కోదండం- కథానిక: - కర్లపాలెం హనుమంతరావు ( రచన మాసపత్రిక- కథాపీఠం పురస్కారంతో ప్రచురితం)

కథానిక: 

కోదండం 

- కర్లపాలెం హనుమంతరావు

( రచన మాసపత్రిక- కథాపీఠం పురస్కారంతో  ప్రచురితం) 

శ్రీలక్ష్మీనారాయణ - అది వాడి పూర్తి పేరు.

వట్టి 'లక్ష్మీనారాయణ' అని పిలిస్తే పోట్లాట పెట్టుకునే

వాడు.

'శ్రీ' అంటే వాడికంత ఇష్టం.

'శ్రీ' ఎవరి కిష్టం ఉండదు కనక! కానీ... వాడి ఇష్టం ప్రత్యేకమైనది.

మా ఊరి గడియార స్తంభం సెంటర్లో రామమందిరం వెనకాల ఉండేది వాళ్ల ఇల్లు. రోడ్డు వైపుకి దిగిన పెంకుటిల్లు వసారాలో నాలుగు పాత డబ్బాల వరసల వెనక కాటా ముందు కూర్చునుండేవాడు వాళ్ల నాన్న - శ్రీరాములు.

ముతక బనీను, మోకాలు చిప్పలపై దాకా పంచెకట్టు.. గుళ్లో వినాయకుడికి మల్లే ఎప్పుడు చూసినా అదే ఆయన అవతారం.

వాడి కోసం వెళ్లినప్పుడల్లా ముందు కొట్లో ఈయన ఆపేసేవాడు. నోరారా పలకరించేవాడు.

"సుబ్బారావు పంతులుగారబ్బాయి వచ్చాడ్రా! బైటికిరా!" అని లోపలికి కేకేసేవాడు.

నన్ను మాత్రం ఎప్పుడూ నేరుగా లోపలికి పొమ్మనేవాడు

కాదు. కొట్టు వెనకున్న గదుల్లో ఏముంటుందో!... మాకు అప్పట్లో ఒక పెద్ద సస్పెన్స్,

"వాడిని వాళ్ల నాన్న కోదండం వేయిస్తుంటాడురా! అందుకే ఒక పట్టాన వీడు బైటికి రాడు" అనేవాడు మా కామన్ ఫ్రెండ్ చంద్రశేఖర్.

'కోదండం పేరు వినడమేగానీ... ఎప్పుడూ ఎట్లా ఉంటుందో చూడలేదు.

"రెండు కాళ్లు నడిమికి విరిచి వాటి మధ్యలో నుంచీ చేతులు బయటికి లాగి మెడ చుట్టూ గట్టిగా పట్టుకోనుం డాలి. పోలీస్టేషన్లో మా నాన్న దొంగల్ని అట్లాగే చేయిస్తుం టాడు" అని చెప్పాడు చంద్రశేఖర్.

వాళ్ల నాన్న కానిస్టేబుల్. నమ్మబుద్ధి కాలేదు. నేరుగా ఒకసారి శ్రీలక్ష్మీనారాయణగాడినే అడిగితే అదోలా చూసాడు నా వంక.

రెండు రోజులు నాతో మాట్లాడలేదు.

దొంగలకు పడే శిక్ష వాడికెందుకు వేయాలో అర్థం కాలేదు. తొమ్మిదో ఎక్కం కూడా వెనక నుంచి గడగడా వప్పచెబుతాడు. నోటి లెక్కలు వాడి నాలిక మీదే ఉంటాయి. బుక్కులో ఇచ్చిన లెక్కలయితే వాడికన్నా ముందు చేసి చూపించడానికి చాలా తంటాలు పడాల్సి వచ్చేది మాకు. అట్లాంటి వాడికి మరి ఈ 'కోదండం' ఎందుకో!

హైస్కూల్లో కూడా మా ఇద్దరిదీ ఒకటే సెక్షన్ ప్రతిదానిలో పోటీ ఉండేది మా ఇద్దరి మధ్య.

ఒక్క దాంట్లో మాత్రం వాడి ముందు నేను తేలిపోయే వాణ్ణి.

పైస, రెండు పైసలు, మూడు పైసలు, కొత్త బిళ్లలు ముద్రించేవాళ్ల రోజుల్లో. కొత్త నాణేల కోసం అందరం వెంపర్లాడుతుండేవాళ్లం. వాడు కొట్లో నుంచి కొట్టుకొచ్చిన కొత్త బిళ్లల్ని లాభానికి మారు బేరం చేస్తూండేవాడు. అయిదు పైసలకు మూడు పైసల కొత్త బిళ్ల, మూడు పైసలకి పైస కొత్త బిళ్ల - ఇట్లా సాగుతుండేది 'చిల్లర' వ్యాపారం.

