిన్న గదులు మధ్యలో రామమందిరం. దానిని ఆనుకున్న చిన్న తోట. కొంతమంది ముసలివాళ్లు అందులో పనిచేస్తున్నారు. ఇంకొంతమంది గుడి ముందు అరుగుమీద ఎండపొడకు సేద తీరుతున్నారు. ఎక్కడా శ్రీరాములు కనిపించలేదు.


ఆఫీసు గదిలోకి వెళ్ళి అడిగాడు చంద్రశేఖర్.


కంప్యూటర్ ముందు కూర్చోనున్న అమ్మాయి చాలా ప్రశ్నలే అడిగింది. సంతృప్తి పడింతరువాతగానీ లాంగ్బుక్ ఓపెన్ చేయలేదు.


“ఆయనకు చానాళ్లుగా వంట్లో బాగుండటం లేదు. ఎక్కువగా డిస్టర్బ్ చేయకండి" అని సలహా ఇచ్చి ఆ విజిటర్స్ బుక్ మా ముందుకు జరిపింది సంతకాల కోసం. 

అది శ్రీరాములు పర్సనల్ షీట్ లాగుంది - అట్టే విజిటర్స్ సంతకాలు లేవు. శ్రీలక్ష్మీ నారాయణవి మాత్రం నాలుగైదు కనిపించాయి. అదీ ఏడాదికి రెండుసార్లు. శ్రీరాములు చేరి రెండేళ్లయినట్లుంది.







 కిచెన్ పక్కనున్న చిన్న గదిలో ఉన్నాడాయన. 

కట్టు. నిస్త్రాణగా పడుకోనున్నాడు ఐరన్ మంచం మీద. ఏమని పలకరించాలి? పేరు చెబితే గుర్తుపట్టలేడు.


'సుబ్బారావు పంతులు గారబ్బాయి'నని చెప్పుకున్నా. కళ్లల్లోకి కాంతి వచ్చింది.


నోటి వెంట ఏవో శబ్దాలు వచ్చాయిగానీ... మా కర్థం కాలేదు.


పది నిముషాలకు మించి కూర్చోలేకపోయాను. మన సంతా పిచ్చి కాకరకాయను కొరికినంత చేదుగా ఉంది.


‘ఒక్కడే కొడుకు. ఎంత గారాబంగా పెంచుకున్నాడు! ఎప్పుడూ కొడుకు నామస్మరణే! బిడ్డను వృద్ధిలోకి తేవాలని ఆ డొక్కు డబ్బాల వెనక కాటా ముందు కూర్చుని ఎంతలా ఆరాటపడేవాడో!'

తలుచుకుంటే కళ్ల వెంబడి నీరు గిర్రునతిరిగింది. 


"నువ్వు పట్టించుకోలేదు కనక నీకు తెలీదురా! వాడి ప్పుడు బ్యాంకులో లేడు. వి.ఆర్.ఎస్. తీసుకున్నాడు ఎప్పుడో. ఆ వచ్చిన బెనిఫిట్స్తో బావమరిది వ్యాపారంలో షేర్లు తీసుకున్నాడు. మామగారు తెనాలిలో వడ్డీ వ్యాపారం చేస్తుండేవాడుటగదా! బావమరిది ఇప్పుడు దాన్ని హైద్రా బాద్ హైటెక్ లెవెలికి తీసుకెళ్ళాడు. 'మనీ ట్రీ' అని పెట్టారు - చిట్ ఫండ్ కంపెనీ ఒకటి. దానికి వీడే ఇప్పుడు బిజినెస్ ఎగ్జిక్యూటివ్. ఈ మధ్య చీరాలలో బ్రాంచి ఓపెన్ చెయ్యటానికి సర్వేకని వచ్చాడు. తిరుగుళ్ళ మూలకంగా తండ్రిని పట్టించుకోవడం కుదరడంలేదని ఇక్కడికి తెచ్చి పడేశాడు. చూస్తున్నావుగా ఈయన పరిస్థితి!” అంటూ జేబులో నుంచి శ్రీలక్ష్మీనారాయణ వాడి కిచ్చిన విజిటింగ్ కార్డ్ నా చేతిలో పెట్టాడు.


