గుండు జాడీ - సరదా కథానిక -కర్లపాలెం హనుమంతరావు

 

గుండు జాడీ- కథానిక

T

'ఆవగాయ అయిపోయింది. మీ అల్లుడిగారికి ముద్ద దిగడం లేదు. అర్జంటుగా ఓ చిన్నగుండు జాడీడైనా పమ్మిం'చమని మా తోడల్లుడుగారి మూడో కూతురు ఉత్తరం రాసింది.

ఆ పిల్ల మొగుడు వినాయకరావుకు అదేదో బ్యాంకులో ఉద్యోగం. ఈ మజ్జెనే బెజవాడ బదిలీ అయింది.

కృష్ణలో మునగాలనీ, కనక దుర్గమ్మను చూడాలనే వాంఛితం వల్ల నేనే బండెక్కా జాడీ పట్టుకుని.

తెనాలి దగ్గర ఓ ఎర్ర టోపీ పెట్టెలో కొచ్చింది. 'పేలుడు సామాను బండిలో ఉండకూడద'ని పేచీ పెట్టుక్కూర్చుంది సీటు కిందున్న జాడీ చూసి. అది పేలే పదార్థం కాదని నచ్చచెప్పడానికి నా తల ప్రాణం తోక్కొచ్చింది.

లంఖణాల బండి ముక్కుతూ మూలుగుతు బెజవాడ చేరేసరికి చిరుచీకట్లు ముసురుకుంటున్నాయి.

అదెక్కడి ఫ్లాట్ ఫారం! పెళ్లిపందిరిలా వెలిగిపోతో ఉంది. ఏవిఁ జనాలూ! ఎంత హడావుడీ! మా వూరి సంతే అనుకుంటే అంతకు వంద రెట్లు ఎక్కువగా ఉందీ వింత! ఈ సందోహంలో మా వాణ్ణి ఎట్లా పసిగట్టడం? అసలా శాల్తీనే గుర్తుపట్టడం కష్టం. పదేళ్ల కిందట పెళ్ళి వెల్తుర్లో చూడ్డవేఁ. ఇంకా అట్లాగే ఈకలు పీకిన కోడిలా ఉంటాడా?

అయోమయంగా జాడీ పట్టుకుని నడి ప్లాట్ ఫామ్మీద తచ్చాట్టం మొదలుపెట్టాను. ఈ కాఖీవాలా, రైల్వేపోలీసనుకుంటా.. కర్రకొట్టుకుంటూ వచ్చాడు.

'అగ్గిపెట్టుందా?'

ఇచ్చాను.

'సిగిరెట్టూ?'

నాకు చుట్టలు పీల్చడం అలవాటు. 'లేద'న్నాను.

'సిగిరెట్టు లేకుండా వట్టి అగ్గిపెట్టెందుకుందీ? ఎక్కడ అగ్గిపెట్టబోతున్నావ్? నీ వాలకం అనుమానంగా ఉంది. నీ చేతిలో అదేంటీ? టైం బాంబా?'

'బాంబు కాదండీ! ఆవగాయ జాడీ!'

'ఆవగాయా? వో క్యా హైఁ! ఖోల్దో!' ఏందో గోల!

జాడీ క్కట్టిన వాసెన విప్పి చూపించక తప్పింది కాదు.

లోపలికి తొంగి చూసి ఉలిక్కిపడ్డాడు. 'అమ్మో! రక్తం.. రక్తం!'

'తెలుగు వాడై ఉండడు. ఆవగాయంటే అర్థమవడంలేదు.

'రక్తం కాదండీ! నూనె!' నమ్మించడానికి జాడీలో వేలు ముంచి ఆ పోలీసోడి నాలిక మీదింత రాశాను.

అంతేఁ! ఎగిరి గంతేశాడు.

'పెలింది. గూబ్బేలింది' అంటు చెవులు రెండూ పట్టుక్కూర్చున్నాడు. నష్టపరిహారం కిందో వంద రూపాయలు వదులుకుంటే గాని వాడు నన్ను వదల్లేదు.