పంతుళ్లకు మాత్రం లాభం చూసుకోకుండా ఇస్తుండే వాడు. వాడి లౌక్యం ముందు 'ముందు నుంచీ' మేం దిగదుడుపే!

మా ఊరి గ్రంథాలయంలో ఒక ఖాన్ మేష్టరుగారు దక్షిణ భారత హిందీ ప్రచార సభ వాళ్ల పరీక్షలకు పిల్లల్ని తర్ఫీదు చేస్తుండేవారు. ఆడపిల్లలే ఎక్కువ ఆ క్లాసుల్లో. మా అక్కకు తోడుగా వెళ్లే నన్నూ పరీక్షలకు కూర్చోబెట్టేరు మేష్టారు. సెకండ్ ఫారానికే మూడు పరీక్షలు పాసయ్యాను. నన్ను చూసి శ్రీ లక్ష్మీనారాయణ కూడా! ఆడపిల్లలతో కలిసి కూర్చోడం నామోషీ అనిపించి నేను క్లాసులకు వెళ్లడం మానేస్తే... వాడు మాత్రం చదువు కొనసాగించి పదకొండో

తరగతికే 'విశారద' పూర్తి చేసేసాడు.

డిగ్రీ చదువుకి నేను బందరు వచ్చేయడం వల్ల వాడి విశేషాలు తెలియడం మానేసాయి. అప్పుడప్పుడూ చంద్ర శేఖరే ఏవో వార్తలు చెవులో వేస్తుండేవాడు. సెవెంత్ ఫారం పూర్తయింతరువాత వాడు చెన్నై పోయి 'విజయచిత్ర' అనే సినిమా పత్రికలో సబ్-ఎడిటర్గా చేరాడని చెప్పాడొకసారి.

డిగ్రీ అయి ఉద్యోగం కోసం ప్రయత్నించే రోజుల్లో... మా బాబాయికి వంట్లో బాగోలేదంటే చూడటానికి మా ఊరు వెళ్లా. అనుకోకుండా శ్రీరాములు దుకాణం ముందు

నుంచీ వెళ్లాల్సొచ్చింది. దుకాణం అట్లాగే ఉంది.

మా నాన్నగారొకసారి క్లాసులో వాడి వీపు మీద పేం బెత్తం ఆడించారు. పాపం భయంతో లాగూ తడుపుకు న్నాడు. మూడు రోజుల దాకా బడికి రాలేదు. ఏమయిందో కనుక్కుందామని ఇంటికెళితే... అప్పుడూ శ్రీరాములు నన్ను లోపలికి పోనీయనే లేదు. 'రేపొస్తాడులే' అంటూ ఇంత కలకండ ముక్క చేతిలో పెట్టి పంపిచేశాడు.

ఆ సంగతులన్నీ తలుచుకుంటూ సరదాగా గడిపేశాం ఇద్దరం ట్రయినింగ్ వారం రోజులూ.

అదే ముతక బనీను... మోకాలు చిప్పల పై దాకా మాటల సందర్భంలో మా ఫ్యామిలీ హైదరాబాద్లోనే ఉందని తెలుసుకుని చిరునామా అడిగి తీసుకున్నాడు.

పంచకట్టులో కాటా ముందు శ్రీరాములు!

ప్రాణం ఉసూరుమనిపించింది.

 మా బ్యాంకులోనే అధికార భాష (హిందీ) ఆఫీసరుగా చేరి మూడేళ్లయిందిట. హిందీ క్లాసులు తీసుకోవడానికి ఇట్లా ట్రయినింగ్ సెంటర్ కొస్తుంటానని చెప్పాడు.

లంచ్ అవర్లో పిలిచి కూర్చోబెట్టుకుని, “నా క్లాస్మేట్ నన్ను పేం బెత్తంతో బాది ఇంత పెద్దవాడిని చేసిన మాతరగతికే 'విశారద' పూర్తి చేసేసాడు.

డిగ్రీ చదువుకి నేను బందరు వచ్చేయడం వల్ల వాడి విశేషాలు తెలియడం మానేసాయి. అప్పుడప్పుడూ చంద్ర శేఖరే ఏవో వార్తలు చెవులో వేస్తుండేవాడు. సెవెంత్ ఫారం పూర్తయింతరువాత వాడు చెన్నై పోయి 'విజయచిత్ర' అనే సినిమా పత్రికలో సబ్-ఎడిటర్గా చేరాడని చెప్పాడొకసారి.