చించి పోగులు పెడదామనుకున్నా ఆ కార్డును. దాని మీద ఫోన్ నెంబరు ఉండటం చూసి పర్సులో పడేశా. వాడిని నేరుగా కడిగి పారేస్తే కాని నా కడుపు మంట చల్లారదు. 


విషయమంతా విని మా ఆవిడ అంది.


"ఇందులో వింతేముంది? ఆ రోజు మనం వాళ్ళింటి కెళ్ళినప్పుడే నా కర్థమయింది. అసలా ముసలాయన్నా ఇంట్లో ఉంచుకున్నారన్నది కూడా నా కనుమానమే! ఆమెను చూస్తే అర్థం కావడం లేదా! మనం ఆటోలో వెళ్ళినందుకు భోజన యోగం లేకపోయింది. మీరు మన పిల్లల్ని గురించి బాగా డప్పు కొట్టుంటారు ఆయనతో. మనమొస్తున్నామని తెలిసే కావాలని ఆమె వాళ్ళ పిల్లల్ని తప్పించేసింది. గృహ అదే ముతక బనీను.. మోకాలి చిప్పల పైదాకా పంచ ప్రవేశానికి పిలిచారు కానీ... నిజంగానే ఎక్కడ వెళతామో నని కార్డు కూడా పంపకుండా జాగ్రత్త పడ్డారు”



“ఛ.... వాడిని గురించి మరీ అంత దారుణంగా మాట్లా డకోయ్. చిన్నతనం నుంచీ తెలుసు నాకు. డబ్బుకు గడ్డి కరుస్తాడేమోగానీ, స్నేహానిక్కూడా విలువ ఇస్తాడు" అన్నాను బాధగా మరీ ఆవిడ అంతలా విమర్శిస్తుంటే వినలేక.


“నేనంటున్నది పూర్తిగా మీ ఫ్రెండుగారిని గురించే కాదు మహానుభావా! మీకు లోకం తీరు అర్థం కావడం లేదింకా. ఇంత సంపాదిస్తున్నా తండ్రినట్లా దిక్కులేని వాడిలాగా వదిలే సారంటే మరేమిటర్థం? ప్రేమ ఆయనకుండవచ్చు. ఆమె కుండాలని రూలేమన్నా ఉందా? లోకం తీరే అట్లా నడుస్తుం దిప్పుడు. ప్రత్యేకంగా మీరిప్పుడేమీ ఫోన్లు చేసి ప్రవచనాలు చెప్పాల్సిన పనిలేదు. మనకు బిల్లు ఖర్చు తప్ప... పెద్దాయనకు ఒరిగేదేమీ ఉండదు” అని దులిపి పారేసరికి ఫోను ఆలోచన విరమించుకున్నాను.


'శ్రీలక్ష్మీనారాయణ తల్లి ఎప్పుడో పోయి బ్రతికి పోయింది. తండ్రి బ్రతికుండి చచ్చిపోతున్నాడు' అనిపిం చింది.


ఇంక వాడి ఆలోచన పూర్తిగా చాలించడం మంచిదని పించింది కానీ, టీవీల్లో, పేపర్లలో 'మనీ ట్రీ' ప్రకటనలు చూసినప్పుడల్లా ముందు 'శ్రీరాములే' మనసులో మెదులుతున్నాడు.


ఆ రోజు టీవీలో వచ్చిన 'బ్రేకింగ్ న్యూస్' చూసి షాకయ్యాను. 'మనీ ట్రీ' బోర్డు తిప్పేసిందిట!