వినాయకరావిక రాడు. కార్డంది ఉండదు. ఇట్లాంటి ఉపద్రవాలన్నీ ముందే పసిగట్టే అతగాడింటి వివరాలన్ని రాయించి రొంటిన పెట్టుకునుంది. స్టేషన్ బైట సగం మెట్ల మీదుండగానే ఓ కుర్రాడొచ్చి నా జాడీ మీద పడ్డాడు. ఇంకా చాలామంది ఆ అవకాశం కోసం చుట్టూ మూగిపోయారు. అంతా కలసి నా చంకలోని జాడీని గుంజేసుకుంటున్నారు. బూతులు!.. గోల!

'ముందు నేనూ పట్టుకుంది. ఇది నాదీ!'

'ముందు నేన్చూశానెహె! జాడీ నాదీ..'

'కాదు నేం జూశాన్రా లం.. కొడకా!'

'ఇలాగిచ్చీసెయ్యండి సార్ .. జాడీని'

నా జాడీని పట్టుకుని నాది.. నాదని వాదులాడుకునే వాళ్లను చూసి ముందు నేను బెంబేలెత్తిపోయాను. బెజవాడ మనుషులు ఎంతకైనా తగుదురని మా బామ్మర్ది మాటలు గుర్తుకొచ్చి బలం కొద్దీ పరుగెత్తాను జాడీతో సహా!

వెనక నుండి ఈలలు.. గోల! బూతు మాటలు కూడా!

 నవ్వుల్తో కలిసి! వాళ్లంతా రిక్షావాళ్లట! తర్వాత తెలిసింది!

ఆదుర్దాలో ఎంత దూరం పరుగెత్తుకొచ్చానో నాకే తెలీదు. కుదుపులకు జాడీ మీద మూత కదిలినట్లుంది. వాసెనక్కట్టిన గుడ్డ ఆవనూనెకు  ఎరుపు రంగుకు తిరిగింది. మాడు కూడా కొద్దిగా మంటెత్తుతోంది.

ఇహ నడక నా వల్ల కాదు. ఎంత దూరవఁని నడుస్తా మీ దిక్కూ మొక్కూ లేని ఊళ్ళో! అందునా మా వినాయకరావుండే 'ఆంజనేయ వాగు' ఆనవాలు బొత్తిగా లేదు!

దార్న పోయే రిక్షాను పిలిచాను. వాడు దగ్గర దాకా వచ్చి జాడీని చూసి ఝడుసుకున్నట్లున్నాడు.. అదే పోత.. ఓ మాటా పలుకూ లేకుండా!

అతి కష్టం మీద మరో బండి పట్టుకున్నా! వాడి క్కొంచెం గుండె ధైర్యం ఎక్కువే సుమండీ! 'ఎక్కడికీ?' అనడిగాడు.

'వాగు లోకి' అని ఇది కూడా ఉందని జాడీని చూపిస్తూ. వాడూ ఝడుసుకున్నాడు. 'ఏంటదీ? ఎర్రంగా కార్తా ఉంది? మడిసి తలకాయ కాదు గందా?' అని ఆడిగాడు నా వంక అదోలా చూస్తూ!

ఈ గుండు జాడీ నా కొంప ముంచేట్లుందివాళ!

'ఏడు రూపాయలివ్వండి!  మూడో కన్నుకు కానకుండా వాగులోకి దింపించేత్తాను. రగతం రిసుకు మరి!' అన్నాడు దగ్గరి కొచ్చి గొంతు తగ్గించి.

ఆవకాయరా బాబూ! అని అక్కడికీ చిలక్కి చెప్పినట్లు చెప్పి చూశా. నా మాట నమ్మడంలే! అట్లాగని వదలటవూఁ లేదు. ఇట్లాంటి సాహసాలు ఇంతకు ముందు ఎన్ని చేశాడో! ఇప్పుడు నాకు వణుకు మొదలయింది.