డిగ్రీ అయి ఉద్యోగం కోసం ప్రయత్నించే రోజుల్లో... మా బాబాయికి వంట్లో బాగోలేదంటే చూడటానికి మా ఊరు వెళ్లా. అనుకోకుండా శ్రీరాములు దుకాణం ముందు నుంచీ వెళ్లాల్సొచ్చింది. 

దుకాణం అట్లాగే ఉంది. 

"వీడు చెన్నైలో మంచి ఉద్యోగమే వెలగబెడుతున్నాడు గదరా! అమ్మానాన్నల్ని తీసుకెళ్లచ్చు గదా!" అన్నాను చంద్రశేఖర్.

"వాడి తల్లి పోయిందిరా పోయినేడాది వచ్చి వారం రోజులు కూడా లేడిక్కడ. ఇంక తండ్రి నేం తీసుకెళతాడు! తెనాలమ్మాయిని చేసుకున్నాడు. ఇప్పుడంతా ఆవిడదే రాజ్యం అంటున్నారు" అన్నాడు చంద్రశేఖర్.

ఇంక వాడి సంగతి తలుచుకోవాలనిపించలేదు.

బ్యాంకులో ఉద్యోగం వచ్చిన తరువాత పెళ్లి చేసు కున్నాను. కావాలనే వాడిని పిలవలేదు. జీవితంలో మళ్లీ కలవాలనీ అనుకోలేదు.

పదేళ్లు గడిచాయి.

మా బ్యాంకు వాళ్లిచ్చే ట్రైనింగ్ ప్రోగ్రాం కోసం హైదరా బాద్ వచ్చినప్పుడు అనుకోకుండా తగిలాడు మళ్లా శ్రీలక్ష్మీ నారాయణ.

ఫ్యాకల్టీ లిస్టులో వాడి పేరును చూసాను గానీ... క్లాసు కొచ్చిందాకా వాడేనని తెలుసుకోలేకపోయాను. ఇద్దరం కలిసి చదువుకున్నాం. ఇప్పుడు విద్యార్థిగా ముందు వరసలో నేను. హిందీ పాఠాలు చెప్పే ఇన్స్ట్రక్టర్ డయాస్ మీద వాడు!

సుబ్బారావు పంతులుగారబ్బాయి” అని తోటి ఫ్యాకల్టీకి సంతోషంగా పరిచయం చేస్తుంటే... నా మనసులో అప్పటి దాకా ఉన్న వ్యతిరేక భావం కరిగిపోయింది.

మా నాన్నగారొకసారి క్లాసులో వాడి వీపు మీద పేం బెత్తం ఆడించారు. పాపం భయంతో లాగూ తడుపుకు న్నాడు. మూడు రోజుల దాకా బడికి రాలేదు. ఏమయిందో కనుక్కుందామని ఇంటికెళితే... అప్పుడూ శ్రీరాములు నన్ను లోపలికి పోనీయనే లేదు. 'రేపొస్తాడులే' అంటూ ఇంత కలకండ ముక్క చేతిలో పెట్టి పంపిచేశాడు.

ఆ సంగతులన్నీ తలుచుకుంటూ సరదాగా గడిపేశాం ఇద్దరం ట్రయినింగ్ వారం రోజులూ.

అదే ముతక బనీను... మోకాలు చిప్పల పై దాకా మాటల సందర్భంలో మా ఫ్యామిలీ హైదరాబాద్లోనే ఉందని తెలుసుకుని చిరునామా అడిగి తీసుకున్నాడు.

వాడి కారులోనే నన్ను మా ఇంటి దాకా వచ్చి దింపి పోయాడు. మా పిల్లలిద్దర్నీ చూసి బాగా ముచ్చట పడ్డాడు.

"రేపాదివారం నువ్వు ఫ్యామిలోతో సహా మా ఇంటికి భోజనానికి రావాలిరా! మా పిల్లలకి మీ పిల్లల్ని చూపిం చాలి" అని ఇంటి అడ్రసిచ్చాడు.

వీడి కోసం కాకపోయినా శ్రీరాములు కోసమన్నా వెళ్లి చూసి రావాలి. చిన్నప్పుడు ఎప్పుడు ఇంటికెళ్లినా నోరారా ఆప్యాయంగా పలకరించేవాడు. ఇంత కలకండ పలుకో, బెల్లం ముక్కో చేతిలో పెట్టకుండా వదిలిపెట్టేవాడు కాదు.