ఐదేళ్ల బట్టీ ఆంధ్రప్రదేశ్ అంతటా యాభై శాఖల ద్వారా మూడొందల కోట్ల టర్నోవర్తో లక్షమంది ఖాతాదారులకు సేవలందిస్తున్న చిట్ ఫండ్ కంపెనీ రాత్రికి రాత్రే దివాలా తీయడం నమ్మదగ్గ న్యూస్ కాదు. చిట్లు పాడిన వాళ్లందరూ హ్యాపీనేగానీ... వాళ్లలో చాలామంది కంపెనీ డైరక్టర్ల బినామీ లనీ పోలీస్ విచారణలో తేలిందిట. చిట్ హోల్డర్సందరూ గగ్గోలు పెడుతున్నారు. పెద్ద ఎత్తున అరెస్టుల పర్వం సాగు తోంది. శ్రీలక్ష్మీనారాయణ బావమరిది విదేశాల్లో ఉండటం వల్ల ప్రస్తుతం సేఫ్. కొడుకులిద్దర్నీ వీడు ఎప్పుడు ఈ రొంపి లోకి దింపాడో... పార్టనర్స్ అరెస్టయిపోయారు. శ్రీలక్ష్మీ నారాయణ పేరు మాత్రం ఎక్కడా వినిపించకపోవడం కొంత రిలీఫ్ కలిగించే అంశం. కానీ వాడు ముచ్చటపడి కొడుకులిద్దరికీ పెట్టుకున్న శ్రీనివాస్, శ్రీనాథ్ పేర్లలోని 'శ్రీని వత్తి వత్తి పలుకుతూ టీవీ వాళ్లు చేస్తున్న వెటకారపు వ్యాఖ్యా నాలకు మనసంతా ఏదో చేదు కాకరకాయ కొరికినట్లుగా తయారయింది.


చంద్రశేఖర్ ఇచ్చిన విజిటింగ్ కార్డులోని నెంబరుకు చాలాసార్లు రింగ్ చేసాను. రెస్పాన్సు లేదు. మూడు రోజులుగా అదే పరిస్థితి.


నా అవస్థ చూసి, “పోనీ.. ఒకసారి పర్శనల్గా వెళ్లి పలకరించి వద్దాం పదండి. పాపం, ఆవిడ కూడా ఎంతలా కుమిలిపోతుందో బిడ్డల పరిస్థితి చూసి” అంది మా శ్రీమతి. 

విజిటింగ్ కార్డులోని రెసిడెన్షియల్ అడ్రసు పట్టుకుని వెళ్లాం. శ్రీనగర్ కాలనీలో ఉందా ఇల్లు.


అది ఇల్లా! ఇంద్రభవనంలాగుంది.


పోలీసు పహరాలో ఉంది. 

ప్రవేశానికి అనుమతి లభించక తిరిగి వచ్చేసాం. 


నెల రోజుల తరువాత అనుకుంటా... మా అన్నయ్య కొడుక్కి వంట్లో బాగోలేదంటే చూడటానికి వెళ్ళాం. వాడికి నిండా పాతికేళ్లు లేవు. కీళ్ల నొప్పులు - ఉన్నట్టుండి వళ్లంతా కర్రలా బిగుసుకుపోతుంది. జాయింట్స్ విపరీతంగా వాచి పోయి... కదిలితే చాలు... విపరీతమైన నొప్పులు. బాధకు ఓర్చుకోలేక కేకలు పెడుతుంటే వినేవాళ్ళం తట్టుకోలేము. ఎంతమంది డాక్టర్సుకు చూపించినా... ఎన్నిరకాల మందులు మింగినా బాధకు తాత్కాలిక ఉపశమనమేగాని... శాశ్వత పరిష్కారం దొరకడం లేదు.


'వినయాశ్రమం ప్రకృతి చికిత్సాలయం'లో ఉన్నాడంటే చూడటానికి వెళ్లాను.


చికిత్స చేసే యోగాచార్యులు ఒక విచిత్రమైన విషయం చెప్పారు.


"కీలు బందుల్లోని రాపిడికి షాక్ అబ్జార్బర్సుగా పనిచేసే గుజ్జు పదార్థం చాలినంత ఉత్పత్తి చేయలేని దేహాల్లో ఇలాంటి రుగ్మతలు సంభవిస్తుంటాయి. ఇలాంటి వ్యాధి ఉన్నవాళ్లు చిన్నతనం నుంచే కొన్ని కఠినమైన ఆసనాలు. సాధన చేస్తూ ఉండాలి" అంటూ కొన్ని ఆసనాలు చూపిం చారు.