'బెజవాడలో రిక్షా రేట్లు దారుణంగా ఉంటాయి. రిక్షా తొక్కె వాళ్లు అంత కన్నా దారుణంగా ఉంటారు. సాధ్యవైనంత వరకు పబ్లీకు మధ్యన బస్సుల్లో తిరగడవేఁ మేలు' అని హెచ్చరించివున్నాడొకప్పుడు మా తోడల్లుడు. ఆ ముక్కలు ఇప్పుడు గుర్తుకొచ్చాయి. రిక్షావాణ్నక్కడే వదిలేసి అప్పుడే వచ్చిన బస్సు దిక్కు పరుగెత్తాను.

అది ఇరవై నాలుగో నెంబరు బస్సు.

అమ్మాయి ఉత్తరంలో రాసిన నెంబర్లు గభాలున గుర్తుకొచ్చి చావడం లేదు. ఎవర్నైనా అడుక్కోక తప్పదు. అక్కడే నిలబడి తాపీగా చుట్ట పీక పీల్చుకునే పెద్దమనిషొకతను కనిపించాడు.

'ఈ బస్సెక్కడికి పోతుంది?' ఆడిగా.

'నువ్వేడకి పోవాలా?' ఎదురు కొచ్చెను.

'వాగులోకి'

'ఇది కాటికి పోయేదయ్యా! అల్లదిగో! ఆడాగి వుందే నాలుగో నెంబరు బస్సు.. అదెక్కెల్లిపో! తిన్నగా వాగులో దింపేత్తది.. బేగి పో' ఉత్తరాంధ్ర సరుకులాగా ఉంది. బెజవాడ కదా! అని బాషల వాళ్లూ గుమిగూడ్తార్లా ఉంది.

 నాలుగో నెంబర్ బస్సు నిద్రలో గురక పెడుతూ తూలిపడేవాడిలా వూరికే వూగిపోతావుంది వెనక్కీ.. ముందుకీ!

బస్సంతా కోళ్ల గంపలా కిక్కిరిసిపోయుంది. అయిస్కాంతం అంచుల దగ్గర ఇనప తుక్కు పేరుకున్నట్లు రెండు డోర్ల దగ్గరా జనాలు పొర్లిపోతున్నారు. అయినా మనిషికి మనిషికీ మధ్యన ఇంకా సందుండిపోయిందని మధన పడిపోతున్నాడు బస్సు కుర్రాడు.

'రావాలండీ .. రావాల! మార్కెట్ పంజా కాలేజ్ జండా వాగు చిట్నగర్ లంబాడీ.. రావాలండీ.. రావాలా..'

చెవి తెగ్గోసిన మేకకి మల్లే ఒహటే అరుస్తున్నా ఆ కుర్రాడి దగ్గరికెళ్లి అడిగా 'వాగులో కెళతందా?'

అంతే! మాటా పలుకూ లేకుండా నా పెడ రెక్కలు పట్టేసుకుని బస్సులోకి ఈడ్చేసుకున్నాడ కుర్రాడు నా భుజం మీది జాడి పక్క మనిషి నెత్తి మీదకెక్కింది కుర్రాడి గత్తర్లో!

రామాయణంలోని పుష్పకవిమానం దారి తప్పొచ్చి బెజవాడ వీధుల్లో వాలినట్లుంది. ఎంత మందిని కుక్కినా బస్సోళ్లకు తృప్తి కలగడం లేదు.

'.. ఎదరకు జరగండి బావూఁ.. ముందుకు జరగండి.. ముందుకు పదండి.. ఊఁ ఊఁ.. పదండి ముందుకు .. పదండి ముందుకు..'

మనస్ఫూర్తిగా మనల్నింకా ముందుకు పదమనే వాళ్లింకా దేశంలో మిగిలున్నందుకు మహా ముచ్చటేసింది కానీ.. అదా స్థలం? సందర్భం?

చినుక్కీ చినుక్కీ మధ్య నుంచి గుర్ర్రం తోల్తూ బాణాలేసే పురాణపురుషుడి చాకచక్యం మించి పేసింజర్స్  భుజాల మీద పాక్కొస్తూ, బూతులు కూస్తో, 

టిక్కెట్లు కోస్తో వస్తోన్న కండక్టర్ని నిజంగా అభినందించాలి!

