ఈనాడు - సంపాదకీయం
ఆటపాటల చదువు
రచన- కర్లపాలెం హనుమంతరావు
( ఈనాడు - 27 - 11 - 2011 న ప్రచురితం )
బాల్యమంటే స్వేచ్చగా గాలికెగిరే పతంగం. జేబునిండా గోలీలు, చేతిలో గోటీబిళ్లలు, మోకాలిచిప్పల దోకుళ్లు.. ఇవేమీ లేకుండా గడిచి పోతే కౌమారం వృథా అయినట్లే. బాలగోపాలుడి క్రీడావిలాసాన్ని భాగవతంలో పోతన మహాద్భుతంగా వర్ణించారు. చిరుమూరి గంగ 'రాజు 'కుశలవోపాఖ్యానం'లో శ్లాఘించినట్లు 'మణిమయంబైన మాయా కురంగంబు గడగి జంపిన' లాఘవం రాఘవుడికి అబ్బింది బాల్యద శలో ఆడిపాడిన ఆటల పాటవంతోనే ! చదువు అంటే తాళపత్ర గ్రంథాలు ముందేసుకుని కూర్చోవడమొక్కటే కాదు. తరిగొప్పుల మల్లన 'చంద్ర భాను చరిత్ర' ప్రకారం శ్రీకృష్ణుడంతటి ఆచార్యుడే కుమారులకు నార దులవారిచే నిరుపమాన విపంచిక రాగ సాధనలో శిక్షణ ఇప్పించాడు. శాతవాహనుల కాలంనుంచీ భారతీయులు క్రీడల్లో పారంగతులే. గాథా సప్తశతే దీనికి ప్రబలమైన సాక్ష్యం. చాళుక్య సోమేశ్వరుడి 'మానసోల్లాసం'లో ఏనుగులకు మదమెక్కించి కయ్యానికి కాలు దువ్వించే 'గజవినోదం' ఓ రాచవిద్య. పులులను కోలతో కొట్టి కవ్వించడం, బుసకొట్టే విషనాగులను కాలరాయడం, సివంగుల జూలును ఊడలుగా చేసి ఉయ్యాలలూగడం- భారతంలో ఎర్రన వర్ణించిన ఆటవిడుపు రాచక్రీ డలు. సహస్రాబ్ది కిందట చదరంగం భారతీయుల విద్యావిధానంలో ఒక భాగం. ఆడబిడ్డను అత్తవారింటికి సాగనంపే సందర్భంలో 'జాల వల్లికలు, పలు మానికముల చదరంగంబులు' సారెతో సర్దిపెట్టి పంపించే సదాచారాన్ని సంకుసాల నరసయ్య ఓ కావ్యంలో చక్కగా వివరించాడు. చిన్ననాట పట్టుబడ్డ చదరంగ ప్రజ్ఞే బొడ్డుచర్ల తిమ్మనకు రాయలవారినుంచి కొప్పోలు అగ్రహారం సాధించిపెట్టిందని చరిత్ర చెబుతోంది. మనిషి సాంఘిక జీవనంలో ఆటపాటల పాత్ర ముఖ్యమై నది. మరీ కీలకం- మెదడు, మనసు చురుగ్గా ఎదగాల్సిన పసిదశలో. దేశకాల పరిస్థితులను విపరీతంగా ప్రభావితం చేసే వారసత్వ క్రీడాసంపదను కాదని కాలదన్నుకోవడం జాతికి కీడు వాటిల్లజేసేదే!
వాఙ్మయం లాగే క్రీడలూ జాతి జీవితపు సాంస్కృతిక ప్రతిబిం బాలు. 'వాఙ్మయం వాగ్రూప ప్రకటన విశేషమైతే, ఆటలు వాటి బాహ్య ప్రతిక్రియా రూపాలు' అంటారు బాలసాహిత్యంలో పరిశోధ నలు సాగించిన డాక్టర్ తిమ్మావజ్ఝల కోదండ రామయ్య. కామ 'సూత్రం' వంటి కావ్యశాస్త్రంలో సైతం వాత్సాయనుడు సందర్భం చూసుకొని మరీ కోడిపందేలు, పొట్టేళ్ల పందేల ప్రస్తావన తీసుకొస్తాడు. నన్నె చోడుడు కుమారసంభవంలో బాలికలచేత బొమ్మల పెళ్ళి ఆట అంగ రంగ వైభోగంగా జరిపించాడు. పాతకాలపు వీధిబళ్లలో పిల్లలు ఆడుకునేందుకు ప్రత్యేకంగా కొంత సమయమంటూ కేటాయించే ఆటవి డుపు విధానం ఉండేది. పాల్కురికి సోమనాథుడు ఆ నాటికి ప్రచా రంలో ఉన్న పొందంగ రాగుంజ పోగుంజలాట, కుందెన గుడిగుడి గుంచంబులాట, అప్పల విందుల యాట, చిట్లపొట్లాట, గోరెంతలాట, దాగుడుమూతలాట' లంటూ ఆటపాటలను ఎన్నింటినో ఏకరువు పెట్టాడు . తెలుగునాట వెలసిన బౌద్ధ హిందూ క్షేత్రాలలో సైతం శిల్పాల మీద అచ్చనగుంటలు, ఆరింకి, అందలాలు, ఈలకూతలు, ఉప్పెనప ట్టెలు, ఓమన గుంటలవంటి ఇంటిపట్టున ఉండి ఆడుకునే ఆటలు అత్యంత మనోహరంగా చిత్రితమయ్యాయి. సంప్రదాయానికి ఆటపట్టుగా భావించే పల్లెపట్టునా పట్టుమని ఆనాటి ఒక్క ఆటా నిలిచి ఉండకపోవడమే నేటి విద్యావిధానంలోని ప్రధాన విషాదం. నేటి తరానికి పరమ మొరటు అయిపోయాయి నాటి చెడుగుడులు, దాగుడు మూతలు వంటి పిల్లలాడుకునే ఆటలు!