“మీ నాయన దయవల్లే మా బడుద్ధాయికి ఈ మాత్ర మన్నా అక్షరం ముక్క వంట బట్టింది” అంటూ మా నాన్న గారిని తలుచుకోకుండా మాత్రం వూరుకొనేవాడు కాదు.

ఆ ఆదివారం ఫ్యామిలితో సహా శ్రీలక్ష్మీనారాయణ ఇచ్చిన చిరునామా పట్టుకుని వెదుక్కుంటూ వెళ్లా. ఈస్ట్ ఆనంద్బాగ్ రైలుకట్ట కవతల ఎక్కడో ఉందా ఇల్లు. కొత్తగా కట్టుకున్నాడు లాగుంది - పక్కనున్న ఇంట్లో అద్దెకుంటున్నాడు.

ఆటో శబ్దం విని కూడా ఎవరూ బైటకు రాలేదు. కాలింగ్ బెల్ మోగించిన మూడోసారికి మెల్లగా తలుపు తెరుచుకుంది.

ఆమె శ్రీలక్ష్మీనారాయణ భార్య లాగుంది. మా పరిచయం చెప్పుకున్నా పెద్దగా స్పందన లేదు. “కూర్చోండి....” అంటూ సోఫా చూపించి లోపలికి పోయింది.

లోపలనుంచీ ఏవో మాటలు. పది నిమిషాల తరువాత గానీ శ్రీలక్ష్మీనారాయణ బైటికి రాలేదు.

‘‘శ్రీకనకధారస్తవం' చేస్తున్నారా! మధ్యలో లేవడం అరిష్టం. బ్రాహ్మలబ్బాయివి నీకు తెలేనిదేముంది!"

అన్నాడు. తెలివిగా. అప్పుడొచ్చి పలకరించిపోయింది వాడి భార్య. పిల్లలు కనపడలేదు.

“ఏరీ?” అనడిగితే, "ఆదివారం గదా వాళ్ళ మామయ్య వాళ్లింటికెళ్లారండీ! మీరిట్లా వస్తారని తెలిస్తే ఆపి ఉండే దాన్ని" అంది మళ్లా బైటికొచ్చి, ఆమె వాడిని లోపలికి

తీసుకెళుతూ.

ఇద్దరూ లోపల ఏవో మల్లగుల్లాలు పడుతున్నారు. ముళ్ల మీద కూర్చున్నట్లుంది మాకు. మా ఆవిడ మొహం చూడాలి. పిల్లలకు భోజనాల టైము కూడా దాటి పోయింది. వరస చూస్తే భోజనం ఏర్పాట్లేమీ జరిగినట్లు లేవు. మర్యాద కాపాడుకోవడం మంచిదనిపించింది.

వాడిని బైటికి పిలిచి మా చిన్నాడు కడుపులో నొప్పంటు న్నాడురా! వెంటనే వెళ్లి డాక్టరుకు చూపించాలి. మళ్లీ కలు ద్దాంలే తీరిగ్గా” అని ఎట్లాగో బైట పడ్డాను.

మేం తిరిగి వచ్చేటప్పుడు మొగుడూ పెళ్లాల మొహాల్లో కనిపించిన 'రిలీఫ్ ని నేనెప్పటికీ మర్చిపోలేను. “మా కొత్త ఇల్లు చూపించాలనుకున్నానే!" అని వాడూ, "ఇక్కడే ఉంటున్నాడా... ఇంకా?” అనడిగాను

గృహప్రవేశానికి రమ్మనమని ఫోనులో ఆహ్వానం. “టైం ఎక్కువ లేదురా! పర్సనల్గా వచ్చి పిలవలేదని అనుకోవద్దు. కార్డ్ పంపిస్తా. కంపల్సరీగా రావాలి" అంటూ ఇంకోసారి ఇంటి అడ్రెసు అడిగి తీసుకున్నాడు.

కార్డు రాలేదు. వచ్చినా మేము పోదలుచుకోలేదు. ఇంక జీవితంలో వాడిని తలుచుకోదలుచుకోలేదు.

చంద్రశేఖర్ కొడుకు పెళ్లంటే మళ్లా మా ఊరు పోవాల్సొచ్చింది చాలా ఏళ్ల తరువాత.

మాటల మధ్యలో వాడే శ్రీలక్ష్మీనారాయణ ప్రసక్తి తీసు కొచ్చాడు.

వాడి ఇంట్లో మా అనుభవాన్ని గురించి చెప్పాను. “శ్రీరాముల్ని చూస్తావా?” అన్నాడు చెప్పిందంతా ఓపిగ్గా విని చివరకు.

మాటల మధ్యలో వాడే శ్రీలక్ష్మీనారాయణ ప్రసక్తి తీసు కొచ్చాడు.