అందులో ఒకటి రెండు కాళ్లు నడిమికి విరిచి వాటి మధ్యలో నుంచి చేతులు బయటికి లాగి మెడ చుట్టూ


గట్టిగా బంధించి ఉంచే ఉత్తాన కూర్మాసనం వంటి ఆసనం. చంద్రశేఖర్ చెప్పిన కోదండం' గుర్తుకొచ్చింది ఎందుకో. వాడి మాట నిజమే అయితే శ్రీలక్ష్మీనారాయణకు రోజూ ‘కోదండం' పడేది... ఈ రకం కీళ్ల జబ్బు ముందు ముందు ముదరకుండానేమో!


ఇప్పుడు గుర్తుకొస్తుంది. వాడికా జబ్బు ఉన్నట్లే ఉంది. మా నాన్నగారు పేంబెత్తం వీపు మీద ఆడించినప్పుడల్లా విరుచుకుపడిపోతుండేవాడు. మా అన్న కొడుకూ అట్లాగే  


విరుచుకు పడిపోయేవాడు - 'ఎమోషనల్'గా 'ఇంబేలన్స్' అయినప్పుడల్లా. ఒకసారి ఎటాక్ వస్తే కనీసం మూడు రోజుల దాకా మంచం దిగలేని పరిస్థితిట!


ఆ లెక్కన ఇప్పుడు శ్రీలక్ష్మీనారాయణ పరిస్థితి!? 'మనీ ట్రీ' మునిగి కొడుకులిద్దరూ జైలు పాలయితే ఎంతటివాడయినా ‘ఇంబేలన్స్' అవకుండా ఉండగలడా!?


రెండు కాళ్ళూ మడిచి వాటి గుండా చేతులు బయటకు తీసి మెడచుట్టూ బంధించి పట్టుకుని 'కోదండం' వేసి ఉన్నాడు శ్రీలక్ష్మీనారాయణ.


వాడినెట్లాగైనా ఒకసారి చూడాలి. ఎంతయినా చిన్ననాటి 

నుంచీ మిత్రుడు. 

చంద్రశేఖరికి కాల్ చేసాను.


కూల్గా సమాధానం చెప్పాడు వాడు.


"వేటపాలెం కూడా వచ్చిపో! మన చిన్ననాటి సస్పెన్స్ కూడా విడిపోయినట్లవుతుంది. గొప్ప జీవిత సత్యం తెలుసు కుంటావు" అన్నాడు.


వెంటనే వేటపాలెం బైలుదేరాను.


బస్టాండులోనే నన్ను  పట్టుకున్నాడు చంద్రశేఖర్. "మన శ్రీలక్ష్మీనారాయణని చూపిస్తా పద!" అంటూ గడియార స్తంభం సెంటర్ వెనకాలున్న రామమందిరం

దగ్గర శ్రీరాములి పెంకుటింటికి తీసుకెళ్ళాడు. పాత డొక్కు డబ్బాల వెనక కాటా ముందు ఎప్పటిలాగానే వినాయకుడిలాగా ముతక బనీను... మోకాలి చిప్పల పైదాకా ధోవతి కట్టులో శ్రీరాములు ! 


ఈసారి మమ్మల్ని బైటే ఆపలేదు. లోపలి గదిలోకి తీసుకువెళ్ళాడు.


రెండు కాళ్ళూ మడిచి వాటి గుండా చేతులు బయటకు తీసి మెడచుట్టూ బంధించి పట్టుకుని 'కోదండం' వేసి ఉన్నాడు శ్రీలక్ష్మీనారాయణ.


ఆసనం మధ్యలో లేవకూడదని బైటికి తీసుకొచ్చేసాడు శ్రీరాములు.

తిరిగొస్తూ ఉంటే కలకండ ముక్క చేతిలో పెట్టలేదు కానీ... అంతకన్నా ముఖ్యమైన జీవిత సత్యాన్ని ఒకటి వినిపించాడు శ్రీరాములు.


“మనీ ట్రీ వ్యవహారం మీకు తెలుసుగా! మనవళ్లిద్దరూ జైలు కెళ్లారు. బావమరుదులు తప్పుకున్నారు. వీడు విరుచు కుపడిపోయాడు. కోడలు గోడు గోడున ఏడుస్తూంటే ఇక్కడకు తీసుకొచ్చాను. బిడ్డ దివాలా తీసి జబ్బుతో బాధ పడుతుంటే అక్కడ వృద్ధాశ్రమంలో కూర్చోబుద్ధికాలేదు. పరిస్థితులు కాస్త బాగుపడేదాకా మళ్లీ నాకీ 'దుకాణం సంత' తప్పదు” అన్నాడు.


