ఆంధ్రోడు- ప్రసిద్ధ రచయిత వసుంధరగారి వ్యంగాస్త్రం

‘ఆంధ్రోడు..’ గల్పిక శాయిగారి 'రచన' ఆగష్టు 2015 సంచికలో 'సాహితీ వైద్యం' లో మందుమాట కింద ప్రచురించ బడింది. ఆలస్యంగా అందిన ఆ సంచిక పేజీలు తిరగవేస్తున్నప్పుడు 'ఆంధ్రోడు..' అన్న శీర్షికతో కనిపించగానే ఆసక్తిగా చదివాను. వసుందర ప్రసిద్ధ కథా రచయిత. ఏళ్లబట్టి విసుగూ విరామం లేకుండా తెలుగు సాహిత్యానికి.. మరీ ముఖ్యంగా కథాసాహిత్యానికి ఆ దంపతులు చేస్తున్న సేవను మామూలు మాటలలో చెప్పి కుదించలేం. సాహితీవైద్యంలో కొంతకాలంగా వర్తమాన సామాజిక అంశాలమీద రాజకీయంగా కూడా చురకైన అస్త్రాలు సంధిస్తున్నారు. ఈ నేపథ్యంలో వారి లేఖిని నుంచి దూసుకు వచ్చిన ఈ చురకను అంతర్జాలంలో అందుబాటులోకి తేవాలనిపించింది.

'ఆంధ్రోడు..' మీద అనుకూల ప్రతికూల స్పందనలు రావడం సహజమే. స్పందన ఎలా ఉన్నా సభ్యతపాలు తగ్గకుండా జాగ్రత్త వహించమని విజ్ఞులైన 'మనోళ్ల'కి ప్రత్యేక విన్నపం.

ఆంధ్రోడు..

నాది విశాఖ. రవిది వరంగల్.ఇద్దరం హైదరాబాదులో వేళ్ళూనిన సాఫ్టువేరులం. రవిద్వారా నాకు తనమిత్రుడు గిరీష్ తో పరిచయం అయింది. గిరీష్ రాజకీయాలలో వేళ్లూనడానికి ప్రయత్నిస్తున్న యువ నాయకుడు. ఇంకా ఏ పార్టీలోనూ చేరలేదు.

తనకి ఉద్యోగం లేకున్నా ఉద్యోగులకన్నా గొప్పవాణ్ణనిపించుకోవాలని గిరీష్ తాపత్రయం. 'మనోళ్లకి ఏదో ఒకటి చేయకపోతే నా రాజకీయం వృథా. ఏడాది తిరక్కుండా మిమ్మల్ని అమెరికా పంపిస్తాను' అని తరచు మాతో అనేవాడు.

అతని పాత్ర ఎంతో తెలియదుకానీ.. ఆర్నెల్లలో మా ఇద్దరికీ న్యూయార్కులో పోస్టింగయింది. 'మనోడు శ్యామ్ ఉన్నాడు. న్యూయార్కెళ్ళి పదేళ్లయింది. సిటిజన్ కూడా ఐపోయాడు. వాడి సాయం తీసుకోండి' అన్నాడు గిరీష్.

న్యూయార్కులో శ్యామ్ మాకు ఇల్లు చూశాడు. ఊరు చూపించాడు. ఇంకా ఎంతో సాయం చేశాడు. అక్కడ మేం ఏణ్నర్థం ఉన్నాం. తర్వాత లాస్ ఏంజిల్సు వెళ్ళాల్సివచ్చింది.

'నువ్వు ఉండటం వల్ల మీ న్యూయార్కులో చాలా ఎంజాయ్ చేశాం.'అంటున్న నన్ను మధ్యలో ఆపి 'మీ న్యూయార్కు అంటావేంటీ! ఇది మన న్యూయార్కు!' అని సవరించాడు. లాస్ ఏంజిల్సులో స్థిరపడ్డ మరో మనోడు భీమ్ కి మమ్మల్ని అప్పగించాడు.

అక్కడున్న పదినెలల్లోనూ స్నేహభావంలో శ్యామ్ కి ఏమాత్రం తీసిపోలేదనిపించాడు భీమ్. మేము ఫిలడెల్ఫియాకు మారుతుంటే 'మన లాస్ ఏంజిల్సుకి మళ్ళీ రావాలి సుమా!' అన్నాడు.

ఫిలడెల్ఫియాలో మనోడు మనోహర్ స్నేహం లభించింది. 'అమెరికాలో అన్ని ఊళ్ళకంటే ఫిలడెల్ఫియానే గొప్పది. ఊరుపేరులోనే ప్రేముంది' అనేశాడతడు గొప్పగా. అతడొక యాత్రాస్పెషలిస్టు. అక్కడున్న మూడేళ్ళలో మేమిద్దరం సకుటుంబంగా ఇంగ్లండ్, ఫ్రాన్స్, జర్మనీ, జపాన్, ఆస్ట్రేలియాలు సందర్శించాం. ప్రతిచోటా స్థిరపడ్డ మనోళ్ళున్నారు. అందుకని మేం చూసిన ప్రాంతాలన్నీ మన లండన్, మన పారిస్, మన బెర్లిన్, మన టోక్యో, మన మెల్ బోర్న్ అనిపించాయి.

అన్నేళ్ళున్నాక మాకు అమెరికాలో స్థిరపడాలనిపించింది. అందుకక్కడ అవకాశాలూ బాగున్నాయి. కానీ ఒక్కసారి ఇండియావెళ్ళి వీసా ఎక్సెటెండు చేసుకోవాలన్నారు.

హైదరాబాదు రాగానే ఎందుకో తనువంతా పులకించింది. ఏడో తరగతినుంచి ఇంజనీరింగుదాకా చదువక్కడే. ఆ తరువాత నాలుగేళ్ళూ ఉద్యోగమూ అక్కడే. ఆ అనుబంధం అలాంటిది మరి.

ఇద్దరం గిరీష్ ని కలుసుకున్నాం. అప్పటికతడు రాజకీయాల్లో బాగా ఎదిగాడు.

మూడేళ్ల కిందట ఒక పార్టీలో చేరి, ఆర్నెల్ల క్రితమే పార్టీ మారాడు.

'నీ పేరు చెప్పి దేశాలెన్నో తిరిగి పట్నాలెన్నో చూశాం. మన హైదరాబాదుని మించిన పట్నం లేదన్నా!' అన్నాను.

గిరీష్ నా వంక చురుగ్గా చూశాడు.

ఆ చూపు నాకు కొత్తగా ఉంది.

గిరీష్ నాతో ఏమనకుండా రవివైపు తిరిగి 'నీ ఫ్రెండు ఆంధ్రోడు కదా! మన హైదరాబాద్ అంటాడేంటీ?' అన్నాడు.

రవి ఏమంటాడోనని అటువైపు తిరిగబోయి ఆగిపోయాను.

అప్పుడు నాకు రవి చూపులు ఎలా ఉంటాయోనని భయంవేసింది…

-వసుంధర