వాడి ఇంట్లో మా అనుభవాన్ని గురించి చెప్పాను. “శ్రీరాముల్ని చూస్తావా?” అన్నాడు చెప్పిందంతా ఓపిగ్గా విని చివరకు. 

" ఇక్కడే ఉంటున్నాడా.. ఇంకా? " అనడిగాను 

ఆశ్చర్యంగా.

పెళ్ళి హడావుడి తగ్గింతరువాత బైక్ మీద నన్నొక చోటికి తీసుకెళ్లాడు.

బెస్తపాలెం వెళ్లే దారిలో ఉన్న ఆశ్రమం అది. ఊరుకు బాగా బయటగా జీడి మామిడి తోపుల మధ్యలో ఉందది. ‘వృద్ధాశ్రమం' బోర్డు చూసి, "శ్రీరాములు ఉంటుంది ఇక్కడా?" అని నివ్వెరపోయాను.

“మరి!” అన్నాడు చంద్రశేఖర్.

విశాలమైన ఆవరణలో మూడు వైపులా చిన్న చిన్న గదులు మధ్యలో రామమందిరం. దానిని ఆనుకున్న చిన్న తోట. కొంతమంది ముసలివాళ్లు అందులో పనిచేస్తున్నారు. ఇంకొంతమంది గుడి ముందు అరుగుమీద ఎండపొడకు సేద తీరుతున్నారు. ఎక్కడా శ్రీరాములు కనిపించలేదు.

ఆఫీసు గదిలోకి వెళ్ళి అడిగాడు చంద్రశేఖర్.

కంప్యూటర్ ముందు కూర్చోనున్న అమ్మాయి చాలా ప్రశ్నలే అడిగింది. సంతృప్తి పడింతరువాతగానీ లాంగ్బుక్ ఓపెన్ చేయలేదు.

“ఆయనకు చానాళ్లుగా వంట్లో బాగుండటం లేదు. ఎక్కువగా డిస్టర్బ్ చేయకండి" అని సలహా ఇచ్చి ఆ విజిటర్స్ బుక్ మా ముందుకు జరిపింది సంతకాల కోసం. 

అది శ్రీరాములు పర్సనల్ షీట్ లాగుంది - అట్టే విజిటర్స్ సంతకాలు లేవు. శ్రీలక్ష్మీ నారాయణవి మాత్రం నాలుగైదు కనిపించాయి. అదీ ఏడాదికి రెండుసార్లు. శ్రీరాములు చేరి రెండేళ్లయినట్లుంది.

 కిచెన్ పక్కనున్న చిన్న గదిలో ఉన్నాడాయన. 

కట్టు. నిస్త్రాణగా పడుకోనున్నాడు ఐరన్ మంచం మీద. ఏమని పలకరించాలి? పేరు చెబితే గుర్తుపట్టలేడు.

'సుబ్బారావు పంతులు గారబ్బాయి'నని చెప్పుకున్నా. కళ్లల్లోకి కాంతి వచ్చింది.

నోటి వెంట ఏవో శబ్దాలు వచ్చాయిగానీ... మా కర్థం కాలేదు.

పది నిముషాలకు మించి కూర్చోలేకపోయాను. మన సంతా పిచ్చి కాకరకాయను కొరికినంత చేదుగా ఉంది.

‘ఒక్కడే కొడుకు. ఎంత గారాబంగా పెంచుకున్నాడు! ఎప్పుడూ కొడుకు నామస్మరణే! బిడ్డను వృద్ధిలోకి తేవాలని ఆ డొక్కు డబ్బాల వెనక కాటా ముందు కూర్చుని ఎంతలా ఆరాటపడేవాడో!'

తలుచుకుంటే కళ్ల వెంబడి నీరు గిర్రునతిరిగింది. 

"నువ్వు పట్టించుకోలేదు కనక నీకు తెలీదురా! వాడి ప్పుడు బ్యాంకులో లేడు. వి.ఆర్.ఎస్. తీసుకున్నాడు ఎప్పుడో. ఆ వచ్చిన బెనిఫిట్స్తో బావమరిది వ్యాపారంలో షేర్లు తీసుకున్నాడు. మామగారు తెనాలిలో వడ్డీ వ్యాపారం చేస్తుండేవాడుటగదా! బావమరిది ఇప్పుడు దాన్ని హైద్రా బాద్ హైటెక్ లెవెలికి తీసుకెళ్ళాడు. 'మనీ ట్రీ' అని పెట్టారు - చిట్ ఫండ్ కంపెనీ ఒకటి. దానికి వీడే ఇప్పుడు బిజినెస్ ఎగ్జిక్యూటివ్. ఈ మధ్య చీరాలలో బ్రాంచి ఓపెన్ చెయ్యటానికి సర్వేకని వచ్చాడు. తిరుగుళ్ళ మూలకంగా తండ్రిని పట్టించుకోవడం కుదరడంలేదని ఇక్కడికి తెచ్చి పడేశాడు. చూస్తున్నావుగా ఈయన పరిస్థితి!” అంటూ జేబులో నుంచి శ్రీలక్ష్మీనారాయణ వాడి కిచ్చిన విజిటింగ్ కార్డ్ నా చేతిలో పెట్టాడు.