'ఆటలు కూడు పెట్టవు' అని పెద్దల తిరస్కారం . గిల్లిదండ ఆడితే చిల్లిగవ్వకు కొరగారా? బాల్యంలో ఆ ఆట ఇష్టంగా ఆడిన ' పి. వి ' ఇంత పెద్ద దేశానికి ప్రధాని అయ్యారే! ఈదుబావిలో ఆడితే అక్షరమ్ముక్క అంటుకోదా? అదే నిజమైతే చలనచిత్ర దర్శకులు 'రే' కు ఆస్కార్ వచ్చే ఆస్కారమే లేకుండా పోయేది! చదువులో ఆటలూ అంతర్భాగమే. ' కోతికొమ్మచ్చులో కోటగోడల కెగ/ బ్రాకి లంఘించు చంక్రమణ మెరిగి తెలుగులంతపై యవి నేర్చుకొన్నా'రని 'వేంగీక్షేత్రము'లో విశ్వనాథ అంతటివారి వాదన. ఆటపాటల్లోనే చదువు సంధ్యలు ఇమిడి ఉంటాయి. 'రూకల నిచ్చెద మేకలు కాయి/ బెబ్బులి వస్తే బెదరవుగా' అంటూ కంటిమీద గుప్పుమని ఊదడం- బిడ్డను హఠాత్తుగా వచ్చిపడే ప్రమాదానికి అప్రమత్తం చేసే తర్ఫీదు. ' చెన్నాపట్నం చెరుకు ముక్కా/ నీకో ముక్కా నాకోముక్కా/ భీమునిపట్నం బిందెలజోడు/ నీకోబిందె నాకోబిందె' అంటూ పాపలు ఆడిపాడుతున్నారంటే- అందుబాటులో ఉన్నదంతా అందరితో ఆనందంగా పంచుకోవడం నేర్చుకుంటున్నారనే అర్థం. 'ఒక్కాయ ఒక్క రెక్కాయరెట్టి ముక్కాయ మువ్వ నక్కాయ నంది' అంటూ బుడతడు గోళీలు గురిపెడుతున్నప్పుడే అంకెలు గుక్క పెడుతున్నట్లు లెక్క. 'ఉగ్గుబాలతో రంగరించి బొడ్డుకోయని కూనకే తెలుగు తల్లులు మున్ను' అఆఇఈలతోపాటు ఆటపాటలు నేర్పిన పెద్ద క్రీడాస్థలి మనది. 'చదువుల పరమపద సోపాన పటంలో పంటగడి అంటే- ఏ అమెరికాకో ఎగిరిపోవడమే' అన్నట్లు, నడవడమే ప్రస్తుతం విద్యావిధానంలోని పెద్ద లోపం. ఆటపాటల ఊసేలేని పాఠశాలలు పసిమనసుల పాలిట చెరసాలలు, పరీక్షలు, మార్కుల పోటీలు తప్ప మరో ధ్యాసే లేని చదువులు- చిన్నారులకు పెద్ద బాల'శిక్ష'లు . పోటీ ప్రపంచంలోని ఆటుపోటులను తట్టుకోవాలంటే ఆటపాటలు అత్యవ సరం. క్రీడలే లేనిచోట క్రీడాస్పూర్తి అలవడేది ఎలా? గెలుపు ఓటములను సరిసమానంగా స్వీకరించగల మనస్తత్వాన్ని సానబెట్టే సాధనా క్షేత్రాలు ఆట స్థలాలే. అక్షరం నేర్పజాలని చొరవ, చురుకుదనం బాలలకు దొరికేవి ఈ బహిరంగ పాఠశాలలలోనే. పాఠ్య ప్రణాళికలో ఆటలను సైతు అంతర్భాగం చేయాలన్న సద్బుద్ధి ప్రభుత్వ పెద్దలకు ఇప్పటికైనా కలగడం బాలల అదృష్టం.
- రచన- కర్లపాలెం హనుమంతరావు
( ఈనాడు - 27 - 11 - 2011 న ప్రచురితం )
No comments:
Post a Comment