నిజంగా శ్రీరాములులోని తండ్రికి మనస్ఫూర్తిగా ఓ దండం పెట్టాలనిపించింది.


- కర్లపాలెం హనుమంతరావు 

( రచన మాసపత్రిక- కథాపీఠం పురస్కారంతో  ప్రచురితం) 




కథలు రాసేందుకు సామాజిక అవగాహన చాలా? - పి.రామకృష్ణ - సేకరణ : కర్లపాలెం హనుమంతరావు

 కథలు రాసేందుకు సామాజిక అవగాహన చాలా?

- పి.రామకృష్ణ 


ఒకప్పటి కదలకంటే ఇప్పుడు వాటి సంఖ్య పెరిగింది. వస్తు విస్తృతీ పెరిగింది. అయితే, అప్పటి కథలు ఇచ్చిన సంతృప్తినీ, ఒస్పందననూ ఇప్పటి కథలు ఇస్తున్నాయా? పాత్రలతో సహా అప్పటి కథలు ఇప్పటికీ జ్ఞాపకంవున్న సంగతి తల్చుకుంటే, ఇవ్వడం లేదని ఒప్పుకోవలసిందే. ఎందుకని? ఇప్పటికీ సాహిత్యం చదివే పాఠకులతో ఈ అంశం చర్చించా లనే ఈ ప్రస్తావన


స్వేచ తనకు అవసరమైనంత మేరకు విస్తరించి, తననొక స్వతంత్ర ప్రక్రియగా ప్రకటించుకునేది. కథా ప్రతిపాదన నచ్చినా నచ్చకపోయినా దాని నిండు దనంలో లోపం వుండేది కాదు. ఇప్పుడు కథకు ఆ స్వతంత్రం లేదు. కథకు లేదంటే కథకు లకు లేదనే అల్లసాని పెద్దన కోరికల్లాంటివి అవసరం లేదు కానీ, అందులో మొదటిదైన 'నిరుపహతి స్థలం' అంటే నిబం ధనలు లేని జాగా కథకు అవ సరం. అది నేటి పత్రికల్లో లభ్యం కావటం లేదనేది అందరికీ తెలి సిందే కనుక, ఆ సంగతి వది లేద్దాం. అయితే, ఆ ఏకైక కారణమే కథ ఈ స్థితిలో వుండటానికి కారణమా అని మాత్రం ఆలో చించాలి. ఒక్క వాక్యం కూడా సాహిత్యమవుతుందని ఇంతకు ముందు పెద్దలు చెప్పారు. ఆ లెక్కన చిన్న కథకైనా సాహిత్యం కాగల అర్హత వుంటుంది. కథ సాహిత్యమైతే తప్పనిసరిగా స్పందింపజేస్తుంది. మరి ఇప్పటి కధ 'బావుంది' అనిపించడం మినహా, ఎప్పటికీ జ్ఞప్తికుండేలా ఎందుకు చెయ్యలేకపోతోంది? అది చెప్పవలసిన బాధ్యత ఈ ప్రస్తావన తెచ్చిన నామీదనే


ఉందని అనుకుంటున్నాను. అయితే, నేను చెబుతున్న


కథ చదివినప్పుడు తప్ప తర్వాత జ్ఞాపకం లేకుండా పోతున్నది. అందుకు కారణం కథకులకు సాహిత్య నేపథ్యం లేకపోవడం. సమాజంలో మనం చూస్తున్న అసమానతలనూ, అన్యాయాలనూ ఎత్తిచూపేందుకు సాహిత్య అవగాహన అక్కర్లేదు. సామాజిక అవగాహన చాలు అనే అభిప్రాయమూ వినిపిస్తూ వుంది. సామాజిక అన్యాయాలను సాహిత్యం ద్వారా చెప్పదల్చుకున్నప్పుడు, అది సాహిత్యం అవ్వాల్సిన అవసరం వుంది కదా!