చించి పోగులు పెడదామనుకున్నా ఆ కార్డును. దాని మీద ఫోన్ నెంబరు ఉండటం చూసి పర్సులో పడేశా. వాడిని నేరుగా కడిగి పారేస్తే కాని నా కడుపు మంట చల్లారదు. 

విషయమంతా విని మా ఆవిడ అంది.

"ఇందులో వింతేముంది? ఆ రోజు మనం వాళ్ళింటి కెళ్ళినప్పుడే నా కర్థమయింది. అసలా ముసలాయన్నా ఇంట్లో ఉంచుకున్నారన్నది కూడా నా కనుమానమే! ఆమెను చూస్తే అర్థం కావడం లేదా! మనం ఆటోలో వెళ్ళినందుకు భోజన యోగం లేకపోయింది. మీరు మన పిల్లల్ని గురించి బాగా డప్పు కొట్టుంటారు ఆయనతో. మనమొస్తున్నామని తెలిసే కావాలని ఆమె వాళ్ళ పిల్లల్ని తప్పించేసింది. గృహ అదే ముతక బనీను.. మోకాలి చిప్పల పైదాకా పంచ ప్రవేశానికి పిలిచారు కానీ... నిజంగానే ఎక్కడ వెళతామో నని కార్డు కూడా పంపకుండా జాగ్రత్త పడ్డారు”

“ఛ.... వాడిని గురించి మరీ అంత దారుణంగా మాట్లా డకోయ్. చిన్నతనం నుంచీ తెలుసు నాకు. డబ్బుకు గడ్డి కరుస్తాడేమోగానీ, స్నేహానిక్కూడా విలువ ఇస్తాడు" అన్నాను బాధగా మరీ ఆవిడ అంతలా విమర్శిస్తుంటే వినలేక.

“నేనంటున్నది పూర్తిగా మీ ఫ్రెండుగారిని గురించే కాదు మహానుభావా! మీకు లోకం తీరు అర్థం కావడం లేదింకా. ఇంత సంపాదిస్తున్నా తండ్రినట్లా దిక్కులేని వాడిలాగా వదిలే సారంటే మరేమిటర్థం? ప్రేమ ఆయనకుండవచ్చు. ఆమె కుండాలని రూలేమన్నా ఉందా? లోకం తీరే అట్లా నడుస్తుం దిప్పుడు. ప్రత్యేకంగా మీరిప్పుడేమీ ఫోన్లు చేసి ప్రవచనాలు చెప్పాల్సిన పనిలేదు. మనకు బిల్లు ఖర్చు తప్ప... పెద్దాయనకు ఒరిగేదేమీ ఉండదు” అని దులిపి పారేసరికి ఫోను ఆలోచన విరమించుకున్నాను.

'శ్రీలక్ష్మీనారాయణ తల్లి ఎప్పుడో పోయి బ్రతికి పోయింది. తండ్రి బ్రతికుండి చచ్చిపోతున్నాడు' అనిపిం చింది.

ఇంక వాడి ఆలోచన పూర్తిగా చాలించడం మంచిదని పించింది కానీ, టీవీల్లో, పేపర్లలో 'మనీ ట్రీ' ప్రకటనలు చూసినప్పుడల్లా ముందు 'శ్రీరాములే' మనసులో మెదులుతున్నాడు.

ఆ రోజు టీవీలో వచ్చిన 'బ్రేకింగ్ న్యూస్' చూసి షాకయ్యాను. 'మనీ ట్రీ' బోర్డు తిప్పేసిందిట!