నిద్రలో నడిచేవాళ్లా బైల్దేరిన బస్సుకు ఏం మూడిందో, మూడు నిమిషాల్లో ముక్కుతాడు తెంచుకున్న గుర్రంలా పిచ్చ పరుగందుకొంది. మజ్జె మజ్జెలో సకిలింపులు.. బస్సు కుర్రాళ్ల రంకెలు!

వెనకమాల్నుంచి మరో మదమెక్కిన బస్సుగుర్రం తరుముకొస్తోందట!

అప్పుడు చూశా డ్రైవర్ సీటుకు సరిగ్గా నెత్తి మీద పెద్దక్షరాలతో రాసున్న హెచ్చరిక 'దేవుని స్మరింపుము'

ప్రస్తుతం నేను చేస్తోన్న పని కూడా అదే!  నేనూ, జాడీ క్షేమంగా వాగులోకి దిగితే అదే పదివేలు!

గవర్నమెంటాసుపత్రి ముందు అయిష్టంగా బస్సాగింది.

కండక్టరు అరుస్తోన్నాడు 'ఆసుపత్రి కెవరెళతారండీ!;

ఈ బస్సిట్లా ఇంకో పది నిముషాలు గెంతితే అందరం అక్కడికి పోవాల్సిన వాళ్లమే!

ప్రస్తుతానికి ఓ భారీ కాయం మాత్రం ఆపసోపాలు పదుతూ సీట్లోంచి లేచింది.

ఆ కాయాన్ని ఆస్పత్రి పాల్జేయడానికి అయిన ఆలస్యాన్ని కాంపెన్సేట్ చేయడానికి డ్రైవర్ పూర్తిగా స్టీరింగ్ మీంచి చేతులు ఎత్తేశాడు. బహుశా పెడలు మీది పాదం కూడా అదే పని చేసుండచ్చు. మొత్తంగా బస్సు మెత్తంగా గాలిలో తేలిపోతోందీ సారి. బోడెమ్మ సెంటర్ దగ్గర బ్రేక్ పడక తప్పలేదు.

'బోడెమ్మ ఎవరండీ? బోడెమ్మ ఎవరండీ?' కండక్టరు రంధి.

'నేనేనండీ!' అంటూ లేచిందో పునిస్త్రీ.

'నువ్వం కాళ్లమ్మంటివి కదమ్మా? 'అంకాళమ్మ గుడి స్టాప్' అని కండక్టర్ ధ్వని!

'నేను కాదయ్యా అంకాళమ్మ! నా ఈపరాలు. ఇదిగో ఈడనే కూకోనుండాది. బోడెమ్మ నేనే!'

ఆ శాల్తీని బస్సులో నుంచి దాదాపు తోసేసి బెల్లుకొట్టాడు కండక్టర్.

పీరు చెట్టు దగ్గర పీరెవరో లేచి రమ్మంటే ఓ శాస్త్రులు గారు దిగడానికి తయారయ్యారు. 'గాంధీ బొమ్మ' దగ్గర అట్లాగే కండక్టర్ 'గాంధీ..గాంధీ ఎవరు బాబూ.. గాంధీ' అని మొత్తుకుంటుంటే ఓ తాగుబోతు 'ఓయ్' అంటూ ఇద్దరు పేసింజర్ల చేతి సాయంతో తూలుకుంటూ దిగిపోయాడు.

 

హఠాత్తుగా     బస్సొక్కక్షణం ఆగి.. మరుక్షణమే వెనక్కి నడవడం మొదలెట్టింది!

'అందరూ దిగాలి. దిగాలి. బస్సింక ముందుకు పోదు' అని అరుపులు లంకించుకున్నాడు కండక్టర్!

వనక బస్సుతో పోటీ తట్టుకోడానికి హఠాత్తుగా ఇట్లా దారి మళ్లించడం బెజవాడ బస్సుల కలవాటైన ముచ్చటేనట. 