కారణాలు నా అభిప్రాయాలే. ఇవి ఇంకే ఒకరిద్దరి అభిప్రాయాలైనా


నా ప్రయత్నం ఫలించినట్లే.


కథా రచన అనేది ఒక సృజనాత్మక ప్రక్రియ. ఈ అభిప్రాయాన్ని ఎవ్వరూ వ్యతిరేకించరనుకుంటున్నాను. అంటే, కథకు తగినంత స్థలం వుండటం అవసరమే అయినా, అంతకంటే ముఖ్యం అది సాహిత్యం అవడం. సమాజంలో జరుగుతున్నవి మాత్రమే చెబితే అది సాహిత్యం అవదు. కథకుడి సృజన సామర్ధ్యమే దాన్ని సాహిత్యం చేస్తుంది. ఆ సృజనశక్తి ఎలా వస్తుంది? సాహిత్య నేపథ్యం దాన్ని సమకూరుస్తుంది. కధ సాహిత్యమయిందా, లేదా అని పాఠకులు ఆలోచించాలని కాదు. స్పందింపచెయ్యడంలోనే ఆ సంగతి నిర్ణయమవుతుంది. అందుకు పాఠకులకు పరీక్ష అవసరం లేదు. స్పందింపచెయ్యకపోతే, 'బావుంది' అనే తాత్కాలిక పరిమిత స్పందన వరకే పాఠకులుండిపోతారు. అదీ సమస్యనైనా సరిగా చెప్పినప్పుడే.


అందువల్లనే కథ చదివినప్పుడు తప్ప తర్వాత జ్ఞాపకం లేకుండా పోతున్నది. అందుకు కారణం కథకులకు సాహిత్య నేపథ్యం లేకపో వడం. సమాజంలో మనం చూస్తున్న అసమానతలనూ, అన్యాయా లను ఎత్తిచూపేందుకు సాహిత్య అక్కర్లేదు. అవగాహన సామాజిక అవగాహన చాలు అనే అభిప్రాయమూ వినిపిస్తూ. వుంది. సామాజిక అన్యా ద్వారా చెప్పదల్చుకున్న పడు. అది సాహిత్యం అవ్వాల్సిన అవసరం వుంది కదా!


ఇప్పటి కథకులు సాహిత్య సంబంధం లేనివాళ్ళయితే, మరి వున్నవాళ్ళు రాయొచ్చు. అనవచ్చు. రాయొచ్చు. కానీ వాళ్ళకు వుండదు. సృజనకు పూర్తి అవకాశం లేని కథ రాయడంపై వాళ్ళకు ఆసక్తి వుండదు. సాహిత్య పరిచయం వుండీ, ఒకప్పుడు కథలు రాసీ, ఇప్పటికీ ఉన్నవాళ్ళు కథలు రాయడం మానెయ్యడానికి ఓపిక లేకపోవడమే కాక అదీ కారణం కావచ్చు. ఇంతకూ చెప్పదల్చుకున్నది ఒక్కటే. భౌతిక నిర్మాణానికే కాదు, భావ నిర్మాణానికైనా పునాది అవసరం. అది రచయితలకే కా, పాఠకులకు అవసరమే. లేకపోతే, ఏది సాహి త్యమో తెలీకపోవడమో, ఏదైనా సాహిత్యమనుకునే పరిస్థితో ఏర్పడే ప్రమాదం వుంది. నిజానికి, ఈ ప్రమాదాన్ని రెండుగా చెప్పనక్కర్లేదు. ఏది సాహిత్యమో తెలీనప్పుడు, ఏదైనా సాహి తమే అవుతుంది కదా!


పి. రామకృష్ణ

( సేకరణ : కర్లపాలెం హనుమంతరావు ) 

మతాల స్వరూపాలు కొడవటిగంటి రోహిణీప్రసాద్, 08-09-2010

  మతాల   స్వరూపాలు కొడవటిగంటి   రోహిణీప్రసాద్ ,  08-09-2010  మతభావనలు ,  మనిషికీ   నరవానరానికి   తేడాలు   తలెత్తినప్పటినుంచీ   మొదలైనవిగానే ...