ఐదేళ్ల బట్టీ ఆంధ్రప్రదేశ్ అంతటా యాభై శాఖల ద్వారా మూడొందల కోట్ల టర్నోవర్తో లక్షమంది ఖాతాదారులకు సేవలందిస్తున్న చిట్ ఫండ్ కంపెనీ రాత్రికి రాత్రే దివాలా తీయడం నమ్మదగ్గ న్యూస్ కాదు. చిట్లు పాడిన వాళ్లందరూ హ్యాపీనేగానీ... వాళ్లలో చాలామంది కంపెనీ డైరక్టర్ల బినామీ లనీ పోలీస్ విచారణలో తేలిందిట. చిట్ హోల్డర్సందరూ గగ్గోలు పెడుతున్నారు. పెద్ద ఎత్తున అరెస్టుల పర్వం సాగు తోంది. శ్రీలక్ష్మీనారాయణ బావమరిది విదేశాల్లో ఉండటం వల్ల ప్రస్తుతం సేఫ్. కొడుకులిద్దర్నీ వీడు ఎప్పుడు ఈ రొంపి లోకి దింపాడో... పార్టనర్స్ అరెస్టయిపోయారు. శ్రీలక్ష్మీ నారాయణ పేరు మాత్రం ఎక్కడా వినిపించకపోవడం కొంత రిలీఫ్ కలిగించే అంశం. కానీ వాడు ముచ్చటపడి కొడుకులిద్దరికీ పెట్టుకున్న శ్రీనివాస్, శ్రీనాథ్ పేర్లలోని 'శ్రీని వత్తి వత్తి పలుకుతూ టీవీ వాళ్లు చేస్తున్న వెటకారపు వ్యాఖ్యా నాలకు మనసంతా ఏదో చేదు కాకరకాయ కొరికినట్లుగా తయారయింది.

చంద్రశేఖర్ ఇచ్చిన విజిటింగ్ కార్డులోని నెంబరుకు చాలాసార్లు రింగ్ చేసాను. రెస్పాన్సు లేదు. మూడు రోజులుగా అదే పరిస్థితి.

నా అవస్థ చూసి, “పోనీ.. ఒకసారి పర్శనల్గా వెళ్లి పలకరించి వద్దాం పదండి. పాపం, ఆవిడ కూడా ఎంతలా కుమిలిపోతుందో బిడ్డల పరిస్థితి చూసి” అంది మా శ్రీమతి. 

విజిటింగ్ కార్డులోని రెసిడెన్షియల్ అడ్రసు పట్టుకుని వెళ్లాం. శ్రీనగర్ కాలనీలో ఉందా ఇల్లు.

అది ఇల్లా! ఇంద్రభవనంలాగుంది.

పోలీసు పహరాలో ఉంది. 

ప్రవేశానికి అనుమతి లభించక తిరిగి వచ్చేసాం. 

నెల రోజుల తరువాత అనుకుంటా... మా అన్నయ్య కొడుక్కి వంట్లో బాగోలేదంటే చూడటానికి వెళ్ళాం. వాడికి నిండా పాతికేళ్లు లేవు. కీళ్ల నొప్పులు - ఉన్నట్టుండి వళ్లంతా కర్రలా బిగుసుకుపోతుంది. జాయింట్స్ విపరీతంగా వాచి పోయి... కదిలితే చాలు... విపరీతమైన నొప్పులు. బాధకు ఓర్చుకోలేక కేకలు పెడుతుంటే వినేవాళ్ళం తట్టుకోలేము. ఎంతమంది డాక్టర్సుకు చూపించినా... ఎన్నిరకాల మందులు మింగినా బాధకు తాత్కాలిక ఉపశమనమేగాని... శాశ్వత పరిష్కారం దొరకడం లేదు.

'వినయాశ్రమం ప్రకృతి చికిత్సాలయం'లో ఉన్నాడంటే చూడటానికి వెళ్లాను.

చికిత్స చేసే యోగాచార్యులు ఒక విచిత్రమైన విషయం చెప్పారు.

"కీలు బందుల్లోని రాపిడికి షాక్ అబ్జార్బర్సుగా పనిచేసే గుజ్జు పదార్థం చాలినంత ఉత్పత్తి చేయలేని దేహాల్లో ఇలాంటి రుగ్మతలు సంభవిస్తుంటాయి. ఇలాంటి వ్యాధి ఉన్నవాళ్లు చిన్నతనం నుంచే కొన్ని కఠినమైన ఆసనాలు. సాధన చేస్తూ ఉండాలి" అంటూ కొన్ని ఆసనాలు చూపిం చారు.

అందులో ఒకటి రెండు కాళ్లు నడిమికి విరిచి వాటి మధ్యలో నుంచి చేతులు బయటికి లాగి మెడ చుట్టూ

గట్టిగా బంధించి ఉంచే ఉత్తాన కూర్మాసనం వంటి ఆసనం. చంద్రశేఖర్ చెప్పిన కోదండం' గుర్తుకొచ్చింది ఎందుకో. వాడి మాట నిజమే అయితే శ్రీలక్ష్మీనారాయణకు రోజూ ‘కోదండం' పడేది... ఈ రకం కీళ్ల జబ్బు ముందు ముందు ముదరకుండానేమో!