అదేమని అడిగితే 'మెడ మీద చెయ్యేసి తోసేస్తారు, బెజవాడ బసులోళ్లు యములోడికైనా జడవరు' అంది అప్పటి దాకా నా గుండు జాడీ మోసిన గుండు శాల్తీ.

అందర్తో సహా హడావుడిగా బస్సు నుండి నేనూ  బైటకుదూకేశా.

ఎత్తు మీంచి దూకడంతోజాడీ బీటలిచ్చినట్లుంది.. జుత్తంతా ఆవ జిడ్డుతో ముద్ద ముద్ద! నుదుటి మీంచి నుదురు మీదికి జారిన ఆవ నూనె మరకలు ఎండి ఎప్పుడో చారికలు కట్టున్నాయి. కళ్లూ.. వళ్లూ అంతా మంట మంట!

చీకట్లో ఎవరూ చూదకుండా మావాడిల్లు కనుక్కోడానికి అష్టకష్టాలు పడాల్సొచ్చింది.

అప్పటికే అర్థరాత్రి దాటింది.

బాడీ, జాడీ వెరసి శరీరమంతా బట్టలతో రక్త సిక్తంగా మారిపోయింది.   చంకలోని గుండు జాడీ ఖండిత శిరస్సును తలపిస్తోంది.

    ఎవరైనా చూస్తే హంతకుణ్నని వెంటబట్టం ఖాయం.

చలి వల్ల వణుకు..

ఆకలి వల్ల నీరసం..

ఆవగాయ వల్ల  మంట..

ప్రయాణం వల్ల అలసట..

నిద్ర వల్ల మత్తూ..

వళ్లు తూలిపోతూంటే, కాళ్లు వణికిపోతోంటే, ఆ నడి రాత్రి చీకట్లో ఎట్లాగైతే ఏం వినాయకరావిల్లు పట్టుకుని తలుపులు దబదబా బాదేస్తున్నా.

ఐదు నిముషాలగ్గానూ మెల్లిగా తలుపు తెరుచుకుంది కాదు.

'ఎవరూ?' ఏదో ఆడగొంతు మెల్లిగా.

'నేనమ్మా! పెదనాన్నను.  ఇదిగో! ఆడిగావుగా! తెచ్చా నీ కోసం!' అంటూ గుండు జాడీని గడప మీదకు దించానంతే!

 'కెవ్వుఁ!' కేక! ఒకసారి కాదు.. వరసగా ఏ పది సార్లో!

ఆ పిల్ల అమాంతం అల్లాగే విరుచుకుపడిపోయింది.

భగవంతుడా! ఇప్పుడేం చేయడం!

పారిపోడమా! ఉండిపోయి దెబ్బలు తిండమా!

మీమాంస నడుస్తూండగానే గదిలోంచి  బైటికొచ్చిన వినాయకరావు ఒక్క క్షణం అవాక్కయిపోయి మరుక్షణంలో 'మర్డర్! మర్డర్!' అంటో వీధిలోకి పరుగేట్టి వీరంగాలు  మొదలెట్టాడు.

అరవడానికి పోగైన వీధి కుక్కలు చీకట్లో ఆవగాయ బద్దల్నే మాంసం ముక్కలనుకున్నాయో.. ఏంటో.. ఆవురావురమని మెక్కెస్తున్నాయి.

అమ్మాయికని తోడల్లుడు శ్రద్ధగా చేయించిన ఆవగాయ మొత్తం వీధి కుక్కలపాలు!

అవునూ!.. కుక్కలు ఆవగాయ ముక్కల కాశపడతాయా.. మరీ విడ్డూరం కాపోతే? అని సొడ్డు నా మీద మాత్రం వేయకండి!

అప్పుడూ ఇప్పుడూ .. బెజవాడలో జరిగే విచిత్రాలు బ్రహ్మంగారికే అందలే! ఇహ మీకూ.. నాకూనా?!

-కర్లపాలెం హనుమంతరావు

***

(ఆంధ్రప్రభ వారపత్రిక సెప్టెంబర్, 1982 ప్రచురితం -రికార్డులో 16  -09 -1982 అని ఉంది)