ఇప్పుడు గుర్తుకొస్తుంది. వాడికా జబ్బు ఉన్నట్లే ఉంది. మా నాన్నగారు పేంబెత్తం వీపు మీద ఆడించినప్పుడల్లా విరుచుకుపడిపోతుండేవాడు. మా అన్న కొడుకూ అట్లాగే  

విరుచుకు పడిపోయేవాడు - 'ఎమోషనల్'గా 'ఇంబేలన్స్' అయినప్పుడల్లా. ఒకసారి ఎటాక్ వస్తే కనీసం మూడు రోజుల దాకా మంచం దిగలేని పరిస్థితిట!

ఆ లెక్కన ఇప్పుడు శ్రీలక్ష్మీనారాయణ పరిస్థితి!? 'మనీ ట్రీ' మునిగి కొడుకులిద్దరూ జైలు పాలయితే ఎంతటివాడయినా ‘ఇంబేలన్స్' అవకుండా ఉండగలడా!?

రెండు కాళ్ళూ మడిచి వాటి గుండా చేతులు బయటకు తీసి మెడచుట్టూ బంధించి పట్టుకుని 'కోదండం' వేసి ఉన్నాడు శ్రీలక్ష్మీనారాయణ.

వాడినెట్లాగైనా ఒకసారి చూడాలి. ఎంతయినా చిన్ననాటి 

నుంచీ మిత్రుడు. 

చంద్రశేఖరికి కాల్ చేసాను.

కూల్గా సమాధానం చెప్పాడు వాడు.

"వేటపాలెం కూడా వచ్చిపో! మన చిన్ననాటి సస్పెన్స్ కూడా విడిపోయినట్లవుతుంది. గొప్ప జీవిత సత్యం తెలుసు కుంటావు" అన్నాడు.

వెంటనే వేటపాలెం బైలుదేరాను.

బస్టాండులోనే నన్ను  పట్టుకున్నాడు చంద్రశేఖర్. "మన శ్రీలక్ష్మీనారాయణని చూపిస్తా పద!" అంటూ గడియార స్తంభం సెంటర్ వెనకాలున్న రామమందిరం

దగ్గర శ్రీరాములి పెంకుటింటికి తీసుకెళ్ళాడు. పాత డొక్కు డబ్బాల వెనక కాటా ముందు ఎప్పటిలాగానే వినాయకుడిలాగా ముతక బనీను... మోకాలి చిప్పల పైదాకా ధోవతి కట్టులో శ్రీరాములు ! 

ఈసారి మమ్మల్ని బైటే ఆపలేదు. లోపలి గదిలోకి తీసుకువెళ్ళాడు.

రెండు కాళ్ళూ మడిచి వాటి గుండా చేతులు బయటకు తీసి మెడచుట్టూ బంధించి పట్టుకుని 'కోదండం' వేసి ఉన్నాడు శ్రీలక్ష్మీనారాయణ.

ఆసనం మధ్యలో లేవకూడదని బైటికి తీసుకొచ్చేసాడు శ్రీరాములు.

తిరిగొస్తూ ఉంటే కలకండ ముక్క చేతిలో పెట్టలేదు కానీ... అంతకన్నా ముఖ్యమైన జీవిత సత్యాన్ని ఒకటి వినిపించాడు శ్రీరాములు.

“మనీ ట్రీ వ్యవహారం మీకు తెలుసుగా! మనవళ్లిద్దరూ జైలు కెళ్లారు. బావమరుదులు తప్పుకున్నారు. వీడు విరుచు కుపడిపోయాడు. కోడలు గోడు గోడున ఏడుస్తూంటే ఇక్కడకు తీసుకొచ్చాను. బిడ్డ దివాలా తీసి జబ్బుతో బాధ పడుతుంటే అక్కడ వృద్ధాశ్రమంలో కూర్చోబుద్ధికాలేదు. పరిస్థితులు కాస్త బాగుపడేదాకా మళ్లీ నాకీ 'దుకాణం సంత' తప్పదు” అన్నాడు.

నిజంగా శ్రీరాములులోని తండ్రికి మనస్ఫూర్తిగా ఓ దండం పెట్టాలనిపించింది.

- కర్లపాలెం హనుమంతరావు 

( రచన మాసపత్రిక- కథాపీఠం పురస్కారంతో  ప్రచురితం)